ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ 4

Αλέξανδρος ο Τρίτος ο Μακεδών

Βιογραφικά Στοιχεία Ημερ. Γεννήσεως Καλοκαίρι (μάλλον 20 Ιουλίου) του 356 πΧ (420 ΟΕ)
Τόπος Γεννήσεως Πέλλα
Ονομα Πατρός Φίλιππος B ο Μακεδών, Βασιλεύς της Μακεδονίας
Ονομα Μητρός Ολυμπιάς, Πριγκίπισσα του Βασιλείου της Ηπείρου
Χρώμα Μαλλιών Ξανθά
Χρώμα Οφθαλμών Γκρίζο
Γνωστός και ώς Μεγας
Τίτλοι Βασιλεύς των Μακεδόνων, Στρατηγός Αυτοκράτωρ των Ελλήνων, Φαραώ της Αιγύπτου, Βασιλεύς της Περσίας






Φίλιππος ο Δεύτερος (383-336 πΧ),
Βασιλιάς της Μακεδονίας.

Δευτερότοκος γιός του Αμύντα του Δεύτερου, πέρασε ενα μέρος της νεότητάς του στις Θήβες, την ισχυρότερη δύναμη της εποχής ως Ομηρος.
Το 364 πΧ επιστρέφει στη Μακεδονία. Το 359 πΧ, μετά μια σειρά απο δολοφονίες, διορίζεται κηδεμόνας του ανήλικου Αμύντα του 3ου, τον οποίο παραμερίζει σύντομα και αναλαμβάνει ο ίδιος τον Θρόνο. Χρειάστηκε βέβαια να προβεί και σε κάποιες εκκαθαρίσεις των δυσαρεστημένων...

O Φίλιππος ήταν ένας εξαιρετικά διορατικός και καινοτόμος Ηγέτης. Για πρώτη φορά οι στρατιώτες ήταν επαγγελματίες και μισθοφόροι. Ο στρατός γυμναζόταν συνέχεια. Το πεζικό οργανώθηκε στη "Μακεδονική Φάλαγγα", στα πρώτυπα του Θηβαικού "Ιερού Λόχου".
Η "Φάλλαξ", ένα εξαιρετικά γυμνασμένο στρατιωτικό τμήμα, αποτελείται απο 8 σειρές των 8 ανδρών με όπλο τους τις "Σάρισσες", ακόντια μήκους 6 μέτρων.
Επίσης, ο Μακεδονικός στρατός διέθετε ένα εξαιρετικό Ιππικό, τοξότες και τμήματα μηχανικού, ειδικευμένα στη Πολιορκία.

Απο θέση ισχύως άρχισε την επέκταση της κυριαρχίας του. Τα μεταλεία χρυσού της Αμφίπολης χρηματοδοτούν τα σχέδιά του. Με τα όπλα όπου χρειαζόταν, με διπλωματία όπου μπορούσε επέκτεινε τη δύναμή του. Ο γάμος ήταν ένα απο τα πρωταρχικά μέσα για την εξασφάλιση συμμαχιών. Φιλοξενώντας στις Αιγές τους γιούς των υποτελών του εξασφάλιζε πολύτιμους ομήρους και ταυτόχρονα μελλοντικούς συμμάχους.

Ενας απο αυτούς τους γάμους σκοπιμότητας ήταν με την Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου. Η Ολυμπιάδα ήταν μια πανέμορφη και ατίθαση Κοκινομάλλα.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο η Ολυμπιάδα καταγόταν από τον Αίακο, μυθικό βασιλιά της Αίγινας και παππού του Αχιλλέα
Είναι πιθανό ο Φίλιππος να είχε συναντήσει την Ολυμπιάδα σε νεαρή ηλικία, όταν βρισκόταν στην Ιλλυρία ως όμηρος.
Οι Μακεδόνες θεωρούσαν τους Ιλλύριους βάρβαρους, το ίδιο και την Ολυμπιάδα, η οποία επιδιδόταν στη λατρεία του Διόνυσου και της Εκάτης. Η ίδια ισχυριζόταν ο Αλέξανδρος ήταν Υιός του Δία, ο οποίος την επισκέφτηκε με τη μορφή ενός φιδιού.
Η Ολυμπιάδα δολοφονήθηκε από τον Κάσσανδρο, λίγο μετά τον Θάνατο του Αλέξανδρου, μαζί με την Ρωξάνη.

Ο Φίλιππος ο 2ος ήταν ο ισχυρότερος Ελληνας της εποχής του, ένας Ηγέτης, σημαδεμένος απο τις μάχες της νεότητας του. Κατάφερε να ενώσει και να κυβερνήσει τους πάντα ανυπόταχτους Ελληνες μέσα απο ένα εξαιρετικό σύστημα γραφειοκρατίας.
Εχοντας περάσει μια ζωή μέσα σε δολοφονίες και μάχες ηταν μονοκόματος και καχύποπτος.
Είναι χαρακτηριστική η φράση που αποδίδεται στον Φίλιππο, όταν ο κουρέας του τον ρώτησε πως θέλει να τον κουρέψει: Χωρίς Φλυαρία ήταν η απάντησή του.




Η Γέννηση ενός Θεού
Tην ημέρα που ένας κεραυνός έκαψε τον Ναό της Αρτέμιδος στην Εφεσσο, γεννήθηκε στη Πέλλα ο Αλέξανδρος. H ακριβής ημερομηνία δεν είναι γνωστή, αλλά η πιθανότερη είναι η 20η Ιουλίου.
Στον Φίλιππο, ανακοινώθηκαν σε μία ημέρα τρία καλά. Ο Παρμενίων είχε νικήσει στη Ιλλυρία, το άλογο του είχε νικήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Ολυμπιάδα είχε γεννήσει αγόρι.
Ο Αλέξανδρος μεγάλωσε και ανατράφηκε στη Πέλλα, προφυλαγμένος απο τις ίντριγκες του Παλατιού στις Αιγές. Πρώτος του δάσκαλος ήταν ο αυστηρός Λεωνίδας, θείος της Ολυμπιάδας, που ενέπνευσε την ασκητική φύση του Αλέξανδρου.
Ο Λεωνίδας αντικαταστάθηκε απο τον Λυσίμαχο, που ξύπνησε στο αγόρι την αγάπη για τις τέχνες, τη ποίηση, το θέατρο, τη λύρα. Αλλά πάνω απο όλα μετάδωσε την αγάπη του για τα Ομηρικά Επη. Ο Λυσίμαχος αποκαλούσε τον Αλέξανδρο "Αχιλλέα" τον Ηφαιστίωνα "Πάτροκλο" και τον εαυτό του "Φοίνικα" (Φοίνιξ είναι ο δάσκαλος του Αχιλλέα). Απο τότε, ένα αντίτυπο της Ιλιάδος βρισκόταν πάντα στο προσκεφάλι του Αλέξανδρου.
Ο Αλέξανδρος αποδείχτηκε λαμπρός μαθητής και σε ηλικία έξι ετών εντυπωσίασε με την παρουσία του μια αντιπροσωπεία απο την Περσία.

Οτι καλύτερο για το Πριγκιπόπουλο.
Σε ηλικία 13 ετών, οι γονείς του κάλεσαν για Δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Ο Αλέξανδρος μαζί με τον Ηφαιστίωνα και μερικούς ακόμα φίλους του, μεταφέρθηκε στην Μιέζα, μιά μερα δρόμο από το παλάτι. Ο Αριστοτέλης, δίδαξε τον νεαρό Αλέξανδρο φιλοσοφία, ηθική, πολιτική και ιατρική. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε πεί: Στον Πατέρα μου χρωστώ το Ζείν, στον Διδάσκαλό μου το Ευ Ζείν





Ο Βουκεφάλας

Μια μέρα ο Φιλόνεικος, ένας θεσσαλός έμπορος αλόγων, έφερε στον Φίλιππο ένα εκπληκτικό άλογο για να του το πουλήσει. Η τιμή του αλόγου ήταν 13 τάλαντα (περίπου 400 κιλά Ασήμι). Ο Φίλιππος ενθουσιάστηκε απο το άλογο αλλά διαπίστωσε οτι αυτό ήταν ατίθασο, με αποτέλεσμα να θυμώσει.

Ο Αλέξανδρος (σε ηλικία 13 ετών) στοιχημάτησε την αξία του αλόγου με τον πατέρα του, δηλώνοντας οτι αυτός μπορεί να το καβαλήσει. Είχε παρατηρήσει οτι το άλογο φοβόταν τη σκιά του και το γύρισε προς τον ήλιο. Για τα επόμενα 20 χρόνια θα ήταν αχώριστοι.




Ο Αλέξανδρος γίνεται 16
Ο Φίλιππος τον όρισε αντιβασιλέα, καθώς για την εποχή εκείνη, τα 16α γενέθλια ισοδυναμούσαν με ενηλικίωση. Σε κάποιο επεισόδιο στη Θράκη ο Αλέξανδρος αποκτά πολεμική εμπειρία και είναι νικηφόρος! Για να υπογραμμίσει το γεγονός, θεμελιώνει μια πόλη, την Αλεξανδρούπολη.
Οι διάφορες συγκρούσεις με τις βάρβαρες φυλές, τον έφεραν μέχρι τον Δούναβη.
Λίγο αργότερα πολεμά και στο πλευρό του Φιλίππου, τον οποίο και σώζει σε κάποιο πολεμικό επεισόδιο.


Ο Φίλιππος θεωρήθηκε απο τους υπόλοιπους Ελληνες σαν μια απειλή για την Ελευθερία. Ο Δημοσθένης στην Αθήνα υποκινούσε τον Οχλο με τους Φιλιππικούς του. Τελικά, η Θήβα έσπασε την συνθήκη με τον Φίλιππο και συμμάχησε με τους Αθηναίους.

Τότε, ο Αλέξανδρος, 17 ετών, νίκησε στη Χαιρώνεια τον Αθηναικό στρατό ενισχυμένο με τον "Ιερό Λόχο" των Θηβαίων, ο οποίος εξοντώθηκε μέχρι ενός.

Ο Αλέξανδρος στάλθηκε στην Αθήνα για να διαπραγματευτεί τη νέα συνθήκη. Ο Οχλος γοητεύτηκε απο αυτόν τον νεαρό με την Θεική όψη. Ο Φίλιππος ανακηρύχτηκε "Στρατηγός Αυτοκράτωρ" από τις Ελληνικές Πόλεις (εκτός της Σπάρτης) και άρχισε να προετοιμάζει την εκστρατεία του στην Ασία.

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες
O Φίλιππος, έχοντας διώξει την Ολυμπιάδα, παντρεύεται μια Μακεδόνισσα Πριγκίπισσα, την Κλεοπάτρα, ανηψιά του Ατταλου.
Στο γαμήλιο γλέντι, ο Ατταλος εύχεται στο ζευγάρι να αποκτήσει γρήγορα ένα νόμιμο διάδοχο (αποκαλώντας έμμεσα τον Αλέξανδρο νόθο). Ο Αλέξανδρος αδειάζει το ποτήρι του στα μούτρα του Ατταλου και ξεσπά ένας φοβερός καυγάς. Ο Φίλιππος, μεθυσμένος, τραβά το ξίφος του αλλά σκοντάφτει και πέφτει κάτω.
Ο Αλέξανδρος σχολιάζει "δείτε τον άνθρωπο που θέλει να περάσει στην Ασία και δεν μπορεί να περάσει πάνω απο ένα τραπέζι".
Ο Αλέξανδρος και η Ολυμπιάδα καταφεύγουν στο σπίτι του πατέρα της στην Ιλλυρία. Η φυγή του Αλέξανδρου χαλάει τα σχέδια του Φιλίππου, που δεν μπορεί να εκστρατεύσει χωρίς αντιβασιλέα.









Ο Αλέξανδρος γίνεται Βασιλιάς


Τον Ιούνιο του 336 πΧ, ο Φίλιππος στέλνει στον Ελλήσποντο τον Άτταλο και τον Παρμενίωνα με 10.000 στρατό, για να προετοιμάσουν την Εκστρατεία.
Ο ίδιος, θέλοντας να εορτάσει την έναρξη της εκστρατείας του στην Ασία, παραθέτει ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο γλέντι. Σύμφωνα με τον Διόδωρο, σε μια επίδειξη δύναμης ο Φίλιππος εισέρχεται στην αίθουσα χωρίς την φρουρά του. Τότε όμως δολοφονείται απο έναν απο τους πιο έμπιστους Σωματοφύλακές του, τον Παυσανία. Ο Παυσανίας σκοτώνεται λίγα λεπτά αργότερα από τους διώκτες του.
Ο Αλέξανδρος είναι ο μόνος πιθανός διάδοχος και με την υποστήριξη του Αντίπατρου, που εκτελεί χρέη "Πρωθυπουργού" ανακυρήσσεται απο τον στρατό νέος βασιλιάς.
Ακολουθεί μια περίοδο "εκκαθαρίσεων" και καταστολής εξεγέρσεων. Οι φήμες για τον Θάνατο του Αλέξανδρου πληθαίνουν. Η Αθήνα και η Θήβα, που μόλις πριν απο δύο χρόνια είχαν συνάψει συνθήκη φιλίας με τους Μακεδόνες, εξεγείρονται.

Το φθινόπωρο του 335 πΧ, ο Αλέξανδρος εμφανίζεται με το στρατό του έξω απο τις πύλες της Θήβας και απαιτεί να γίνει σεβαστή η συνθήκη. Οι Θηβαίοι απαντούν με επίθεση. Την επόμενη μέρα, ο Πέρδικας επιτίθεται και καταλαμβάνει την πόλη.
Η Θήβα λεηλατείται και ισοπεδώνεται, εκτός απο τους Ναούς και το σπίτι του λυρικού ποιητή Πίνδαρου. 6000 Θηβαίοι σκοτώνονται και 30.000 πωλούνται σκλάβοι. Ο Αλέξανδρος ήθελε μια παραδειγματική τιμωρία για τους υπόλοιπους Ελληνες.

Αμέσως οι Αθηναίοι συνθηκολογούν και ετοιμάζουν μια νέα συνθήκη με τον Αλέξανδρο, που ανακηρύσσεται "Στρατηγός Αυτοκράτωρ" στη θέση του Φιλίππου.
Λέγεται οτι βρισκόμενος στην Αθήνα επισκέφτηκε τον Κυνικό Φιλόσοφο Διογένη, που ζούσε σε ένα πιθάρι κοντά στην Αγορά. Ο Αλέξανδρος υποσχέθηκε μεγάλα πλούτη στον Διογένη, όμως εκείνος ενοχλήθηκε απο το γεγονός οτι του έκρυβε τον ήλιο και του απάντησε "Μη στερείς αυτό που δεν μπορείς να δώσεις".
Ο Αλέξανδρος, μονολογώντας, είπε: "Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήμουν Διογένης"
Κατόπιν ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε το Μαντείο των Δελφών, και ενώ η Πυθία αρχικά αρνήθηκε να δώσει Οιωνούς, όταν την μετέφερε με τη βία αυτή αναφώνησε: Υιέ μου είσαι ανίκητος




Η Αρχή της Εξτρατείας

Η Αφορμή για την Εκστρατεία στην Ασία ήταν ώς γνωστό, η απελευθέρωση των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας απο τους "βάρβαρους" Πέρσες.
Ο Αλέξανδρος διέσχισε τον Ελλήσποντο το 334 πΧ. Φρόντισε να αποβιβαστεί στη Τροία, στο σημείο όπου πιστευόταν οτι είχε αποβιβαστεί ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα.
Για να υπογραμμίσει τις διαθέσεις του, ο Αλέξανδρος πέταξε συμβολικά απο το πλοίο το ξίφος του, που καρφώθηκε στο έδαφος της Ασίας και αποβιβάστηκε με πανοπλία και πλήρη οπλισμό. Τράβηξε το ξίφος απο το χώμα και φώναξε οτι όλη η Ασία θα κατακτηθεί με το ξίφος
Κατόπιν, απέδωσε τιμές στο σημείο όπου πιστευόταν οτι είναι ο τάφος του Αχιλλέα, δείχνοντας άλλη μια φορά την αγάπη και τον σεβασμό του προς το ίνδαλμα του.

Πρώτες Μάχες

Πολύ σύντομα, ο στρατός του Αλέξανδρου, 35.000 άνδρες, ήρθε σε μάχη με τον στρατό του Δαρείου, στον Γρανικό ποταμό. Μαζί με τον Περσικό στρατό υπήρχαν και διάφοροι Ελληνες, αντίθετοι στον Αλέξανδρο.
Το Μακεδονικό ιππικό διέσχισε τα νερά του ποταμού και αιφνιδίασε τους Πέρσες, που γρήγορα υποχώρησαν. Ο Μακεδονικός στρατός είχε μόλις 110 απώλειες.
Κατόπιν, προχώρησε προς τις ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Επόμενος σταθμός του η πόλη Γόρδιον όπου υπήρχε ο "Γόρδιος Δεσμός", ένας κόμπος απο λουριά σε ένα άρμα, που λεγόταν ότι όποιος το λύσει θα κατακτήσει τον κόσμο.
Ο Αλέξανδρος τράβηξε το σπαθί του και έλυσε τον δεσμό. (Ξίφει τον Δεσμόν Λέλυσθε).



Μάχη στην Ισσό


Τον Νοέμβριο του 333 πΧ, οι δύο στρατοί συναντιούνται στην Ισσό, σε ένα ορεινό πέρασμα. Αν και ο Αλέξανδρος ακολουθούσε τον Δαρείο κατευθυνόμενος Νότια, ο Δαρείος του επιτέθηκε απο τα Βόρεια. Ο Αλέξανδρος αιφνιδιάστηκε, αλλά ο εξαιρετικά εκπαιδευμένος Μακεδονικός στρατός κατάφερε να ελιχθεί και να αλλάξει μέτωπο.
Το στενό πεδίο της μάχης βοήθησε τον Μακεδονικό στρατό να νικήσει, αν και οι Πέρσες ήταν πολύ περισσότεροι, σε αναλογία 8 προς 1. Μερικές πηγές αναφέρουν οτι ο Δαρείος είχε 500.000 στρατιώτες...
Παρά την συντριπτική αριθμητική υπεροχή, ο Αλέξανδρος κράτησε και εφεδρείες.

Ο Δαρείος κατάφερε να ξεφύγει, αφήνοντας όμως πίσω του την πολυτελέστατη Βασιλική σκηνή, γεμάτη με χρυσά έπιπλα, χαλιά, διακοσμητικά και 3000 τάλαντα χρυσό (ένα τάλαντο αντιστοιχεί σε... 27 κιλά, δηλαδή... ήταν περισσότεροι απο 80 τόνους !!!). Ο Αχιλλέας, που ζούσε ασκητικά αναφώνησε "Ώστε αυτό σημαίνει να είσαι Βασιλιάς!"
Εκτός απο τα αντικείμενα, ο Δαρείος είχε αφήσει πίσω του και όλη του την Οικογένεια, τις γυναίκες του, τους υπηρέτες... Τόσο σίγουρος ήταν για την νίκη! Μαζί με τους άλλους ήταν η Σισυγαμβίς, μητέρα του Δαρείου και η Στάτειρα, σύζυγος του.
Ο Αλέξανδρος φέρθηκε εξαιρετικά ευγενικά και αρχοντικά στους αιχμαλώτους του. Όταν αυτός και ο Ηφαιστίων πήγαν να γνωρίσουν την Μητέρα του Δαρείου, η Στάτειρα έπεσε στα πόδια εκείνου που της φάνηκε πιο Βασιλικός. Όμως αυτός ήταν ο ψηλότερος Ηφαιστίων. Ο Αλέξανδρος δεν θύμωσε και σχολίασε γελώντας "Μη φοβάσαι Μητέρα, και αυτός Αλέξανδρος είναι"
Είναι ενδιαφέρον οτι η Σισυγαμβίς αργότερα αρνήθηκε να επιστρέψει σε Περσικά χέρια. Και βέβαια, ο Αλέξανδρος παντρεύτηκε την Στάτειρα, μερικά χρόνια μετά.

Ο Αλέξανδρος έστειλε 300 περσικές ασπίδες απο τα λάφυρά του, δώρο στους Αθηναίους για να τις τοποθετήσουν στον Παρθενώνα.

Η πολιορκία της Τύρου

Μετά τα γεγονότα της Ισσού, ο Αλέξανδρος συνέχισε την πορεία του στα Φοινικιά παράλια. Καμιά πόλη δεν του αντιστάθηκε, εκτός απο την Τύρο.
Η Τύρος βρισκόταν απομονωμένη επάνω σε ένα νησί και οι Τυρρηναίοι έριχναν καυτή άμμο στα πλοία του Αλέξανδρου. Ο Αλέξανδρος έβαλε το μηχανικό του να κατασκευάσει έναν ισθμό μήκους 800 μέτρων και πλάτους 70 για να περάσει ο στρατός του και να μπορέσει τελικά να μπει στη πόλη. Η πολιορκία κράτησε 7 μήνες, αλλά στο τέλος η Τύρος έπεσε.
Σαν παραδειγματική τιμωρία ο Αλέξανδρος διέταξε τον μαρτυρικό θάνατο όσων του αντιστάθηκαν. Οσοι κάτοικοι επέζησαν, πουλήθηκαν σκλάβοι.




Ο Αλέξανδρος στην Αίγυπτο

Ο Αλέξανδρος έγινε δεκτός στην Αίγυπτο θριαμβευτικά ώς Ελευθερωτής.
Σε ένα σημείο στην ακτή της μεσογείου, διέταξε την θεμελίωση της Αλεξάνδρειας, μετά απο ένα όραμα.
Κατόπιν, διέσχισε την έρημο για την όαση Σίβα, για να πάρει χρησμό απο το εκεί μαντείο. Στη πορεία του οι Οιωνοί ήταν ευνοϊκοί, καθώς έβρεξε (μέσα στην έρημο!!!) και τον συνόδευαν Αετοί. Όταν έφτασε στο μαντείο, οι ιερείς τον αναγνώρισαν ώς Υιό του Αμμωνα-Ρα (ή Αμμωνα-Δία). Το Μαντείο προφήτεψε οτι θα κατακτήσει τον κόσμο.
Επιστρέφοντας στις ακτές της μεσογείου, ανακηρύχτηκε Φαραώ απο τους Αιγύπτιους.

Καθώς παρέμεινε αρκετό καιρό στην Αίγυπτο, δίνοντας στον στρατό του μια ευκαιρία για ανάπαυση, ο Αλέξανδρος αντάλλαξε αρκετές επιστολές με τον Δαρείο, ο οποίος του προσέφερε ένα μεγάλο μέρος της Αυτοκρατορίας του για να συνάψει ειρήνη μαζί του.
Στα μέσα του 331 πΧ, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε με τον στρατό του για να συνεχίσει τις κατακτήσεις του. Αυτή τη φορά είχε 40.000 πεζούς και 7.000 ιππείς μαζί του.



Η Μάχη στα Γαυγάμηλα

Προχωρώντας στη καρδιά της Περσίας, ανάμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη, οι ανιχνευτές του εντόπισαν μια νύχτα τις φωτιές του Περσικού στρατού στη τοποθεσία Γαυγάμηλα. Αν και είχε μια καλή ευκαιρία να αιφνιδιάσει τους Πέρσες, περίμενε μέχρι το πρωί (1η Οκτωβρίου 331 πΧ).
Ο Μακεδονικός στρατός διέλυσε τον Περσικό αλλά ο Δαρείος για άλλη μια φορά απόφυγε τη σύλληψη, λόγω ενός λανθασμένου ελιγμού του Παρμενίωνα, επικεφαλής της δεξιάς πτέρυγας των Μακεδόνων.
Μετά την αποφασιστική αυτή νίκη, ο Αλέξανδρος ανακυρήχτηκε Βασιλέας της Ασίας και έστειλε επιστολές στις Ελληνικές πόλεις ανακοινώνοντας το τέλος της τυρρανίας.

Στη συνέχεια ο Αλέξανδρος κατευθύνθηκε νότια και κατέλαβε την Βαβυλώνα, τα Σούσα και την πρωτεύουσα της Περσικής Αυτοκρατορίας, την Περσέπολη. Στην Περσέπολη παρέμεινε τέσσερεις μήνες.


To τέλος του Δαρείου
Ο Αλέξανδρος συνέχισε να καταδιώκει τον Δαρείο, μέχρι που τον βρήκε στα Εκβάτανα. Ο Δαρείος είχε δολοφονηθεί απο τον Βήσσο, ένα στρατηγό του, που πίστευε οτι έτσι θα κέρδιζε την εύνοια του Αλέξανδρου. Ο Αλέξανδρος θύμωσε πολύ με αυτή την ενέργεια και σκότωσε τον Βήσσο.
Τίμησε τον Δαρείο, κάνοντας του μια βασιλική κηδεία.



Το Πέρασμα στην Ινδία

Εχοντας αποκαταστήσει την τάξη στον στρατό του, ο Αλέξανδρος αποφασίζει να κινηθεί Ανατολικά, θέλοντας να πραγματοποιήσει ένα παιδικό του όνειρο, να δει την Θάλασσα που περιβάλλει τον κόσμο. Πριν ξεκινήσει όμως, αναδιοργανώνει τον στρατό του. Αφήνει πίσω του τα καραβάνια με τα εφόδια που τον ακολουθούσαν μέχρι τότε. Στέλνει πίσω στην Ελλάδα πολλούς απο τους στρατιώτες του και ενισχύει το ιππικό του με Πέρσες ιππείς.

Οξυάρτης
Πρώτος του σταθμός ο Βράχος του Σογκντάν. Στη κορυφή αυτού του απόρθητου βράχου βρισκόταν ο Οξυάρτης, που προκάλεσε τον Αλέξανδρο να στείλει στρατιώτες με φτερά, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να τον πιάσει. Ο Αλέξανδρος δεν πτοήθηκε και έστειλε μια νύχτα 300 έμπειρους αναρριχητές, στους οποίους υποσχέθηκε πλούτη, να κάνουν αυτή τη πολύ δύσκολη ανάβαση στο βράχο. Οι περισσότεροι τα κατάφεραν, και έτσι το πρωί ο Οξύαρτης παραδόθηκε.
Ο Αλέξανδρος παντρεύτηκε αργότερα την αδερφή του, Ρωξάνη.

Πόρος
Ο Αλέξανδρος έφτασε στον ποταμό Υδάσπη, τον Ιούλιο του 326 πΧ. Εκεί τον περίμενε ο βασιλιάς Πόρος, ένας απο τους ισχυρότερους Ινδούς, με τον στρατό του και 200 πολεμικούς ελέφαντες.
Η διάσχιση του ορμητικού ποταμού ήταν πολύ δύσκολη και ο Αλέξανδρος χρειάστηκε πολλές εβδομάδες για να το καταφέρει.
Κάθε νύχτα, έστελνε το ένα τρίτο του στρατού του σε ψεύτικες επιθέσεις, μέχρι που μια βροχερή νύχτα, ο στρατός επιτέθηκε πραγματικά. Ο στρατός του Πόρου, έχοντας βαρεθεί τις συνεχείς ψεύτικες επιθέσεις, παρέμεινε στις σκηνές του.
Ο Αλέξανδρος έγινε φίλος και με τον Πόρο.
Στη μάχη αυτή όμως, ο Αλέξανδρος είχε μια σοβαρή απώλεια. Ο Βουκεφάλας, το πιστό του άλογο, πληγώθηκε και πέθανε. Σε ανάμνηση, ο Αλέξανδρος θεμελίωσε την Βουκεφαλία.

H Επιστροφή
Επόμενος στόχος του Αλέξανδρου ήταν οι όχθες του Γάγγη, 400 χιλιόμετρα μακρύτερα. Όμως οι στρατιώτες του, κουρασμένοι απο τα πολλά χρόνια ταλαιπωριών και ιδίως απο την τελευταία μάχη, ζήτησαν να γυρίσουν πίσω.
Έτσι, ακολουθώντας τις όχθες του Υδάσπη και του Ινδού, άλλοτε με τα πόδια και άλλοτε με σχεδίες, κατευθύνθηκαν προς τον Ωκεανό. Στη διαδρομή ο Αλέξανδρος ήλθε σε επαφή με Βραχμάνους Ιερείς, αλλά πολλές φορές χρειάστηκε να αποκρούσει επιθέσεις απο ντόπιες φυλές. Σε μιά απο αυτές τις αψιμαχίες, ο Αλέξανδρος πληγώνεται σοβαρά στο θώρακα απο βέλος.
Τελικά, τον Ιούλιο του 325 πΧ, ο στρατός του Αλέξανδρου έφτασε στις εκβολές του Ινδού και στον Θρυλικό Ωκεανό.

Ο Αλέξανδρος έστειλε τον Νέαρχο μαζί με ένα μέρος απο τον στρατό απο την Θάλασσα. To όνομα "Νέαρχος" είναι πιθανότατα τίτλος (από το "Άρχομαι τοις Ναυσί") δηλαδή ο Πλοίαρχος.
Ο ίδιος, προτίμησε τον δρόμο της στεριάς, μέσα απο την Έρημο της Γεδρωσίας.
Μεγάλο λάθος! Στη πορεία ο Αλέξανδρος έχασε τα τρία τέταρτα του στρατού του απο τις στερήσεις, την ανυπόφορη ζέστη και την έλλειψη νερού. Παρά τις κακουχίες, διέσχισε την έρημο και συνάντησε τον Νέαρχο. Τελικά τα κατάφερε να φτάσει στα Σούσα.


Στα Σούσα, ο Αλέξανδρος τιμά τον πιστό Μακεδονικό στρατό. (324 πΧ). Μοιράζει πλούτη και επαρχίες και παντρεύει χιλιάδες απο τους στρατιώτες του με Περσίδες. Ο ίδιος παντρεύεται την Στάτειρα, την κόρη του Δαρείου.
Παρά τους κακούς οιωνούς, ο Αλέξανδρος επιστρέφει στη Βαβυλώνα





Το Τέλος

Ο Πλούταρχος αναφέρει οτι στο δρόμο για τη Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος είχε πολλούς κακούς Οιωνούς. Ενας αετός είχε πέσει νεκρός στα πόδια του, το αγαπημένο του λιοντάρι είχε πεθάνει απο τη κλωτσιά ενός γαϊδάρου, ένα απο τα ζώα που είχαν θυσιαστεί για χάρη του είχε άρρωστο συκώτι.
Ο Ιερέας του Σέραπι (Ελληνο-Αιγυπτιακός Θεός) είχε συμβουλεύσει να κάθεται κάποιος άλλος φορώντας τα ρούχα του βασιλιά στο Θρόνο.

Ο Αλέξανδρος πέθανε στις 10 Ιουνίου του 323 πΧ, σε ηλικία μόνο 33 ετών.
Σε κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος αισθάνθηκε δυνατούς πόνους, "σαν να είχε χτυπηθεί απο βέλος στο συκώτι". Τρεις μέρες ήταν άρρωστος, μέχρι να υποκύψει.

Ο Αλέξανδρος θάφτηκε στην Αίγυπτο με τιμές Φαραώ. Κανείς όμως δεν ξέρει που ακριβώς βρισκόταν ο τάφος του. Στη διάρκεια των αιώνων, πολλοί τάφοι που φαινομενικά ανήκαν στον Αλέξανδρο λεηλατήθηκαν, όχι μόνο απο τους τυμβωρύχους, αλλά και απο Ρωμαίους Αυτοκράτορες όπως ο Αύγουστος και ο Καλιγούλας.
Πιθανότερες τοποθεσίες είναι η Αλεξάνδρεια και η Όαση της Σίβα.




Η Διαδοχή
Ο Θάνατος του Αλεξάνδρου άφησε ορφανή μια τεράστια Αυτοκρατορία, την οποία άφησε στα χέρια του δυνατότερου, όπως είπε στους στρατηγούς του. Τελικά, μετά απο μια σειρά πολέμων, οι κατακτήσεις μοιράστηκαν ώς εξής...

Πτολεμαίος (ο Σωτήρας)

Έλαβε την σατραπεία της Αιγύπτου και ίδρυσε την Δυναστεία των Πτολεμαίων (323-30 πΧ) Οι Πτολεμαίοι έκαναν την Αίγυπτο θαυμαστή δύναμη και είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι για την Ελληνιστική Εποχή, για την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και το αιγυπτιακό ημερολόγιο. Τελευταία των Πτολεμαίων ήταν η Κλεοπάτρα.


Αντίγονος (ο Μονόφθαλμος)

Μαζί με τον γιό του Δημήτριο τον Πολιορκητή κυριάρχησε στη Θάλασσα για ένα διάστημα, νικώντας τον Πτολεμαίο. Σταδιακά έχασαν εδάφη απο τον Λυσίμαχο, τον Πύρρο και τον Σέλευκο.

Λυσίμαχος

Αρχικά διοικητής της Θράκης, επέκτεινε την κυριαρχία του στη Μακεδονία και την Ήπειρο, μέχρι που νικήθηκε απο τον Σέλευκο.

Σέλευκος (ο Νικάνωρ)

Έλαβε την σατραπεία της Βαβυλώνας. Αργότερα επέκτεινε το βασίλειό του σε όλες τις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη. Δολοφονήθηκε το 281 πΧ, προσπαθώντας να επεκτείνει την κυριαρχία του και στην Ευρώπη.
Εγκαθίδρυσε την Δυναστεία των Σελευκιδών, με κυριότερο ηγέτη τον Αντίοχο τον Γ', η οποία για πολλούς αιώνες κυριάρχησε στην Μέση Ανατολή, μέχρι να κυριευθεί απο τους Ρωμαίους.

Αντίπατρος

Αντιβασιλέας του Αλέξανδρου στη Μακεδονία, όσο αυτός έλειπε.

Περδίκκας

Σκοτώθηκε στην Αίγυπτο ενώ ετοίμαζε πόλεμο εναντίον του Πτολεμαίου.




356 π.Χ. Γέννηση του Αλέξανδρου

343 π.Χ. Ο Φίλιππος αναθέτει στον Αριστοτέλη την εκπαίδευση του Αλέξανδρου

340 π.Χ. Αντιβασιλέας της Μακεδονίας, σε ηλικία 16 ετών

338 π.Χ. Μάχη της Χαιρώνειας

337 π.Χ. Γάμος του Φιλίππου με την Κλεοπάτρα.
Φυγή του Αλέξανδρου στην Ήπειρο

336 π.Χ. (Ιούνιος) Δολοφονία του Φιλίππου.
Ο Αλέξανδρος ανεβαίνει στο Μακεδονικό θρόνο

335 π.Χ. Καταστολή εξεγέρσεων.
Άλωση της Θήβας

334 π.Χ. Διάβαση Ελλησπόντου.
Μάχη Γρανικού

333 π.Χ. Λύση Γόρδιου Δεσμού.
Μάχη στην Ισσό.

332 π.Χ. Πολιορκία της Τύρου.
Απελευθέρωση της Αιγύπτου.
Ανακήρυξη του ως Φαραώ.

331 π.Χ. Ίδρυση Αλεξάνδρειας.
Μάχη στα Γαυγάμηλα. (1η Οκτωβρίου)
Είσοδος σε Βαβυλώνα και Σούσα.
Κυρίευση της Περσέπολης.
Ο Αλέξανδρος κυρίαρχος της Περσίας.

330 π.Χ. Αποτυχημένη συνομωσία εναντίων του.
Εκκαθάριση του Παρμενίωνα.
Πυρπόληση Περσέπολης (Mάιος)

329 π.Χ. Εκτέλεση του Βήσσου στα Εκβάτανα.

328 π.Χ. Σκοτώνει τον Κλείτο σε λογομαχία

327 π.Χ. Εξτρατεία στην Ινδία.
Παντρεύεται τη Ρωξάνη

326 π.Χ. Διάβαση Ινδού.
Νίκη στον Υδασπη. (Ιούλιος)
Θάνατος του Βουκεφάλα.
Άρνηση των στρατευμάτων του να συνεχίσουν.

325 π.Χ. Διάσχιση ερήμου Γεδρωσίας. (Ιούλιος)
Ταξίδι Νέαρχου.

324 π.Χ. Επιστροφή στα Σούσα.
Θάνατος Ηφαιστίωνα.
Γάμοι Μακεδόνων με Περσίδες.
Γάμος με την Στάτειρα

323 π.Χ. Επιστροφή στη Βαβυλώνα.
Θάνατος του Αλέξανδρου στις 10 Ιουνίου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ 3

Μέγας Αλέξανδρος



Τελικά, ποιος είναι αυτός ο περιβόητος Αλέξανδρος; Αυτός που δεσπόζει καβάλα σε ένα μαυριδερό ψημένο σε μάχες και ιαχές άλογο, στην παραλία της Θεσσαλονίκης; Ποιος είναι αυτός για τον οποίο ξεσηκώθηκε ένας λαός ολόκληρος, οι Έλληνες της Γης, και μαζεύτηκαν κοντά δύο εκατομμύρια διαδηλωτές-φρουροί στο Συλλαλητήριο της Μακεδονίας;

Ποιος είναι αυτός που με τόση ευκολία, σαν σε εκπτώσεις, τον ξεπουλούν αδιάντροπα μυρμηγκολέοντες διανοούμενοι, αυτόκλητοι Σατράπες της Παγκόσμιας Αταξίας;

Ποιος είναι αυτός που τον αρπάζουν με απάτη και δόλο, αμούστακοι φονιάδες των ιστοριών, νεομαζώματα της Βαλκανικής, φρεσκοβάρβαροι τζογαδόροι των χρηματιστηρίων και συνπολέμιοι περιέργως της Ορθοδοξίας;

Ποιος είναι αυτός που στο όνομά του ανοίγουν οι πόρτες της Ανατολής; Ο Σικάντερ, ο Ισκαντέρ, ο Σκεντέρ;

Ποιος είναι αυτός ο κεραυνός, που έσκισε πέρα για πέρα τον ορίζοντα του κόσμου, τις στέπες τις βαρβαρότητας, τις λίμνες της αμάθειας, τις πλαγιές της πνευματικής φτώχιας, τις παγωμένες κορφές της σκέψης, τις πύλες της τυραννίας, τα λιβάδια της νωθρότητας, τις θάλασσες της ατολμίας;

Ποιος είναι ο κεραυνός που συνέτριψε τα μαύρα σύννεφα της Ανατολής;



Ο βίος του Αλεξάνδρου

Ο Αλέξανδρος ήταν γιός του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β΄ και της Ολυμπιάδας, κόρης του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου.

Ο πρώτος παιδαγωγός του Αλεξάνδρου ήταν συγγενής της μητέρας του, ο οποίος του δίδαξε την αρετή και τον άθλο, την αγάπη στον Αχιλλέα και τη θεοσέβεια, πράγματα καθοριστικά και θεμελιακά για την προσωπικότητά του, που επηρεάστηκε ακριβώς βαθύτατα από αυτόν το Νηπιαγωγό του, τον Λεωνίδα.

Όταν έγινε ,δε, αργότερα δεκατριών ετών είχε την μεγάλη τύχη να σπουδάσει κοντά στο σπουδαίο φιλόσοφο και πανεπιστήμονα Αριστοτέλη! Επί τρία χρόνια στη Μίεζα της Μακεδονίας άκουσε τα μαθήματα του φιλοσόφου με μία μικρή συντροφιά εκλεκτών συμμαθητών του και διακρίθηκε για τη φιλομάθειά του. τον συγκινούσαν οι τραγωδίες, η μουσική και η λυρική ποίηση, ιδίως του Πινδάρου, τον οποίο τόσο εκτιμούσε, ώστε όταν αργότερα έκαψε τη Θήβα, έδωσε εντολή να μην πειραχτεί το σπίτι του μεγάλου αυτού Θηβαίου ποιητή. Διδάχτηκε ακόμα από τον Αριστοτέλη Ηθική, Ρητορική, Πολιτική, Φυσική, Μεταφυσική, Ιατρική, Γεωγραφία.

Ξαφνικά, στα δεκαέξι του, μαντατοφόρος φτάνει λαχανιασμένος στην ήσυχη Μίεζα. Ο πατέρας του τον καλεί στο παλάτι και του δίνει την αντιβασιλεία, επειδή ο ίδιος εκστρατεύει βιαστικά ανατολικά, προς τα Στενά. Τότε δίνεται η ευκαιρία στον Αλέξανδρο να κάνει την πρώτη του εκστρατεία εναντίον βόρειων φυλών, τις οποίες νίκησε και ίδρυσε στη χώρα τους την πρώτη του στρατιωτική αποικία.

Ύστερα από δύο χρόνια, ο Αλέξανδρος, παίρνει μέρος στη μάχη εναντίον των Θηβαίων στη Χαιρώνεια (338 π.Χ.) και η συμβολή του έκρινε την έκβαση της μάχης. Τότε ο περήφανος Φίλιππος τον στέλνει στην Αθήνα, σαν πρεσβευτή, κατά τη μεταφορά της στάχτης των Αθηναίων νεκρών. Ήταν η μοναδική φορά που επισκέφτηκε την Αθήνα, όμως οι εντυπώσεις από την πόλη έμειναν για πάντα ζωντανές στη μνήμη του.



Ο Βασιλιάς (336 π.Χ.)

Ήταν 20 χρονών ο Αλέξανδρος, όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του. Ο νεαρός βασιλιάς είχε τότε ξαφνικά να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα μέσα στο πένθος του. Στο εσωτερικό, τους μνηστήρες του θρόνου και στο εξωτερικό, τους βαρβάρους που επαναστάτησαν, μόλις άκουσαν το θάνατο του Φιλίππου. Αλλά και οι ελληνικές πόλεις θεώρησαν την περίσταση κατάλληλη, για να καταλύσουν τη μακεδονική κυριαρχία.

Ο Αλέξανδρος δε δίστασε ούτε στιγμή, αλλά ενήργησε αστραπιαία προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο δολοφόνος του πατέρα του και οι άλλοι διεκδικητές εκτελούνται αμέσως. Και έτσι, αφού εξασφαλίζει την ηρεμία και την ασφάλεια στο εσωτερικό του κράτους του, εκστρατεύει ο ίδιος εναντίον της νότιας Ελλάδας, καταπνίγει στη γέννησή της την αμφισβήτηση και αναγνωρίζεται από όλους ως Αρχηγός της Εκστρατείας όλων των Ελλήνων εναντίον των Περσών.

Απερίσπαστος, κατόπιν, στρέφεται εναντίον των εξωτερικών εχθρών. Πρώτα αναγκάζει τους Τριβαλλούς και τους Γέτες να συνθηκολογήσουν και τους Κέλτες να ζητήσουν με σεβασμό τη φιλία του. Μετά κατευθύνεται εναντίον της Ιλλυρίας και συντρίβει το στρατό της.

Εν τω μεταξύ, αποστατούν πάλι οι νότιοι Έλληνες, εναντίον των οποίων επανέρχεται ορμητικός. Ο Αλέξανδρος τους υποτάσσει και καταστρέφει αυτή τη φορά από τα θεμέλια τη Θήβα- που ήταν το επίκεντρο της αποστασίας- εκτός από τα ιερά και το σπίτι του Πινδάρου.



Η πανελλήνια ιδέα και τα κίνητρα της εκστρατείας στην Ασία.

Ως ένα βασικό αίτιο της εκστρατείας στην Ασία θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τον επεκτατισμό του Μακεδονικού κράτους όπως διαμορφώθηκε από τον Φίλιππο Β΄. Η συλλογιστική αυτή μπορεί να θεμελιωθεί στο γεγονός ότι η κυριαρχία στις ευρωπαϊκές ακτές του Ελλησπόντου δεν μπορούσε να έχει σταθερή υπόσταση και διάρκεια δίχως την κατοχή των ασιατικών ακτών του. ένα άλλο αίτιο, ευρύτερο μια και ξεπερνά τα όρια της – περιορισμένης φαινομενικά- επεκτατικής πολιτικής της Μακεδονίας, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει το δημογραφικό αδιέξοδο και την αδυναμία των ελληνικών πόλεων να διαθρέψουν τον πληθυσμό τους, μια και όπως παρατηρεί ο Ισοκράτης, μόνο η κατάληψη νέων εδαφών θα δημιουργούσε διέξοδο στο πλήθος των ‘πλανήτων παίδων και γυναικών» καθώς και στους άντρες που από ανάγκη υπηρετούσαν στις τάξεις των εχθρών εναντίον φίλων. Τα δύο αυτά αίτια, οσοδήποτε πραγματικά δεν επαρκούν για να θεμελιώσουν την πορεία του Αλεξάνδρου και του ελληνισμού στην ανατολή. Και το πρώτο και το δεύτερο θα θεμελίωναν την αιτιολόγηση μιας περιορισμένης κυριαρχίας στη Μ.Ασία, όχι όμως και τις διαστάσεις μιας εκστρατείας που έφερε τον ελληνισμό στις παρυφές της Άπω Ανατολής και τον ανέδειξε σε βασική συνιστώσα της ιστορίας της ανατολικής Μεσογείου ακόμη και μετά το ψυχορράγημα του Βυζαντίου και την πτώση της Βασιλεύουσας. Ένα κλειστό περίγραμμα των αιτίων της εκστρατείας του Αλεξάνδρου θα αδικούσε, σε έσχατη ανάλυση, και την ιστορία και την προσωπικότητα που την ενσάρκωσε. Δίχως να παραγνωρίζουμε τη σημασία των άμεσων αντικειμενικών συνθηκών, οι οποίες συνετέλεσαν στην πραγμάτωσή της, θα πρέπει να αναφερθούμε σε δύο ακόμη παράγοντες που έμμεσα, αλλά όχι λιγότερο αποφασιστικά, έκαναν δυνατό το τολμηρό αυτό βήμα του ελληνισμού. Ο πρώτος είναι η πανελλήνια ιδέα που θα πραγματευτούμε σε αυτήν την ενότητα, ο δεύτερος ο χαρακτήρας του Αλεξάνδρου που θα πραγματευτούμε στην επόμενη. Ήδη από την εποχή των σοφιστών ο ατομικισμός, που καλλιεργήθηκε από τον υποκειμενισμό, έκανε χαλαρότερο τον δεσμό του ανθρώπου προς την πόλη και ο κοσμοπολιτισμός, που ακολούθησε ως συνέπειά του, πλάτυνε τον πολιτικό και πολιτιστικό του ορίζοντα.

Με το πέρας του Πελοποννησιακού πολέμου, την κατάλυση της περηφάνιας του πολίτη που υπηρετούσε το συμφέρον της πόλης του, ο κοσμοπολιτισμός, μέσω της κυνικής κυρίως, φιλοσοφίας, διαδόθηκε ευρύτερα. Ο σοφός δεν χωράει πια στα στενά όρια της πόλης. Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοφών και ο Ισοκράτης, εάν και η καρδιά τους δεν παύει να γοητεύεται από το ιδεώδες της «πόλεως-κράτος», εν τούτοις αναγνωρίζουν το πρόσταγμα της εποχής, την ανάγκη μιας μοναρχικής πολιτείας που θα ξεπερνά τις παλιές προκαταλήψεις. Οι νέες αντιλήψεις, που η ιστορική επιστήμη θα χαρακτηρίσει ως πανελλήνια ιδέα, βρήκαν την πρώτη συστηματική έκφρασή τους με τον Γοργία τον Λεοντίνο, που εκφωνώντας τον πανηγυρικό του στην Ολυμπία κάλεσε τους Έλληνες να ομονοήσουν και να εκστρατεύσουν όλοι μαζί εναντίον των βαρβάρων.

Μετά τη μάχη στη Μαντίνεια η πανελλήνια ιδέα βρήκε τον κατ’ εξοχήν εκφραστή της σ’ έναν μαθητή του Γοργία, τον Ισοκράτη. Αφού για κάποιο διάστημα ο ρήτορας ελκύστηκε από την ιδέα της συμφιλίωσης ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες πόλεις της Ελλάδας, την Αθήνα και τη Σπάρτη μεταστράφηκε στις τότε συζητούμενες μοναρχικές ιδέες. Την πανελλήνια ωστόσο ένωση την βλέπει μόνο σαν μια εκστρατεία εναντίον του κοινού εχθρού, των Περσών, που θα κατέλυε το περσικό «πρόσταγμα», δηλαδή την Ειρήνη του Βασιλέως. Μια τέτοια εκστρατεία θα σφυρηλατούσε τους δεσμούς των Ελλήνων και θα έθετε τέρμα στο καθεστώς της υποταγής των ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας στον Πέρση βασιλιά. Ως ηγεμόνα αυτής της ένωσης αναζητεί κατ’ αρχήν τον Ιάσονα, δυνάστη των Φέρων, έπειτα τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο Α΄, τέλος τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β΄.

Με τον Ισοκράτη η πανελλήνια ιδέα προσέλαβε το πληρέστερο νόημά της. Ως ιδεολογική υποδομή της εκστρατείας στην Ασία είχε- τουλάχιστον στο ξεκίνημα της εκστρατείας- πολύ μεγαλύτερη ευρύτητα από την στρατιωτική σκέψη.



Η εκστρατεία στην Ασία.

Το φθινόπωρο του 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος, αφού τοποθέτησε μακεδονικές φρουρές στην Χαλκίδα, την Κόρινθο και την Θήβα, επέστρεψε στη Μακεδονία για να προπαρασκευάσει την εκστρατεία εναντίων των Περσών. Στο Δίον, τη μακεδονική Ολυμπία, τέλεσε θυσία προς τιμήν του Ολύμπιου Δία, που είχε καθιερώσει ο Αρχέλαος, όρισε αγώνες διαρκείας εννέα ημερών και ανέδειξε το νικητή κάθε μέρας επώνυμο των Μουσών. Όλο το χειμώνα τον Αλέξανδρο απασχόλησε η προετοιμασία της στρατιάς.

Στο μεταξύ ο Παρμενίων ανακλήθηκε στη Μακεδονία από τη Μ.Ασία. Ο διάδοχος του Κάλας ηττήθηκε στην Τρωάδα από τον Μέμνονα και αναγκάστηκε να συμπτυχθεί στο Ροίτειον, στην ανατολική ακτή του Ελλησπόντου. Στο εξής η προσπάθειά του αποσκοπούσε στη διατήρηση του σπουδαίου τούτου σημείου, που εξασφάλιζε τη διάβαση των Στενών. Ο Δαρείος δεν προχώρησε στις αναγκαίες προετοιμασίες για την άμεση αντιμετώπιση κάθε εισβολής του Μακεδόνα βασιλιά στην Ασία, γιατί θεώρησε ότι η ανάκληση του Παρμενιώνος σήμαινε την απομάκρυνση ή και την ανατροπή ενός τέτοιου κινδύνου. Φαίνεται ότι επαναπαύτηκε στις επιτυχίες του Μέμνονος και δεν κινητοποίησε τον στόλο του, ούτε διόρισε τον κατάλληλο άνδρα ως αρχηγό των παραλίων.

Την άνοιξη του 334 π.Χ. είναι πανέτοιμος πια για την εκστρατεία της Ασίας. Το εκστρατευτικό του σώμα αποτελείται από 32.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. Τα πιο επίλεκτα τμήματά του είναι οι Εταίροι του ιππικού, οι Πεζέταιροι και οι Υπασπιστές των εταίρων. Κυριότερο όπλο είναι η Σάρισα, το μακρύ μακεδονικό κοντάρι, που προκαλεί φόβο στον αντίπαλο. Όλος αυτός ο στρατός αποτελείται όχι μόνο από Μακεδόνες, αλλά και από Παίονες, Θράκες, Αγριάνες (οι σημερινοί Πομάκοι), Τριβαλλούς, Θεσσαλούς ιππείς, Ακαρνάνες, Αιτωλούς, Κρήτες και Μικρασιάτες Έλληνες.

Εκτός από το ιππικό και το πεζικό υπάρχουν επίσης οι πολιορκητικές μηχανές, το μηχανικό, ο ανεφοδιασμός, οι σκευοφόροι, το υγειονομικό, οι διαβιβάσεις.

Στο πλευρό του βρίσκονται ακόμη, πανάξιοι Στρατηγοί, όπως ο Παρμενίων και οι γιοι του Φιλώτας, και Νικάνωρ, ο Κρατερός, ο Κοινός, ο Μελέαγρος, ο Κλείτος, ο Κάζας, ο Αντίγονος κ.ά.

Τον περιβάλλουν τέλος αφοσιωμένοι Σωματοφύλακες και πιστοί σύμβουλοι, καθώς και οι Εταίροι, ανάμεσα στους οποίους διακρίνονται ιδιαίτερα οι Σέλευκος, Νέαρχος, Ευμένης, Δημάρατος, Πτολεμαίος, Ηφαιστίων, Περδίκκας.



Γρανικός

Ο Αλέξανδρος σαν έτοιμος από καιρό, διασχίζει τη Θράκη και φτάνει στον Ελλήσποντο. Εκεί συναντά το στόλο του, που τον αποτελούσαν 160 πολεμικά και πολλά μεταγωγικά πλοία. Με αυτά περνά απέναντι στην Τροία, όπου επισκέπτεται τον τάφο του πολυαγαπημένου του ήρωα Αχιλλέα. Άλλωστε με τα κατορθώματά του ποτίστηκε από το νηπιαγωγό του Λεωνίδα και την Ιλιάδα την είχε πάντα κάτω από το προσκεφάλι του.

Η πρώτη αναμέτρηση με τους Πέρσες θα γίνει στις όχθες του Γρανικού ποταμού. Στη μάχη, που προσωπικά διεύθυνε ο ίδιος, κινδύνεψε να σκοτωθεί. Οι Πέρσες αν και πολυάριθμοι, τελικά δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την ορμή των Μακεδονικών λιονταριών και υποχώρησαν άτακτα, προσφέροντας έτσι την πρώτη σπουδαία νίκη στον Αλέξανδρο.

Από τα λάφυρα που άφησαν στο πεδίο της μάχης οι πανικόβλητοι βάρβαροι, έστειλε 300 πανοπλίες στην Αθήνα, για να κοσμήσουν με αυτές τον Παρθενώνα. Στην αφιερωματική επιγραφή έδωσε εντολή να γραφούν τα εξής:

«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων». (Εξαιρούσε τους Λακεδαιμόνιους και τους στιγμάτιζε μ’ αυτό τον τρόπο, διότι ήταν οι μόνοι Έλληνες που δεν πήραν μέρος στην εκστρατεία.)



Γόρδιος Δεσμός

Ήταν πια άνοιξη του 333 π.Χ. όταν έφτασε στην πόλη Γόρδιο. Εκεί υπήρχε ένα αμάξι με έναν πολύπλοκο κόμπο, ο γνωστός ως Γόρδιος δεσμός. Κατά την παράδοση, όποιος τον έλυνε θα γινόταν κύριος όλης της Ασίας. Ο Αλέξανδρος, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, σήκωσε το ξίφος του και το κατέβασε με δύναμη στο άλυτο αυτό πρόβλημα, δείχνοντας έτσι την αποφασιστικότητά του να κυριεύσει την Ασία. Ο Γόρδιος δεσμός, είχε- επιτέλους- λυθεί.

Μπροστά του απλώνονταν πια τα πανύψηλα βουνά του Ταύρου, που τα σκαρφάλωσε σαν αγέρας. Αλλά φτάνοντας ιδρωμένος στον ποταμό Κύδνο, έπεσε στα νερά του για να δροσιστεί. Όμως, αρρώστησε πολύ βαριά και σώθηκε χάρη στην περιποίηση του προσωπικού του γιατρού.



Ισσός

Τη δεύτερη εμπλοκή του με τον ανήσυχο περσικό στρατό, την είχε κατόπιν κοντά στην πόλη Ισσό της Κιλικίας. Οι 600.000 Πέρσες διαλύθηκαν και πάλι και ο Δαρείος μόλις γλίτωσε με τη φυγή. Άφησε όμως στα χέρια του Αλέξανδρου τη μητέρα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Και εκείνος, αληθινά πολιτισμένος βασιλιάς, φέρθηκε με μεγαλοψυχία και ήθος, προς τους υψηλούς αιχμαλώτους του.



Στην όαση Σίουα

Προχώρησε έπειτα νότια προς τη Συρία και έφτασε στη Φοινίκη, την οποία κυρίεψε και αιχμαλώτισε το στόλο της. Κατέλαβε κατόπιν την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Εκεί, άφησε το στρατό του και με λίγους πιστούς άνδρες προχώρησε στην έρημο, για να επισκεφτεί το Μαντείο του Άμμωνα Δία. Ύστερα από δύσκολη πορεία έφτασε στην όαση Σίουα, όπου τον υποδέχτηκαν οι ιερείς με μεγάλες τιμές και τον προσφώνησαν «παιδί του Δία», τίτλο που έδιναν στους Φαραώ.

Από εκεί εφοδιασμένος με χρησμούς που έλεγαν ότι θα κυριαρχούσε στην Ασία, ξαναγύρισε με σιγουριά στη φιλική Αίγυπτο και άρχισε να ετοιμάζει το στρατό του για νέες μάχες. Και αφού κοντά στις εκβολές του Νείλου χάραξε τα τείχη και τους δρόμους της Αλεξάνδρειας, ξαναπέρασε στην Ασία.



Στην Αίγυπτο

Η Αίγυπτος υποδέχτηκε τον Αλέξανδρο χωρίς αντίσταση και οι πόλεις της τον χαιρέτησαν ως απελευθερωτή. Στη Μέμφιδα ο Αλέξανδρος προσέφερε θυσίες στις επιχώριες θεότητες και τέλεσε γυμνικούς μουσικούς αγώνες. Οι κάτοικοι της Αιγύπτου ανακήρυξαν τον ελευθερωτή βασιλιά διάδοχο των Φαραώ και απένειμαν σε αυτόν τις τιμές και τους τίτλους, με τους οποίους από παράδοση τιτλοφορούνταν οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες δυνάστες της χώρας του Νείλου.

Από την Μέμφιδα ο βασιλιάς επανέπλευσε τον ποταμό Νείλο και έφτασε στην θάλασσα, όπου ανάμεσα στην νησίδα Φάρο και την λίμνη Μαρεώτιδα ίδρυσε πόλη, την οποία ονόμασε Αλεξάνδρεια (αρχές του 331 π.Χ.). Η νέα πόλη, που αποικίστηκε από Μακεδόνες και Έλληνες, πολύ γρήγορα έμελλε να αναδειχθεί στην πρώτη πόλη και στο σπουδαιότερο εμπορικό κέντρο της Μεσογείου ρόλο που διατήρησε σε όλη την ελληνιστική και ρωμαική περίοδο, ως την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης.

Ενώ ο Αλέξανδρος βρισκόταν ακόμη στην Αίγυπτο, έφτασε εκεί ο Ηγέλοχος, ο οποίος του ανήγγειλε ότι τα νησιά του Αιγαίου που βρίσκονταν ακόμη υπό περσικό ζυγό, όπως η Τένεδος, η Χίος, η Λέσβος και η Κως, αποστάτησαν. Σε όλες τις πόλεις την εξουσία ανέλαβαν οι δημοκρατικοί, που συνέλαβαν τους τυράννους και τους απέστειλαν στον Αλέξανδρο. Μόνο στην Πελοπόννησο εξακολουθούσαν να υποβόσκουν επαναστατικές διαθέσεις κατά της μακεδονικής κυριαρχίας. Με την κατάκτηση και της Αιγύπτου όλα τα περσικά παράλια, από τα στενά του Ελλησπόντου μέχρι την Αίγυπτο, βρίσκονταν στα χέρια του Αλεξάνδρου. Ο ισχυρός περσικός στόλος είχε εξαφανιστεί. Μέρος επίσης των ποντιακών παραλίων είχε πάψει να αποτελεί τμήμα του περσικού κράτους.

Το μέχρι τώρα πολιτικό και στρατιωτικό έργο του Αλεξάνδρου στις νεοκατακτημένες χώρες επιστρέφει η πορεία του στη Λιβύη, όπου στην όαση Σίβα υπήρχε μαντείο του Άμμωνος, το περίφημο Αμμώνειον. Η πορεία του Αλεξάνδρου στην όαση αυτή, στην οποία η παράδοση θέλει να δώσει ιδιαίτερη αίγλη και να την αποδώσει σε θεία έμπνευση, δεν έχει βέβαια στρατιωτική σημασία. Για τους Μακεδόνες, όμως, οι οποίοι για πρώτη φορά διήνυσαν από την Αλεξάνδρεια ως εκεί πάνω από 600km μέσα από περιοχή που στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν έρημος, αποτελεί σημαντικό κατόρθωμα. Η επιχείρηση αυτή θα πρέπει να αποδοθεί μάλλον στον ρομαντισμό του νεαρού βασιλιά και στη μυστικοπαθή φύση του: πριν αποδυθεί στην καταδίωξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου Βασιλέως στο εσωτερικό της Ασίας, ο Αλέξανδρος θέλησε να επισκεφθεί το ιερό, που τη συμβουλή του ζήτησαν παλαιότερα σπουδαίοι στρατηγοί, όπως ο Κίμων και ο Λύσανδρος. Η επίσκεψή του, ωστόσο, στο Αμμώνειον προσέλαβε και πολιτικό χαρακτήρα, γιατί ενίσχυσε το κύρος του τόσο ανάμεσα στους νέους υπηκόους του όσο και ανάμεσα στους Έλληνες. Όταν μπήκε στο ιερό, ο προφήτης τον χαιρέτησε ως γιό του θεού Άμμωνος. Η ονομασία, συνηθισμένη για τους Φαραώ, προξένησε μεγάλη εντύπωση στους Έλληνες, που ταύτιζαν τον Άμμωνα με τον Δία.

Από την όαση Σίβα ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη Μέμφιδα (331 π.Χ.). εκεί τον συνάντησαν πρεσβείες από την Ελλάδα και τον περίμεναν νέες στρατιωτικές δυνάμεις που του έστειλε ο Αντίπατρος. Στη Μέμφιδα ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε με την πολιτική αναδιοργάνωση της Αιγύπτου. Η φύση της χώρας επέβαλλε την εφαρμογή αποκεντρωτικού συστήματος. Στο ίδιο πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα βασίστηκαν αργότερα οι Πτολεμαίοι για τη διοίκηση της Αιγύπτου. Με ζητήματα οικονομικής αναδιοργάνωσης των κατακτημένων χωρών ασχολήθηκε ο Αλέξανδρος και την άνοιξη του επόμενου έτους, όταν επέστρεψε στη Συρία. Η περιοχή της Μ. Ασίας που βρισκόταν επάνω από τον Ταύρο αποτέλεσε ιδιαίτερη οικονομική περιοχή με υπεύθυνο τον Φιλόξενο, ενώ το υπόλοιπο τμήμα της χώρας, στο οποίο υπήχθησαν η Κιλικία, η Συρία και η Φοινίκη, αποτέλεσε μια άλλη οικονομική περιοχή με υπεύθυνο τον Κοίρανο.



Το τέλος της Περσικής Αυτοκρατορίας

Με 40.000 πεζικό και 7.000 ιππείς διάβηκε τον Τίγρη και κινήθηκε προς τα Γαυγάμηλα, όπου είχε πληροφορίες ότι τον περίμενε ο Δαρείος με κοντά ένα εκατομμύριο συνολικά άνδρες και πολλά δρεπανηφόρα άρματα. Και πάλι όμως θριάμβευσε η ανδρεία των Μακεδόνων και η στρατηγική του αρχηγού τους. Ο τεράστιος περσικός στρατός διαλύεται και τρέπεται σε φυγή μαζί με τον τρομαγμένο Δαρείο, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πολλά και πλούσια λάφυρα.

Προχωρώντας κυριεύει τη Βαβυλώνα, τα Σούσα με τους βασιλικούς θησαυρούς των Περσών και τέλος την αρχαία πρωτεύουσά τους, την Περσέπολη, όπου βρίσκονταν τα μυθικά ανάκτορα του Δαρείου και οι τάφοι των προγόνων του. Εκεί στέφθηκε ο Αλέξανδρος βασιλιάς της Περσίας.



Η ανατολή αρχίζει να υποτάσσει τον κατακτητή της

Η αλλαγή των τρόπων του βασιλιά και η προσαρμογή του στις περσικές βασιλικές συνήθειες είναι δηλωτικές της νέας περιόδου της ζωής του Αλεξάνδρου, η οποία διαμορφώνεται με κριτήρια κατά βάση πολιτικά για να ανταποκριθεί στις πατροπαράδοτες συνήθειες των λαών των νεοκατακτηθέντων εδαφών. Δείχνουν, όμως, και κάποια μεταβολή στον ίδιο τον χαρακτήρα του Αλεξάνδρου, ο οποίος γίνεται περισσότερο δεσποτικός και επιδεκτικός σε κολακείες. Το θλιβερό επεισόδιο στην πρωτεύουσα της Σογδιανής Μαρακάνδη, το 328 π.Χ. είναι ενδεικτικό αυτής της μεταλλαγής. Εκεί ο Αλέξανδρος σκότωσε με το ίδιο του το χέρι τον Κλείτο, τον στρατηγό που τον είχε σώσει στη μάχη του Γρανικού. Αν και η βάραβαρη αυτή πράξη έγινε σε δείπνο, είναι εν τούτοις ικανή να δηλώσει, κατά τη φράση του Αρριανού, την «ες το βαρβαρικότερον μετακίνησιν του Αλεξάνδρου». Αλλά και η απαίτηση του βασιλιά να τον προσκυνούν οι υπήκοοί του ως διάδοχο του Δαρείου, αύξανε τη δυσαρέσκεια και έκανε τον Αλέξανδρο ολοένα λιγότερο αγαπητό και συμπαθή. Συνέπεια της ογκούμενης δυσαρέσκειας ήταν και η αποκάλυψη της συνωμοσίας των βασιλικών παιδιών, αυτών δηλαδή οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με τη φύλαξή του την ώρα που κοιμόταν. Θύματα της νέας αντιπειθαρχικής κίνησης που αποκαλύφθηκε την άνοιξη του 327 π.Χ. ήταν ο Ερμόλαος, κύριος αρχηγός της συνωμοσίας, και ο Καλλισθένης. Ο Όλυνθιος ιστορικός είχε εναντιωθεί περισσότερο από κάθε άλλον στην προσκύνηση του Αλεξάνδρου. Ο θάνατος του Καλλισθένη προκάλεσε ψυχρότητα στις σχέσεις Αλεξάνδρου-Αριστοτέλη, που, ωστόσο, σύντομα ξαναβρήκαν τον παλαιό ρυθμό τους. Το γεγονός λύπησε ακόμη τους Περιπατητικούς φιλοσόφους, που κατέκριναν την πράξη του Αλαξάνδρου με σφοδρότητα. Ένα, ωστόσο, είναι βέβαιο, ότι ανεξάρτητα από τις αντιρρήσεις των Ελλήνων η Ανατολή είχε αρχίσει να υποτάσσει τον κατακτητή της.



Στην Ινδία

Με σκοπό την εξασφάλιση των ανατολικών συνόρων του, ο νέος κύριος της Περσίας, αποφάσισε να εκστρατεύσει πιο ανατολικά. Πέρασε έτσι πολεμώντας τη Σογδιανή και τη Βακτριανή, νίκησε τις ντόπιες φυλές και το 327 π.Χ. μπήκε στην Ινδία.

Οι πόλεις της έπεσαν η μία ύστερα από την άλλη, ώσπου φτάνοντας στον Υδάσπη ποταμό συνάντησε το βασιλιά Πώρο να τον περιμένει στην απέναντι όχθη, με πολυάριθμο στρατό, ιππικό και 200 πολεμικούς ελέφαντες.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε όμως να περάσει νύχτα το μισό στρατό του απέναντι, να νικήσει τους Ινδούς και να συλλάβει αιχμάλωτο τον Πώρο, τον οποίο, επειδή θαύμασε για την ανδρεία του, του ανέθεσε πάλι τη διακυβέρνηση της χώρας του.

Στη μάχη όμως αυτή, σκοτώθηκε και ο πολύτιμος και γενναίος σύντροφός του Βουκεφάλας. Ο Αλέξανδρος έθαψε με τιμές το αγαπημένο του άλογο και στον τόπο εκείνο έχτισε μία πόλη, στην οποία έδωσε ακριβώς το όνομα Βουκεφάλα.



Εξερευνητική επιστροφή

Οι γενναίοι στρατιώτες του είχαν κουραστεί τόσα χρόνια πια, να πηγαίνουν όλο και μακρύτερα, όλο και πιο βαθιά στην άγνωστη Ανατολή και αρνήθηκαν να συνεχίσουν τις κατακτήσεις. Τότε ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να επιστρέψει (326 π.Χ.), τουλάχιστον για λίγο.

Κατεβαίνοντας προς τον Ινδικό Ωκεανό, ακολουθώντας τον Ινδό ποταμό, σε μια δύσκολη πολιορκία στη χώρα των Μαλλών, πληγώθηκε πολύ βαριά από βέλος στο στήθος και κινδύνεψε να πεθάνει, γεμίζοντας δάκρυα ολόκληρο το στρατό του. Τα κατάφερε όμως χάρη σε έναν σπουδαίο χειρούργο από την Κω και προχώρησε αργότερα στα Πάταλλα.

Έπειτα, ένα μέρος του στρατού το έστειλε με το στόλο προς την Περσία με αρχηγό τον περίφημο ναύαρχο Νέαρχο (325-324 π.Χ.), ο οποίος με 150 πλοία θα προχωρήσει από τις εκβολές του Ινδού, ως τις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη, πραγματοποιώντας ένα μοναδικό εξερευνητικό ναυτικό κατόρθωμα. Μετά από 20 ολόκληρους αιώνες, το 1774 μ.Χ., τρία αγγλικά ιστιοφόρα θα ξεκινούσαν από τη Βομβάη της Ινδίας και με μόνο βοήθημα τα περισωθέντα αποσπάσματα του ημερολογίου του Νέαρχου, θα κατάφερναν την αναγνώριση της ακτής του Ινδού και του Περσικού Κόλπου, διαπιστώνοντας την εκπληκτική ακρίβεια των ελληνικών πληροφοριών, που είχαν συλλεχθεί 2.100 χρόνια νωρίτερα.

Εν τω μεταξύ ο Αλέξανδρος, με τον υπόλοιπο στρατό από την ξηρά, διέσχισε την εφιαλτική έρημο Γεδρωσία, όπου έχασε πάνω από τους μισούς άνδρες του και τελικά έφτασε στην πρωτεύουσά της Πούρα.



Στα Σούσα

Ο βασιλιάς μας, με τα υπολείμματα του στρατού του και ύστερα από πολλές περιπέτειες φτάνει μετέπειτα στα Σούσα, όπου καταλήγει οριστικά στο συμπέρασμα πως μόνο η συμφιλίωση με τους Πέρσες ευγενείς θα μπορούσε να διατηρήσει την απέραντη αυτοκρατορία που είχε δημιουργήσει.

Έβαλε λοιπόν σε ενέργεια το σχέδιό του και άρχισε να χρησιμοποιεί την ενδυμασία και τον τρόπο ζωής των Περσών και υποχρέωσε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Μάλιστα παντρεύτηκε ο ίδιος την κόρη του Δαρείου και έβαλε και τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παντρευτούν Περσίδες. Για να τους δελεάσει μάλιστα υποσχέθηκε σε όσους ακολουθούσαν τη συμβουλή του, να χαριστούν τα χρέη, με αποτέλεσμα να δοθούν είκοσι χιλιάδες τάλαντα, για να καλυφθούν τα χρέη των νεόνυμφων αξιωματικών και στρατιωτών του.

Και για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ελληνοπερσική αυτή γέφυρα, έδωσε την εντολή να εκγυμναστούν τριάντα χιλιάδες Πέρσες κατά το μακεδονικό σύστημα εκπαίδευσης και να ενταχθούν στο στρατό του. Πράγμα που, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσε στους Μακεδόνες του.



Προσπάθεια συγχώνευσης δύο κόσμων

Τον Μάρτιο ο Αλέξανδρος, αφού διευθέτησε τα σχετικά με τη διοίκηση των σατραπειών και διόρισε αρμόδιο για τα οικονομικά τον Ρόδιο Αντιμένη, έφθασε στα Σούσα, όπου ενώθηκε με τις ναυτικές δυνάμεις του Νεάρχου. Στον μυχό του Περσικού κόλπου ίδρυσε νέα πόλη Αλεξάνδρεια. Στα Σούσα ο βασιλιάς παρότρυνε αξιωματικούς και στρατιώτες να νυμφευθούν Περσίδες. Ο ίδιος έδωσε πρώτος το παράδειγμα και πήρε εκτός από την Ρωξάνη, την οποία είχε νυμφευθεί στη Βακτριανή, τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου Στάτειρα (κατά τον Κλείταρχο ο Αριστόβουλος αναφέρει άλλο όνομα: Βαρσίνη) και τη νεώτερη από τις κόρες του Ώχου Παρύσατι. Η πολυγαμία, συνηθισμένη στους βασιλείς των Περσών, ήταν επιτρεπτή και στον Αλέξανδρο, ο οποίος ήθελε πάντα να θεωρείται ως διάδοχος του Μ. Βασιλέως. Τη δεύτερη κόρη του Δαρείου Δρύπετι έδωσε ο Αλέξανδρος στον φίλο του Ηφαιστίωνα, ογδόντα δε από τους εταίρους πήραν συζύγους από την αριστοκρατική τάξη των Περσών. Οι γάμοι γιορτάστηκαν με πολυτέλεια την ίδια μέρα, σύμφωνα με τα περσικά έθιμα, και ο βασιλιάς προίκισε τους εταίρους νυμφίους, καθώς και 10.000 στρατιώτες που είχαν πάρει Ασιάτισσες συζύγους. Με τους γάμους αυτούς ο βασιλιάς επιδίωκε τη συγχώνευση των δύο λαών, των Μακεδόνων με τους βάρβαρους πληθυσμούς που είχαν κατακτηθεί και τους οποίους δεν θεώρησε φυλή κατώτερη από τους Έλληνες, κυρίως, νόμιζε ότι θα αφομοιώσει την περσική αριστοκρατία, η οποία μόνο επιφανειακά ήταν προσαρμοσμένη στη νέα τάξη. Αλλά και στο στρατό του ο Αλέξανδρος προσλάμβανε ολοένα και περισσότερους Ασιάτες στρατιώτες. Φαίνεται δε ότι ήδη ο Αλέξανδρος, κατά πάσα πιθανότητα μετά την απειθαρχία στον Ύφαση, είχε δώσει διαταγή να καταρτιστεί σώμα από ντόπιους νέους. Το σώμα αυτό από 30.000 επίλεκτους εφήβους, που ήταν καλά εξασκημένοι και έφεραν πολυτελείς μακεδονικές πανοπλίες, παρέλασε στα Σούσα όταν ακόμη ο Αλέξανδρος βρισκόταν εκεί. Αυτούς ονόμασε ο βασιλιάς επιγόνους. Τα μέτρα αυτά, που φανέρωναν το φιλοπερσικό του πνεύμα, δυσαρέστησαν πολύ τους Μακεδόνες.

Η αγανάκτησή τους προς τον βασιλιά εκδηλώθηκε με αντιπειθαρχικό κίνημα, όταν ο Αλέξανδρος αποφάσισε στην Ώπη, που ήταν χτισμένη στον Τίγρη, την απόλυση όλων όσων λόγω ηλικίας ή σωματικής αναπηρίας δεν ήταν πια ικανοί να υπηρετούν στον στρατό. Η απόφαση αυτή του Αλεξάνδρου, που θεωρήθηκε περιφρονητική προς τους παλαίμαχους συντρόφους του, ήταν μια επί πλέον αφορμή να εκδηλωθεί η οργή των Μακεδόνων, που νόμιζαν ότι είχαν προδοθεί από τον βασιλιά τους. Γι’ αυτό και ξεσηκώθηκαν όλοι σαν ένας άνθρωπος και αξίωσαν να τους απαλλάξει όλους από το στράτευμα. Στο αντιπειθαρχικό αυτό κίνημα ο Αλέξανδρος δεν έδειξε τη συνηθισμένη του επιείκεια προς τους Μακεδόνες, αντίθετα, διέταξε να θανατωθούν οι πρωταίτιοι. Στη συνέχεια με μακρό λόγο, τον οποίο διέσωσε ο Αρριανός, θύμισε στους Μακεδόνες όλα όσα χρώσταγαν σ’ αυτόν και τον πατέρα του, που τους έκαναν από «πλάνητας και άπορους εν διφθέραις τους πολλούς νέμοντας ανά τα όρη πρόβατα ολίγα, οικήτορας πόλεων και αξιομάχους εις τους γείτονας βαρβάρους, ήδη δε κυρίους του πλούτου των Ληδών, των θησαυρών των Περσών και των αγαθών των Ινδών». Καταλήγοντας είπε: «...τους απόμαχους από σας ήθελα να στείλω ζηλευτούς στην πατρίδα, αλλά αφού θέλετε να φύγετε, φύγετε όλοι (άπιτε πάντες) και πείτε στην πατρίδα ότι τον βασιλιά που σας οδήγησε νικητές μέσα από χώρες όπου έφθανε η περσική αρχή ως τον Ινδό ποταμό, και περιπλεύσατε μαζί του τη μεγάλη θάλασσα ως τον Περσικό κόλπο, τον αφήσατε στα Σούσα και φύγετε...(άπιτε)».

Η μετάνοια μεταξύ των αξιωματικών και των στρατιωτικών του Αλεξάνδρου, που για τρεις ημέρες εξαφανίστηκε από τους στρατιώτες του, δεν άργησε να εκδηλωθεί. Ο βασιλιάς συγχώρεσε τους συντρόφους του που μετάνιωσαν ειλικρινά και οι οποίοι μάλιστα είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή του ικετεύοντας μέρα και νύχτα να φανεί ο βασιλιάς έξω. Η συμφιλίωση του βασιλιά με τους συναγωνιστές του, τους οποίους ονόμασε συγγενείς, γιορτάστηκε με θυσίες στους θεούς και συμπόσιο, στο οποίο πήραν μέρος Έλληνες και Πέρσες.



Σχέδια για νέες εκστρατείες.

Από την Ώπη ο Αλέξανδρος προχώρησε στη Μηδία, όπου στην πρωτεύουσά της Εκβάτανα τέλεσε θυσίες και αγώνες γυμνικούς και μουσικούς. Ο θάνατος του φίλου του Ηφαιστίωνος στη διάρκεια των αγώνων υπήρξε βαρύτατο πλήγμα για τον Αλέξανδρο, που θρήνησε τον νεκρό, όπως άλλοτε ο Αχιλλέας τον Πάτροκλο. Στα Εκβάτανα ο βασιλιάς ασχολήθηκε με τις προετοιμασίες του για τον περίπλου της Αραβίας από τον Περσικό κόλπο μέχρι την Ηρώων πόλιν (σήμερα Σουέζ).

Στον περίπλου αυτό ήθελε και ο ίδιος να πάρει μέρος, σκεπτόταν μάλιστα να κάνει στην Αλεξάνδρεια τις απαραίτητες προετοιμασίες για μια νέα εκστρατεία εναντίον της Καρχηδόνας και των άλλων πόλεων της Δύσης και να χαράξει παραθαλάσσια οδό που θα έφτανε μέχρι το Γιβραλτάρ, όπως μας πληροφορούν το Υπομνήματα του βασιλιά που είχαν παραδοθεί στον Περδίκκα για να εκτελεστούν (Διοδ. 18,4,4). Ήδη από τα Εκβάτανα, αν όχι προηγουμένως, είχε αναθέσει διάφορες αποστολές με σκοπό την εξερεύνηση της αραβικής παραλίας μέχρι την Ερυθρά θάλασσα. Η αποστολή του Ανδροσθένη, ο οποίος περιέπλευσε τη δυτική παραλία του Περσικού κόλπου και εξερεύνησε το νησί Τύλος, υπήρξε καρποφόρα, κυρίως για τις αξιόλογες παρατηρήσεις του σχετικά με τη χλωρίδα, τις οποίες είχε υπ’ όψη του ο Θεόφραστος στην Περί Φυτών Ιστορία του. Τον ίδιο περίπου χρόνο έγινε και η αποστολή του Αλεξικράτη, ο οποίος έπλευσε από το Σουέζ στον Περσικό κόλπο. Τόσο αυτός ο πλους όσο και του Ηρακλείδη στην άγνωστη θάλασσα της Κασπίας είχαν αξιόλογη επιστημονική σημασία.



Η αποθέωση και ο θάνατος.

Από τα Εκβάτανα ο Αλέξανδρος, αφού υπέταξε το ληστρικό και πολεμικό έθνος των Κοσσαίων στην ορεινή περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στα Σούσα και τα Εκβάτανα, επέστρεψε στη Βαβυλώνα (άνοιξη του 323 π.Χ.). Εκεί παρουσιάστηκαν στο βασιλιά πρεσβείες από όλη σχεδόν την οικουμένη, άλλες για να τον συγχαρούν ως βασιλιά της Ασίας και να τον στεφανώσουν, κι άλλες για να συνάψουν μαζί του φιλία και συμμαχία. Οι ελληνικές πόλεις, παρά τη ζωηρή συζήτηση και την αντίδραση στην αθηναϊκή εκκλησία, έστειλαν στεφανωμένους θεωρούς για να στεφανώσουν τον βασιλιά με χρυσούς στεφάνους σαν να επρόκειτο για Θεό, τον οποίο έπρεπε να τιμήσουν. Η αποθέωση αυτή του ισχυρού, της ελληνικής συνήθειας που τείνει να συμφιλιώσει θρησκεία και πολιτική, ήταν άγνωστη στους Πέρσες μονάρχες. Το γεγονός αυτό είναι συνδεδεμένο με το διάγραμμα του βασιλιά που ανακοίνωσε στην Ολυμπία κατά τη διάρκεια των αγώνων ο Νικάνωρ, θετός γιος του Αριστοτέλη, εξ ονόματος του βασιλιά. Σύμφωνα με αυτό, όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι έπρεπε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και να επανακτήσουν τις περιουσίες τους που είχαν δημευτεί. Αυτό βέβαια αποτελούσε παραβίαση του καταστατικού της Κορινθιακής συμμαχίας και φανέρωσε την απόλυτη εξουσία του μονάρχη με την οποία περιβλήθηκε ο Αλέξανδρος, ο οποίος πριν δρούσε ως ηγεμόνας της συμμαχίας. Όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι θεώρησαν τότε τον βασιλιά ευεργέτη τους.

Η συρροή των πρέσβεων από τα πέρατα της οικουμένης στη Βαβυλώνα για να τιμήσουν τον παντοδύναμο βασιλιά έδινε την εντύπωση και στον ίδιο τον Αλέξανδρο και σους γύρω του ότι η ιδέα της κοσμοκρατορίας, όπως την φαντάστηκε, δεν ήταν απλό όνειρο. Η επίφθονη, όμως, μοίρα έκοψε το νήμα της ζωής του τη στιγμή που η δόξα του άγγιξε τα όρια της αποθέωσης. Μέσα στους επαίνους, τις τιμές και τις πυρετώδεις προετοιμασίες για τη μεγάλη επιχείρηση, ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά. Οι βασιλικές εφημερίδες (Αρρ. 7,25) μας δίνουν λεπτομερείς πληροφορίες για την οξύτητα της νόσου τις τελευταίες ημέρες της ζωής του βασιλιά, του οποίου ο θάνατος συμπίπτει με την 28η του μακεδονικού μήνα Δαισίου (=13 Ιουνίου του 323 π.Χ.). Ο Αλέξανδρος, που συμπλήρωνε 13 χρόνια βασιλείας, δεν ήταν ακόμη 33 χρονών.



Ο Μέγας Αλέξανδρος και η κληρονομιά του.

Λίγες προσωπικότητες άλλαξαν την ιστορία όσο αυτός και λίγες έχουν εγείρει τόσες διαφωνίες σχετικά με τις συνέπειες των πράξεών τους. Συνήθως αποτιμάται θετικά με την έννοια ότι εξάπλωσε τον ελληνικό πολιτισμό παντού στον τότε γνωστό κόσμο και δημιούργησε ελληνικές εστίες σε όλη την γνωστή οικουμένη. Επίσης η συμβολή του στην στρατιωτική τέχνη είναι άφθαστη και δικαίως θεωρείται ο μέγιστος των στρατηγών. Ωστόσο εδώ θα προσπαθήσω να εντοπίσω μερικές, κατά τη γνώμη μου, αρνητικές συνέπειες της δράσης του:

1) Η δημιουργία πλήθους πόλεων στην Ασία κυρίως και στη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος) προκάλεσε κύμα ελληνικών μεταναστεύσεων σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα το άδειασμα πολλών περιοχών στην Ελλάδα από πληθυσμό. Έτσι όταν οι Ρωμαίοι ήρθαν να κατακτήσουν την Ελλάδα το έκαναν ευκολότερα.

2) Δημιουργήθηκαν γιγάντια κράτη, τα ελληνιστικά βασίλεια, τα οποία μάχονταν διαρκώς μεταξύ τους και δεν διείδαν έγκαιρα τον κίνδυνο από τους Ρωμαίους. Τα βασίλεια αυτά έκαναν μεγάλη σπατάλη δυνάμεων προσπαθώντας να διατηρήσουν υπό έλεγχο μακρινές περιοχές ουσιαστικά άδειες από Έλληνες.

3) εξαφανίστηκε οριστικά η πόλη-κράτος που δημιούργησε το ελληνικό θαύμα της κλασικής εποχής. Η δημοκρατία εξαφανίστηκε και στη θέση της επιβλήθηκαν ανατολικού τύπου μοναρχίες.

4) Ο ελληνικός πολιτισμός δέχτηκε μεγάλες ανατολικές επιδράσεις, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ψυχολογίας έτοιμης να δεχτεί ανατολικές δοξασίες και δεισιδαιμονίες. Η φιλοσοφία επηρεάστηκε τόσο πολύ, ώστε πολλοί από τους τελευταίους φιλοσόφους να είναι παράλληλα και μάγοι. Τέλος θέλω να θέσω το ερώτημα τι θα γινόταν αν ο Αλέξανδρος είχε στραφεί προς τη Δύση και όχι την Ανατολή. Αν και τέτοια ερωτήματα απαγορεύονται στην ιστορία, για λόγους παιγνίου θέτω το ερώτημα. Η δική μου απάντηση είναι ότι θα ήταν προτιμότερο από πολλές απόψεις να είχε στραφεί προς τη Δύση. Γιατί θα είχε διαμορφώσει σε αφάνταστο βαθμό όλο το δυτικό πολιτισμό μέχρι σήμερα.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Το Μυστικό του Καθηγητή Λιαντίνη




Πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει την περίεργη και αινιγματική εξαφάνιση του καθηγητή της φιλοσοφικής ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ.
Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο καθηγητής Λιαντινης αυτοκτόνησε θέλοντας με αυτό τον μακάβριο τρόπο να διαμαρτυρηθεί για την κατάντια του Ελληνισμού. “ φεύγω αυτοθέλητα και η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικες για της νέες γενεές ” ειχε γράψει επί λέξη σε ένα γράμμα που άφησε στην κόρη του Διοτίμα λίγο πριν χαθούν τα ιχνη του.

Όμως κάποιοι πιστεύουν ότι το γράμμα αυτό ήταν παραπλανητικό και υποστηρίζουν ότι ο Λιαντίνης ζει.

Πρόκειται πραγματικά για μια πολλή παράξενη ιστορία που συνεχώς το μυστήριο της βαθαίνει καθώς όλο και πιο νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας περιπλέκοντας περισσότερο την υπόθεση.

Ο καθηγητής και ο μέγας Αλέξανδρος

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στην Λακωνία την ίδια ημερομηνία (23 Ιουλίου ) που ειχε γεννηθεί και ο μέγας Αλέξανδρος κάτι που ο καθηγητής τόνιζε συχνά με υπερηφάνεια σε συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολατρών φίλων του.

Και αυτό γιατί ο καθηγητής Λιαντίνης ήταν πραγματικά ένας λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ειχε δημιουργήσει γύρο του ένα κύκλο ατόμων που είχαν κάνει τρόπο ζωής τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη. Ήταν μάλιστα και μέλος του σωματίου “Οδύσσεια” που επιδιώκει να καθιερώσει την καύση των νεκρών στην Ελλάδα όπως και στην αρχαιότητα . Πολλοί συνδέουν τον κύκλο των ατόμων γύρω από τον καθηγητή με την μυστική ομάδα ΕΨΙΛΟΝ η οποία βασιζόμενη στις αρχαίες ελληνικές ιδέες και δοξασίες προσπαθεί να επαναφέρει με το τρόπο της τον ελληνισμό στην παλιά του δόξα.

Ακούγονται πάρα πολλά για αυτή την ομάδα και τις δυνατότητες της, το πιο ακραίο από αυτά είναι ότι τα μέλη της γνωρίζουν καλά τα αρχαία ελληνικά μυστήρια και κατέχουν ασύλληπτες επιστημονικές γνώσεις της αρχαιότητας που για τον κοινό άνθρωπο αγγίζουν τα όρια της μεταφυσικής πολλοί ισχυρίζονται ότι ο καθηγητής ήταν μυημένος σε αυτά τα μυστήρια .
Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί η ημερομηνία αλλά και ο τρόπος που επέλεξε να εξαφανιστεί, γιατί η 1η Ιουνίου που ο καθηγητής φρόντισε να σβήσει τα ίχνη του δεν είναι τυχαία ημερομηνία αλλά σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους σχετίζετε άμεσα με το θεό Απόλλωνα.
Ήταν λοιπόν μια αινιγματική Δευτέρα του Ιουνίου που ο καθηγητής περίμενε καρτερικά μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος στάθηκε ακριβώς στο σημείο που βρίσκετε ο απλανής αστέρας λαμπαδίας γνωστός και ως Albebaran και έπειτα εξαφανίσθηκε.
Επέλεξε για τον τόπο της εξαφάνισης του τον Ταΰγετο που θεωρείτε από τους αρχαίους έλληνες ότι παίζει το ρόλο του άξονος μεταξύ φυσικού και του μεταφυσικού πεδίου. Έκτοτε από την εξαφάνιση του και μετά , πολλά περίεργα γεγονότα και ευρήματα έχουν δει το φως της δημοσιότητας που άλλοτε σοκάρουν και άλλοτε προβληματίζουν.

Ο δίδυμος αδερφός

Από την άλλη μεριά η μητέρα του, που πέθανε πρόσφατα ήταν πεπεισμένη ότι ο γιος της αυτοκτόνησε ,αλλά αντιμετώπιζε το γεγονός με πολύ στωικότητα λες και γνώριζε κάτι που δεν έπρεπε να κοινοποιηθεί στον πολύ κόσμο.
Ο δίδυμος αδελφός του ενώ αρχικά διατηρούσε κάποιες ελπίδες ότι θα βρεθεί ζωντανός, δήλωσε πρόσφατα ότι γνωρίζει πλέον πως ο καθηγητής είναι νεκρός και ότι βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά που έχει βάθος 20 μέτρα στη θέση Πετράλωνα του Ταΰγετου.
Υπάρχει μάλιστα όπως ισχυρίζεται και μια αινιγματική πλάκα πάνω στο νεκρό που γράφει “Ελλάδα και Ήλιος πρώτος να βλέπω”. παρ’ όλα αυτά τηρώντας την επιθυμία του αδελφού του που του κοινοποιήθηκε όπως είπε από κάποιο έμπιστο φίλο του καθηγητή δεν θα επιχειρήσει να ανασύρει το νεκρό πριν περάσουν ακριβώς πέντε χρόνια από εξαφάνιση του.

Περίεργη πραγματικά επιθυμία αν σκεφθεί κανείς ότι ο καθηγητής ήταν ενεργό μέλος του σωματίου “Οδύσσεια” που υποστηρίζει την άποψη ότι οι νεκροί πρέπει να αποτεφρώνονται αμέσως μετά το θάνατο.
Προστίθεται λοιπόν άλλο ένα αναπάντητο ερώτημα. πως ο καθηγητής από την μια πλευρά αποδεικνύει με το θάνατο του έμπρακτα την προσήλωση του σε ιδέες και ιδανικά και από την άλλη εκφράζει μια τέτοια επιθυμία αντίθετη με τα πιστεύω του ζητώντας να παραμείνει άταφος για πέντε χρόνια.
Μήπως λοιπόν συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως είναι ακόμη εν ζωή όπως ισχυρίζεται η γυναίκα του η οποία σε τηλεοπτικό παράθυρο υποστήριξε ότι πολλούς μήνες μετά την εξαφάνιση του συζύγου της, μέσα στο εξοχικό τους σπίτι είχαν μετακινηθεί έπιπλα από τη θέση τους, είχαν εξαφανισθεί προσωπικά αντικείμενα του καθηγητή ευτελούς άξιας και βρέθηκαν μέσα σε πιάτα αποφάγια ολίγων ημερών.
Είπε επίσης ότι έχει και αλλά ατράνταχτα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο σύζυγος της είναι εν ζωή αλλά αρνήθηκε να τα αποκαλύψει.

Το cd

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα σε αυτό το μυστήριο. Και επιπλέον γιατί οι μισοί του συγγενείς τον θέλουν ζωντανό και οι άλλοι όχι.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξαφάνιση του ένας καταστηματάρχης από τους Δελφούς τηλεφώνησε σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό και είπε ότι είδε αυτοπροσώπως τον καθηγητή Λιαντίνη να αγοράζει το cd “εν Δελφούς” από το κατάστημα του. Το ίδιο διάστημα κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι τον είδαν στο αρχαιολογικό χώρο των Δελφών μαζί με αλλά δυο άτομα να παίζει αυλό.
Έστειλαν μάλιστα σε απογευματινή εφημερίδα και υλικό ( το εξώφυλλο του cd ,ένα σχεδιάγραμμα, και ένα περίεργο σημείωμα από το περιοδικό Αέροπος ) που παραπέμπει σε ζωντανό καθηγητή Λιαντίνη.
Το περίεργο είναι ότι ο δίσκος που στάλθηκε αυτοσυστήνεται ως μουσικό αίνιγμα που αν λυθεί δίνει ένα χρήσιμο μήνυμα για το μέλλον ενώ το εξώφυλλο του παρουσιάζει ένα άγαλμα του Απόλλωνα μαζί με ένα Ούφο. Πολλοί υπέθεσαν τότε πως αν ο καθηγητής ζει και δεν αποκλείεται να έστειλε ο ίδιος αυτό το υλικό θέλοντας να μεταδώσει με αυτόν το τρόπο κάποιο σημαντικό μήνυμα.
Αλλά η ιστορία έχει και συνέχεια. Πρόσφατα και λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση του ισχυρισμού του αδελφού του καθηγητή ότι γνωρίζει ακριβώς που βρίσκετε ο νεκρός, άρχισαν να κυκλοφορούν νέες φήμες στους ελληνιστικούς κύκλους. Σύμφωνα με αυτές 20 από τα κυκλοφορούντα αντίγραφα του cd που βρέθηκε στους Δελφούς καθώς και 20 αντίτυπα από κάποιο βιβλίο του καθηγητή, φέρνουν ένα κωδικοποιημένο μήνυμα γραμμένο από τον Λιαντίνη.

Λέγεται δε πως στο μήνυμα αυτό ο Λιαντίνης δίνει πολλές εξηγήσεις για τη στάση του και λύνει πολλά από τα μυστήρια αυτής της Ιστορίας. Πάντως μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιαστή κάποιος που να έχει στα χέρια του ένα από τα βιβλία ή τα cd με περιεχόμενο το συγκεκριμένο μήνυμα του καθηγητή.
Είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς σε αυτή την ιστορία που σταματά η πραγματικότητα και που αρχίζει ο μύθος. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο καθηγητής Λιαντίνης βρήκε έναν μακάβριο τρόπο να μας προβληματίσει και να γεμίσει με αγωνία του δικούς του ανθρώπους.
Πάντως σε όλα αυτά που συμβαίνουν και με την απουσία κάποιου καθοριστικού στοιχείου που να ρίχνει άπλετο φως σε αυτή την αινιγματική υπόθεση, είναι σίγουρο ότι το σίριαλ με την εξαφάνιση του καθηγητή θα έχει συνέχεια με πολλά επεισόδια μυστηρίου και αινιγματική πλοκή

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ 2

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ,
ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΔΕΑΣ
ΚΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ


Ἡ δυσχέρεια εἶναι αὐτονόητη ἐν ὄψει τῆς μεγαλωσύνης τοῦ
θέματος. Πῶς νὰ ἰχνογραφηθῇ, ἔστω καὶ ἰσχνά, ἡ μεγαλύτερη
προσωπικότης τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας ; Διότι, ὅπως ὁ ἐπὶ τοῦ θέματος
ἀνεπανάληπτος Γερμανὸς ἱστορικὸς Johan Gustav Droysen εἰς τὸ
ἐκπληκτικὸν ἔργον του Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Geschichte des Hellenismus,
ὑπάρχει καὶ ἑλληνικὴ μετάφρασις, πρώτη τοῦ 1899 ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου
Καθηγητοῦ Ἰωάννου Πανταζίδου εἰς τὴν σειρὰν τῆς Βιβλιοθήκης Μαρασλῆ,
ἀλλὰ καὶ σύγχρονος, μετὰ συμπληρωμάτων, ὑπὸ τῶν Ρένου, Ἤρκου καὶ
Στάντη Ἀποστολίδη τοῦ 1988), σημειώνει ἤδη ἀπὸ τῶν πρώτων γραμμῶν
του, ἐξεικονίζων τὴν «κοσμοϊστορικήν», ὡς τὴν χαρακτηρίζει, δρᾶσιν τοῦ
Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, κατὰ λέξιν «ἡ Ἱστορία δὲν κατέχει ἄλλο γεγονὸς
τόσο καταπληκτικόν∙ ποτὲ ἄλλοτε, οὔτε πρὶν οὔτε μετά, λαὸς τόσον μικρὸς
δὲν κατάφερε τόσον ραγδαῖα καὶ ὁλοκληρωτικὰ νὰ συντρίψῃ τὴν
ὑπερδύναμιν τέτοιου γιγάντιου κράτους [τῶν Περσῶν] καὶ εἰς τὰ ἐρείπιά
του νὰ θεμελιώσῃ νέες μορφὲς πολιτείας καὶ ζωῆς τῶν λαῶν ».
Κυρίες καὶ Κύριοι, εἰς τὴν διαπίστωσιν αὐτὴν τοῦ σοφοῦ
ἱστορικοῦ, ποὺ τυγχάνει καθολικῆς μέχρι σήμερον παραδοχῆς ἀπὸ ὅλους
τοὺς σοβαροὺς ἐπιστήμονας, ἐνυπάρχουν δύο ἀλήθειες : ἡ πρώτη, ὅτι ὁ
Μέγας Ἀλέξανδρος ὑπῆρξεν, ὄχι βεβαίως ὁ πρῶτος, οὔτε καὶ ὁ μόνος,
ἀλλὰ ἀναμφισβητήτως ὁ ἀπαράμιλλος ἐργάτης τῆς Πανελληνίου Ἰδέας.
Ἡ δευτέρα ἀλήθεια, ὅτι μὲ τὰ νάματα τῆς Ἰδέας ἀκριβῶς αὐτῆς καὶ
ἀνεδείχθη εἰς ἀσύγκριτον ἐκπολιτιστὴν τῆς Οἰκουμένης.
Καὶ ἡ μὲν Πανελλήνιος Ἰδέα εἶχε φυσικὰ τοὺς προδρόμους της.
Διότι ἀνέκαθεν ἐδέσποζε στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλληνικῶν φύλων. Καὶ
συνίστατο εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς κοινῆς των καταγωγῆς καὶ τὴν πανεθνικὴν
σύμπνοιαν καὶ ἀλληλεγγύην, ποικιλοτρόπως ἐκδηλουμένην∙ κυρίως εἴτε μὲ
τὸν ἀπὸ κοινοῦ ἀγῶνα κατ’ ἀλλοφύλων πρὸς ὑπεράσπισιν ἢ ἀνάκτησιν
τῆς ἐλευθερίας Ἑλλήνων, ὅπως συνέβη π.χ. μὲ τὴν βοήθειαν Ἀθηνῶν καὶ
Ἐρετρείας εἰς τὴν Ἰωνικὴν ἐπανάστασιν τῶν ἀρχῶν τοῦ 5ου π.Χ. αἰῶνος
πρὸς ἀποτίναξιν τῆς Περσικῆς δουλείας, ‐ μὲ τὰ κατὰ τοὺς Μηδικοὺς
πολέμους συμβάντα ‐ μὲ τὴν ἐπέμβασιν κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 4ου π.Χ.
αἰῶνος τῶν συμμάχων πόλεων τῆς Πελοποννησιακῆς συμμαχίας εἰς τὴν
Ἀσίαν μὲ τὸν Ἀγησίλαον, κλπ., κλπ.∙ εἴτε μὲ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἐκστρατείαν
πρὸς ἀνταπόδοσιν ὅσων κακῶν εἶχον Ἕλληνες ἰδίως ἀπὸ ξένους ὑποστῆ,
ὅπως συνέβη μὲ τὴν πανελλήνιον ἐκστρατείαν κατὰ τῶν Τρώων, ‐ κυρίως
δὲ μὲ τὴν διὰ τῶν πανελληνίων συνεδρίων τῆς Κορίνθου ἀποφασισθεῖσαν
ἐκστρατείαν ἐναντίον τῶν Περσῶν ὑπὸ τοὺς ἀναδειχθέντας ὡς
στρατηγούς‐αὐτοκράτορας ἀρχικῶς τὸν Φίλιππον Β΄ καὶ ἀκολούθως τὸν
υἱόν του, τὸν Μέγαν Ἀλέξανδρον, ὑπὸ τοῦ τελευταίου τούτου καὶ
καταλυτικῶς διὰ τὸ Περσικὸν κράτος πραγματοποιηθεῖσαν. Ἔτσι οἱ
ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔζησαν βεβαίως διῃρημένοι εἰς σειρὰν πόλεων
αὐτοδιοικήτων μὲ ξεχωριστὴν τῆς κάθε μιᾶς πορείαν, καὶ αὐτὸ ὡς
ἐκδήλωσις φιλελευθέρου πνεύματος, καὶ ἀπουσίαζεν ἡ πολιτική των, μὲ
τὴν σημερινὴν ἔννοιαν, ἕνωσις, δηλαδὴ ἡ συσπείρωσίς των εἰς ἑνιαῖον
κράτος, πλὴν ἡ ἐθνική των πορεία ἦτο κοινή, ἀφοῦ ἐνώπιον τοῦ ξένου
κινδύνου καὶ διὰ τὸ κοινὸν καλόν, δηλαδὴ ὅπου κατ’ ἐξοχὴν ἐπεβάλλετο,
ἦσαν ἡνωμένοι καὶ ἀδιάσπαστοι εἰς τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν.
Ὑπέροχον διατύπωσιν τῆς πανεθνικῆς αὐτῆς συμπνοίας
εὑρίσκομεν κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους εἰς τὴν ἀπόρριψιν ὑπὸ τῶν
Ἀθηναίων, δελεαστικῶν, συνοδευθεισῶν μὲ ἀπειλὰς διὰ τὴν περίπτωσιν
μὴ ἀποδοχῆς των, προτάσεων συμμαχίας τοῦ Ξέρξου καὶ τὴν
ταὐτόχρονον πρὸς ἀπεσταλμένους τῆς Σπάρτης, φοβηθείσης σύναψιν
τοιαύτης συμμαχίας, μομφὴν «α ἰ σ χ ρ ῶ ς γ ε ο ἴ κ α τ ε
ἐ ξ ε π ι σ τ ά μ ε ν ο ι τ ὸ Ἀ θ η ν α ί ω ν φ ρ ό ν η μ α ὀ ρ ρ ω δ ῆ σ α ι »,
δηλαδὴ «ἐδείξατε μεγάλην μικροπρέπειαν φοβηθέντες τόσον, ἐνῷ
γνωρίζετε καλῶς τὸ φρόνημα τῶν Ἀθηναίων» καὶ τὴν ὑπόμνησιν, ὅτι «τ ὸ
Ἑ λ λ η ν ι κ ό ν , ἐ ὸ ν ὅ μ α ι μ ό ν τ ε κ α ὶ ὁ μ ό γ λ ω σ σ ο ν , κ α ὶ
θ ε ῶ ν ἱ δ ρ ύ μ α τ ά τ ε κ ο ι ν ὰ κ α ὶ θ υ σ ί α ι ἤ θ ε ά τ ε
ὁ μ ό τ ρ ο π α , τ ῶ ν π ρ ο δ ό τ α ς γ ε ν έ σ θ α ι Ἀ θ η ν α ί ο υ ς
ο ὐ κ ἂ ν ε ὖ ἔ χ ο ι », δηλαδὴ ὅτι «ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀπὸ τὸ ἴδιον αἷμα
καὶ ὁμόγλωσσοι, ἔχουν κοινὰ ναοὺς καὶ ἀγάλματα θεῶν καὶ θυσίας καὶ ἤθη
ὁμοιότροπα, τούτων δὲ νὰ γίνουν προδόται οἱ Ἀθηναῖοι ποτὲ δὲν εἶναι
ὀρθόν», ὅπως ὅλα αὐτὰ ἱστοροῦνται ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτον (Ἱστοριῶν, βιβλίον
VIII 144).
Εἰδικώτερον οἱ Μακεδόνες, ὡς γνησιώτατοι Ἕλληνες
πρωτηγωνίσθησαν ὑπὲρ τῆς Πανελληνίου Ἰδέας. Μὲ ἐπίγνωσιν ἀκριβῶς
τῆς ἀληθείας αὐτῆς καὶ ὁ ἱστορικὸς Πολύβιος, ποὺ γεννήθηκε περὶ τὸ 206
π.Χ., γράφει χαρακτηριστικῶς εἰς τὴν περίφημη Ἱστορία του (Θ, 35, 2‐3) διὰ
τοὺς Μακεδόνας : «τ ί ν ο ς κ α ὶ π η λ ί κ η ς δ ε ῖ τ ι μ ῆ ς
ἀ ξ ι ο ῦ σ θ α ι Μ α κ ε δ ό ν α ς , ο ἳ τ ὸ ν π λ ε ί ω τ ο ῦ β ί ο υ
χ ρ ό ν ο ν ο ὐ π α ύ ο ν τ α ι δ ι α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ι π ρ ὸ ς τ ο ὺ ς
β α ρ β ά ρ ο υ ς ὑ π ὲ ρ τ ῆ ς τ ῶ ν Ἑ λ λ ή ν ω ν ἀ σ φ α λ ε ί α ς ; ὅ τ ι
γ ὰ ρ ἀ ε ὶ π ο τ ’ ἂ ν ἐ ν μ ε γ ά λ ο ι ς κ ι ν δ ύ ν ο ι ς τ ὰ κ α τ ὰ
τ ο ὺ ς Ἕ λ λ η ν α ς , εἰ μὴ Μακεδόνας εἴχομεν
π ρ ό φ ρ α γ μ α ; ». Δηλαδή, «ποίαν καὶ πόσον μεγάλην τιμὴν δικαιοῦνται οἱ
Μακεδόνες, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸ περισσότερον διάστημα τῆς ζωῆς των δὲν
παύουν νὰ ἀγωνίζωνται κατὰ τῶν βαρβάρων ὑπὲρ τῆς ἀσφαλείας τῶν
Ἑλλήνων ; Διότι ποῖος ἀγνοεῖ, ὅτι πάντοτε θὰ ἐκινδύνευον οἱ Ἕλληνες τὰ
μέγιστα, ἂν δὲν εἶχον προπύργιον τοὺς Μακεδόνας ; ».
Πράγματι, ἤδη τὸ 479 π.Χ., ὅταν οἱ Πέρσαι, διερχόμενοι μὲ
τεράστιον στράτευμα κατέκλυσαν καὶ τὴν Μακεδονίαν καὶ διὰ τῆς βίας
ἐπεστράτευσαν τοὺς Μακεδόνας μὲ τὸν βασιλέα των Ἀλέξανδρον, τὸν
υἱὸν τοῦ Ἀμύντου, καὶ ἐξεστράτευσαν κατὰ τῆς λοιπῆς, νοτίου, Ἑλλάδος,
ὅπως διηγεῖται ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστορίαι, βιβλίον ΙΧ,45) καὶ ἐπαναλαμβάνει ὁ
Πλούταρχος (Βίοι παράλληλοι, Ἀριστείδης, 15‐16), κατὰ τὴν παραμονὴν
τῆς μάχης τῶν Πλαταιῶν τὰ μεσάνυκτα ὁ ἐν λόγῳ Ἀλέξανδρος κατέφυγε
κρυφὰ εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐζήτησε νὰ ‘δῇ τὸν
στρατηγὸν τῶν Ἀθηναίων Ἀριστείδην (τὸν γνωστὸν δίκαιον Ἀριστείδην),
πρὸς τὸν ὁποῖον, καταδίδων ὅτι τὴν αὐγὴν ἐπρόκειτο νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν οἱ
Πέρσαι, διὰ νὰ γίνῃ πιστευτὸς ἐτόνισε : «ο ὐ γ ὰ ρ ἂ ν ἔ λ ε γ ο ν , ε ί
μ ὴ μ ε γ ά λ ω ς ἐ κ η δ ό μ η ν σ υ ν α π ά σ η ς τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς .
Α ὐ τ ό ς τ ε γ ὰ ρ Ἕ λ λ η ν γ έ ν ο ς ε ἰ μ ὶ τ ὠ ρ χ α ῖ ο ν κ α ὶ
ἀ ν τ ’ ἐ λ ε υ θ έ ρ η ς δ ε δ ο υ λ ω μ έ ν η ν ο ὐ κ ἂ ν ἐ θ έ λ ο ι μ ι
ὁ ρ ᾶ ν τ ὴ ν Ἑ λ λ ά δ α . . . Ε ἰ μ ὶ δ ὲ Ἀ λ έ ξ α ν δ ρ ο ς ὁ
Μ α κ ε δ ώ ν », δηλαδὴ «δὲν θὰ ἔλεγα αὐτοὺς τοὺς λόγους, ἐὰν δὲν
ἐφρόντιζα πάρα πολὺ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Διότι καὶ ἐγὼ εἶμαι Ἕλλην
ἀπὸ ἀρχαία γενιὰ καὶ δὲν θὰ ἤθελα νὰ βλέπω ἀντὶ ἐλεύθερη ὑποδουλωμένη
τὴν Ἑλλάδα... Εἶμαι ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών». Δηλαδὴ ἀκόμη καὶ
ὑπόδουλοι οἱ Μακεδόνες καὶ διεκήρυσσαν τὴν ἑλληνικότητά των καὶ
μεριμνοῦσαν ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων.
Ἐν ὄψει ἀκριβῶς τοιούτου πανελληνίου φρονήματος τῶν
Μακεδόνων καὶ ἔγραφεν ὁ Ἰσοκράτης πρὸς τὸν βασιλέα των Φίλιππον, τὸν
πατέρα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, συμβουλεύων αὐτὸν «π ρ ο σ τ ῆ ν α ι
τ ῆ ς τ ε τ ῶ ν Ἑ λ λ ή ν ω ν ὁ μ ο ν ο ί α ς κ α ὶ τ ῆ ς ἐ π ὶ τ ο ὺ ς
β α ρ β ά ρ ο υ ς σ τ ρ α τ ε ί α ς » (Φίλιππος V, 16), δηλαδὴ νὰ ἡγηθῇ εἰς
τὴν πανεθνικὴν συσπείρωσιν καὶ τὴν ἐκστρατείαν τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον
τῶν βαρβάρων. Ἔτσι καὶ κατεστάθη ὁ Φίλιππος δι’ ἀποφάσεως τοῦ
συνεδρίου τῆς Κορίνθου (338‐337 π.Χ.) στρατηγὸς‐αὐτοκράτωρ τῶν
Ἑλλήνων διὰ τὴν κατὰ τῶν Περσῶν ἐκστρατείαν των, τὴν ὁποίαν ἤρχισε
μὲν μὲ τὴν προαποστολὴν στρατεύματος ἐκ 10.000 περίπου ἀνδρῶν, ὑπὸ
τὴν ἡγεσίαν τῶν στρατηγῶν του Παρμενίωνος καὶ Ἀττάλου, εἰς τὴν Ἀσίαν,
πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῶν ἐκεῖ ἑλληνικῶν πόλεων, ἀλλὰ δὲν ἐπρόλαβεν
αὐτός, λόγῳ τῆς δολοφονίας του, νὰ πραγματοποιήσῃ.
Ὅμως ἀκολούθως τὸν αὐτὸν τίτλον τοῦ στρατηγοῦ‐
αὐτοκράτορος διὰ νέας ἀποφάσεως τοῦ συνεδρίου τῆς Κορίνθου, τοῦ
θέρους τοῦ 336 π.Χ., ἀπέκτησε καὶ τὸ ἴδιον ἔργον ἀνέλαβεν εὐθὺς ὁ, υἱὸς
καὶ διάδοχος τοῦ Φιλίππου, Ἀλέξανδρος. Ὁ ὁποῖος καὶ τὸ ἐπετέλεσε
ταχύτατα καὶ κατὰ τόσον θαυμαστὸν τρόπον, μὲ ὁλοκληρωτικὴν διάλυσιν
τοῦ ἀπεράντου καὶ πανισχύρου Περσικοῦ κράτους, ἀναδειχθεὶς εἰς
κράτιστον, μοναδικὸν ἀνὰ τὰς χιλιετηρίδας πρωταθλητὴν τῆς
Πανελληνίου Ἰδέας.
Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι, ὅπως ἱστορεῖ ὁ Ἀρριανός
(Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις, βιβλίον Α΄, 16), ὁ Ἀλέξανδρος, μετὰ τὴν πρώτην
νίκην του κατὰ τῶν Περσῶν παρὰ τὸν Γρανικὸν ποταμόν, ἔστειλεν ἀπὸ τὰ
ἐχθρικὰ λάφυρα τριακοσίας περσικὰς πανοπλίας εἰς τὰς Ἀθήνας, ὡς
ἀφιέρωμα εἰς τὴν θεὰν Ἀθηνᾶν, μὲ τὴν παραγγελίαν νὰ γραφῇ τὸ
ἐπίγραμμα «Ἀ λ έ ξ α ν δ ρ ο ς Φ ι λ ί π π ο υ κ α ὶ ο ἱ Ἕ λ λ η ν ε ς
π λ ὴ ν Λ α κ ε δ α ι μ ο ν ί ω ν ἀ π ὸ τ ῶ ν β α ρ β ά ρ ω ν τ ῶ ν τ ὴ ν
Ἀ σ ί α ν κ α τ ο ι κ ο ύ ν τ ω ν». Τὸ ἐπίγραμμα μαρτυρεῖ τὴν
συγκλονιστικὴν μεγαλωσύνην τοῦ στρατηλάτου. Ἡ ἐκστρατεία κατὰ τῶν
Περσῶν εἶχε μὲν συναποφασισθῆ κατὰ τὸ συνέδριον τῆς Κορίνθου ὑπὸ τῶν
Ἑλληνικῶν πόλεων, ἀλλὰ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, σεβόμενος ἀπολύτως
τὴν αὐτονομίαν των, ἀποκαταστήσας μάλιστα τὸ δημοκρατικὸν
πολίτευμα εἰς ὅσας ἐξ αὐτῶν τὸ ἐστεροῦντο, ἀρκεσθεὶς εἰς ἐθελουσίαν
μόνον συμμετοχήν, δὲν τὰς ἐπειθανάγκασε πρὸς τοῦτο. Ἔτσι οἱ
Λακεδαιμόνιοι ρητῶς ἠρνήθησαν τὴν συμμετοχήν, ἐκ δὲ τῶν λοιπῶν
Ἑλλήνων κυρίως οἱ Θεσσαλοὶ ἱππεῖς μετέσχον, ἄλλοι δὲ Ἕλληνες μόνον
σποραδικῶς. Ὥστε τὸ κυριώτατον σῶμα τῶν ἐκστρατευσάντων ἀπετέλουν
οἱ Μακεδόνες (30.000 πεζοὶ καὶ 5.000 ἱππεῖς μετὰ 1.500 Θεσσαλῶν, ἔναντι
μόνον 7.000 πεζῶν καὶ 600 ἱππέων ἀπὸ τὴν λοιπὴν Ἑλλάδα, κυρίως τὸ
Ἄργος, τὴν Ἀχαΐαν καὶ τὴν κεντρικὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ Κρητῶν, καὶ 1000
τοξοτῶν Ἀγριάνων [τῶν σημερινῶν Πομάκων], κλπ.). Θὰ ἐδικαιοῦτο,
ἑπομένως, ὁ Ἀλέξανδρος καὶ τὰ λάφυρα τῆς νίκης νὰ ἀποστείλῃ εἰς τὴν
πρωτεύουσαν τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ ἐξειδικεύσῃ τὸ ἐπίγραμμα εἰς
μνήμην τῶν, κυρίων συντελεστῶν τῆς νίκης, Μακεδόνων. Ὅμως ἀκριβῶς,
ὡς γνήσιος Ἕλλην, διακαιόμενος ὑπὸ τῆς Πανελληνίου Ἰδέας, προετίμησε
τὴν γενικωτέραν ὀνομασίαν «Ἑλληνες», συμπεριλαμβάνουσαν βεβαίως
τοὺς «Μακεδόνας», ὡς Ἕλληνας καὶ αὐτούς, καίτοι μὴ φανερώνουσαν ἐν
προκειμένῳ τὴν κυρίαν τούτων συμβολὴν εἰς τὴν νίκην. Καὶ ἀκόμη, μὲ τὴν
ἀποστολὴν τῶν λαφύρων ὄχι εἰς τὴν πρωτεύουσαν τῆς ἰδιαιτέρας του
πατρίδος Μακεδονίας, ἀλλὰ εἰς Ἀθήνας, παραμερίζων τοπικιστικὰς
ἀντιλήψεις, κατέδειξεν αὐτὰς ὡς κέντρον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διὰ τὸν λόγον
ἄλλωστε αὐτὸν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Πλούταρχος (Βίοι παράλληλοι,
Ἀλέξανδρος 13.2, Φωκίων 17.5), ὑπὸ τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς διακατεχόμενος
ὁ Ἀλέξανδρος, κατὰ τὴν πρὸς Ἀθήνας κάθοδόν του πρὸς ἑδραίωσιν τῆς, ἐκ
τῆς ἐκλείψεως τοῦ Φιλίππου, πρὸς στιγμὴν κλονισθείσης Μακεδονικῆς
κυριαρχίας, μετὰ τὴν καταστροφὴν τῶν Θηβῶν, ποὺ εἶχον ἐνεργῶς
ἀντιταχθῆ εἰς αὐτήν, εἶχε σεβασθῆ τὰς Ἀθήνας, εἶχε μάλιστα διαμηνύσει
πρὸς τοὺς Ἀθηναίους, διὰ τοῦ συνετοῦ στρατηγοῦ των Φωκίωνος, ὅτι εἰς
αὐτοὺς ἀπέβλεπεν ὡς διαδόχους του εἰς τὴν ἡγεμονίαν τῶν Ἑλλήνων, ἂν
κατὰ τὴν ἐκστρατείαν εἰς Ἀσίαν συνέβαινε κάτι εἰς τὸν ἴδιον.
Ἀλλὰ τὴν πανελλήνιον Ἰδέαν διετύπωσεν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος
προσωπικῶς ὁ ἴδιος καὶ εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν μέγαν ἀντίπαλόν του,
τὸν Δαρεῖον, ὅταν αὐτός, μετὰ τὴν ἧτταν του κατὰ τὴν μάχην τῆς Ἰσσοῦ
καὶ τὴν αἰχμαλωσίαν τῆς οἰκογενείας του (μητρός, γυναικὸς καὶ τέκνων),
ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον τὴν ἀπελευθέρωσίν της, προτείνων
συνδιαλλαγὴν καὶ συμμαχίαν. Ὁ Ἀλέξανδρος εἰς τὴν ἀπάντησίν του,
ὅπως μᾶς τὴν παραδίδει ὁ Ἀρριανός (Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις, 14), ἀρχίζει μὲ
τὴν ὑπόμνησιν «Ο ἱ ὑ μ έ τ ε ρ ο ι π ρ ό γ ο ν ο ι ἐ λ θ ό ν τ ε ς ε ἰ ς
Μ α κ ε δ ο ν ί α ν κ α ὶ ε ἰ ς τ ὴ ν ἄ λ λ η ν Ἑ λ λ ά δ α κ α κ ῶ ς
ἐ π ο ί η σ α ν ἡ μ ᾶ ς ο ὐ δ ὲ ν π ρ ο η δ ι κ η μ έ ν ο ι ∙ ἐ γ ὼ δ ὲ τ ῶ ν
Ἑ λ λ ή ν ω ν ἡ γ ε μ ὼ ν κ α τ α σ τ α θ ε ὶ ς κ α ὶ τ ι μ ω ρ ή σ α σ θ α ι
β ο υ λ ό μ ε ν ο ς Π έ ρ σ α ς δ ι έ β η ν ἐ ς τ ὴ ν Ἀ σ ί α ν ,
ὑ π α ρ ξ ά ν τ ω ν ὑ μ ῶ ν », δηλαδή, «οἱ πρόγονοί σου εἰσέβαλαν εἰς τὴν
Μακεδονίαν καὶ τὴν ὑπόλοιπον Ἑλλάδα καὶ μᾶς ἐπροξένησαν καταστροφάς,
χωρὶς ἐμεῖς νὰ τοὺς ἔχουμε κάνει προηγουμένως κανένα κακό∙ ἐγὼ δὲ
γενόμενος ἀρχηγὸς τῶν Ἑλλήνων, εἰσέβαλα εἰς τὴν Ἀσίαν, θέλοντας νὰ
τιμωρήσω τοὺς Πέρσας, ἀφοῦ σεῖς πρῶτοι ἀρχίσατε τὰς ἐχθροπραξίας».
Διαλαλεῖ ἔτσι ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, μὲ τὴν
φράσιν του «εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα», ὅτι καὶ ἡ
Μακεδονία Ἑλλὰς εἶναι καὶ οἱ Μακεδόνες μόνον Ἕλληνες εἶναι.
Ἡ Πανελλήνιος Ἰδέα προϋπέθετε καὶ τὴν ἑλληνικὴν
παιδείαν. Ἀπὸ τὰ διδάγματα τῆς ὁποίας ἦτο βαθύτατα διαποτισμένος καὶ
ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, χάρις εἰς τὸν μέγαν διδάσκαλόν του, τὸν ἀπὸ τὰ
Στάγιρα τῆς Χαλκιδικῆς καταγόμενον, τὸν πανεπιστήμονα Ἀριστοτέλην.
Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἀσφαλῶς θὰ ἦτο καὶ τὸ ὑπέροχον δίδαγμα τοῦ Δημοκρίτου
(περίπου 460‐370 π.Χ.) «Ἀ ν δ ρ ὶ σ ο φ ῷ π ᾶ σ α γ ῆ β α τ ή ∙ ψ υ χ ῆ ς
δ ὲ ἀ γ α θ ῆ ς π α τ ρ ὶ ς ὁ ξ ύ μ π α ς κ ό σ μ ο ς » (ἀπόσπασμα 247
Diels). Ἄλλωστε ἀπὸ τῶν χρόνων τοῦ Σωκράτους ἤρχισε νὰ ἐπικρατῇ μαζὶ
μὲ τὸ σημαινόμενον καὶ τὸ ὄνομα «κόσμου πολίτης» (δηλαδὴ
κοσμοπολίτης) καὶ «κόσμιος» (δηλαδὴ τοῦ ὅλου κόσμου). Ἔτσι ἐξηγεῖται,
μὲ τὴν ἐγκαταβίωσιν εἰς τοιαύτην πνευματικὴν ἀτμόσφαιραν, τὸ
φιλάδελφον καὶ φιλάνθρωπον πνεῦμα, ἡ ἀληθινὴ κοσμοπολιτικὴ
συμπεριφορά, τὴν ὁποίαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν Ἱστορίαν τῆς
ἀνθρωπότητος ἐπέδειξεν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος∙ ὄχι μόνον ἔναντι τῶν
ίδίων συμμάχων, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν ὑποταχθέντων λαῶν τῶν
ἀπεράντων, μέχρι τοῦ Ἴστρου (Δουνάβεως) καὶ τῆς Κασπίας πρὸς βορρᾶν,
τῆς Ἰνδικῆς πρὸς ἀνατολὰς καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ Αἰθιοπίας πρὸς νότον,
κατακτήσεών του. Τῶν ὁποίων λαῶν ἐσεβάσθη ἀπολύτως τὰ ἤθη καὶ
ἔθιμα καὶ τοὺς ὁποίους ὄχι μόνον οὐδέποτε μετεχειρίσθη ὡς σκλάβους,
ἀλλὰ ἄφισε καὶ νὰ αὐτοδιοικοῦνται. Χαρακτηριστικῶς, τὴν
αἰχμαλωτισθεῖσαν οἰκογένειαν τοῦ ἀντιπάλου του Δαρείου (μητέρα,
σύζυγον καὶ τέκνα) ἀπεράντως ἐσεβάσθη, τῶν δὲ Περσῶν δολοφόνων του
ἐπέβαλε τὴν θανάτωσιν. Ἐν ὄψει τοιαύτης πρωτοφανοῦς συμπεριφορᾶς
καὶ ὁ περιώνυμος γάλλος πολιτειολόγος Montesquieu εἰς τὸ ἐκδοθὲν τὸ
1748 περισπούδαστον ἔργον του De l’ Ėsprit des lois ( Περὶ τοῦ πνεύματος
τῶν νόμων)(βιβλίον X, κεφάλαιον XIV «Ἀλέξανδρος») ἀναφωνεῖ : «Ποιὸς
εἶναι αὐτὸς ὁ κατακτητής, ποὺ τὸν ἔκλαυσαν ὅλοι οἱ λαοί, τοὺς ὁποίους εἶχε
καθυποτάξει ; Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ σφετεριστής, διὰ τὸν θάνατον τοῦ ὁποίου
ἡ οἰκογένεια τῆς ἐχούσης ἀνατραπῆ ἀπὸ αὐτὸν δυναστείας χύνει τὰ δάκρυά
της ; Εἶναι τὸ χαρακτήρισμα αὐτῆς τῆς ζωῆς, περὶ τοῦ ὁποίου οἱ ἱστορικοὶ
δὲν μᾶς λέγουν, ὅτι οἱοσδήποτε ἄλλος κατακτητὴς θὰ ἠδύνατο νὰ καυχηθῇ».
Καὶ ἐπιλέγει ὁ γάλλος διανοητὴς διὰ τὸν Μέγαν Ἀλέξανδρον : «Διέπραξε
δύο κακὰς πράξεις, τὸν ἐμπρησμὸν τῆς Περσεπόλεως καὶ τὴν θανάτωσιν
τοῦ Κλείτου. Ἀλλὰ τὰς κατέστησε περιωνύμους μὲ τὴν μετάνοιάν του : εἰς
τρόπον ὥστε ὁ κόσμος ἐλησμόνησε τὰς ἐγκληματικάς του πράξεις, διὰ νὰ
ἐνθυμεῖται τὸν σεβασμόν του πρὸς τὴν ἀρετήν∙ ὥστε ἐθεωρήθησαν μᾶλλον
ὡς δυστυχήματα παρὰ ὡς ἴδιαι αὐτοῦ πράξεις∙ ὥστε ἡ ὑστεροφημία
εὑρίσκει τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς του σχεδὸν παραπλεύρως τῶν
παραφορῶν καὶ τῶν ἀδυναμιῶν του∙ ὥστε ἔπρεπε νὰ παραπονεῖται, ἀλλὰ
δὲν ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ τὸν μισήσῃ».
Καὶ πέρα ὅμως αὐτῶν τὸ _________ἔργον τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου
ἐξαίρεται σπουδαίως μὲ τὰς ἐπιστημονικὰς καὶ γεωγραφικὰς
γνώσεις, μὲ τὰς ὁποίας ἐπλουτίσθησαν οἱ ἐπιστήμονες οἱ
ἀκολουθήσαντες αὐτὸν μέχρις Ἰνδιῶν. Εἰς τοὺς σταθμούς, ποὺ
ἐσημείωσαν οἱ βηματισταὶ μὲ τὴν μέτρησιν τῶν διανυομένων ἀποστάσεων
ἐστηρίχθησαν αἱ πολύτιμοι ἔρευναι τοῦ Ἐρατοσθένους, ἐνῷ αἱ
μεταλλειολογικαὶ ἔρευναι εἰς τὰ ὄρη τῶν Ἰνδιῶν, ὅπου ὑπῆρχον
κοιτάσματα χρυσοῦ καὶ ἀργύρου, ὁ ἐγκλιματισμὸς μεσογειακῶν φυτῶν
εἰς τὴν Βαβυλῶνα, ἡ κατὰ τὸ 332 π.Χ., ὅταν ὁ ‘Αλέξανδρος εὑρίσκετο εἰς
τὴν Αἴγυπτον, ἀποστολὴ καὶ διαπίστωσις τῶν αἰτίων τῶν πλημμυρίδων
τοῦ Νείλου, ὡς ὀφειλομένων εἰς τὰς τοπικὰς καταρρακτώδεις βροχὰς τῆς
Ἀβησσυνίας, καὶ ἄλλα πολλὰ μαρτυροῦν τὴν πολυμέρειαν τοῦ
πνεύματος, ποὺ κατηύθυνε τὴν ἐκστρατείαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Ὑπεράνω ὅλων ὅμως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὑπῆρξε κυρίως ὁ
ἀσύγκριτος ἐκπολιτιστὴς τῆς οἰκουμένης. Καὶ αὐτὸ συνετελέσθη μὲ
τὴν ἵδρυσιν ἀναριθμήτων πόλεων Ἑλληνικῶν μέχρις Ἰνδιῶν, αἱ ὁποῖαι ὡς
φάροι ἐκπολιτισμοῦ, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, διέσπειραν
τὸν Ἑλληνικὸν πολιτισμὸν μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας. Ὁ Πλούταρχος
ἀναβιβάζει εἰς ἑβδομήκοντα (70) τὰς πόλεις αὐτάς, αἱ ὁποῖαι
ὠνομάσθησαν Ἀλεξάνδρειαι, ἀπὸ αὐτῆς εἰς τὴν Αἴγυπτον μέχρι τῆς
Ἀλεξανδρείας τῆς ἐσχάτης εἰς τὸν Ἰαξάρτην. Βεβαίως ὁ Ἑλληνισμὸς
προϋπῆρχε, ἐκ τῶν κατακτηθεισῶν περιοχῶν κυρίως εἰς Μικρὰν Ἀσίαν,
τὰς ἀκτὰς τοῦ Εὐξείνου πόντου, τὴν Συρίαν, τὴν Αἴγυπτον, κλπ., πλὴν εἰς
μικροτέραν κλίμακα, ἐνῷ διὰ τοῦ Μεγάλου ‘Αλεξάνδρου συνετελέσθη ὁ,
δικαίως χαρακτηρισθείς, τρίτος ἑλληνικὸς ἀποικισμός. Ἔτσι διεδόθη
παντοῦ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ κατέστη κοινὴ εἰς ὅλους τοὺς λαούς, ὡς
γλῶσσα τῆς διοικήσεως, γλῶσσα τοῦ ἐμπορίου καὶ τῶν συναλλαγῶν,
καθομιλουμένη. Καὶ ἐπετεύχθη ὁ οὐσιαστικὸς ἐξελληνισμὸς σχεδὸν
ὁλοκλήρου τῆς οἰκουμένης. Τὸ γεγονὸς ἀπέκτησε μοναδικὴν
κοσμοϊστορικὴν σημασίαν, ἀφοῦ διεχύθησαν ἔτσι παντοῦ ὁ ἀνυπέρβλητος
ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ἡ ἀδιατίμητος ἑλληνική μας γλῶσσα. Εἰς
τρόπον ὥστε, ὅταν ἐπῆλθεν ὁ Χριστιανισμός, νὰ εὕρῃ θεσπέσιον ὄργανον
τῆς ἐξαπλώσεώς του τὴν γλῶσσαν αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγράφησαν
τὰ εὐαγγέλια, πλὴν ἑνός, καὶ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας,
ἐχόντων ὑπὸ τὰ νάματα τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καὶ φιλοσοφίας (στωϊκῶν,
κλπ.) γαλουχηθῆ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ παραμείνῃ μικρὰ ἰουδαϊκὴ
αἵρεσις εἰς μίαν γωνίαν τῆς Παλαιστίνης, ἀλλὰ νὰ σημειώσῃ τὴν
θαυμαστὴν παγκόσμιον ἀκτινοβολίαν καὶ διάδοσιν. Ἡ τραγικότης τῆς
Ἱστορίας συνίσταται ὅμως εἰς τὴν πικρὰν ἀλήθειαν, ὅτι τὰ ἀνωτέρω
συνετελέσθησαν μὲ βαρύτατον ἑλληνικὸν τίμημα. Διότι, μετὰ τὴν
κατάλυσιν τοῦ Περσικοῦ κράτους ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἡ
περαιτέρω πορεία του καὶ προέλασις μέχρι τῶν Ἰνδιῶν δὲν εἶχε λόγον.
Ὅπως ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς καὶ Ἀκαδημαϊκὸς Κωνσταντῖνος Ἄμαντος
εἰς τὸ ὕστατον, τὸ ἐκδοθὲν μεταθανατίως (τὸ 1977), εὐσύνοπτον λαμπρὸν
ἔργον του «Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τοῦ
1071 μ.Χ.» (σελ. 95), κατὰ λέξιν τονίζει, ἡ πορεία αὐτὴ «ἐσκόρπισε μόνον
Ἑλληνισμὸν εἰς τὰς στέππας τοῦ Τουρκεστὰν καὶ τὸ δύσκολον κλῖμα τῶν
Ἰνδιῶν, ὁ ὁποῖος πολὺ γρήγορα ἐχάθη. Δυστυχῶς καὶ ὁ Ἑλληνισμὀς, ποὺ
ἦλθεν ἀργότερα εἰς τὸ κράτος τῶν Σελευκιδῶν καὶ τῶν Πτολεμαίων, ἐχάθη
γρήγορα, διότι τὰς πόλεις ὅπου ἔμεναν οὗτοι ἐπλημμύρισαν ἰθαγενεῖς
Σημῖται τῆς Συρίας». Καὶ ἐπιλέγει ὁ σοφὸς ἱστορικός : « Ὁ Ἑλληνισμὸς
αὐτὸς ἐχάθη, ἀλλ‘ ἡ ἐπίδρασις τοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξε πάντοτε
καταπληκτική. Δι’ αὐτὸ ἐλέχθη, ὅτι χωρὶς τὸν Ἀλέξανδρον δὲν νοεῖται
οὔτε Χριστιανισμός, οὔτε Ρωμαϊκόν, οὔτε Βυζαντινὸν Κράτος, οὔτε κἂν
ἰσλαμικὴ τέχνη. Ὅλα αὐτὰ προητοιμάσθησαν ἀπὸ τὴν ἐξάπλωσιν καὶ τὸν
πολιτισμὸν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ».
Αὐτὸ ὑπῆρξε τὸ μέγα ἔργον τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Τὸ
έπετέλεσε μέσα σὲ δώδεκα μόλις χρόνια, νεαρώτατος, πρὸ τῆς
συμπληρώσεως κἂν τοῦ 33ου ἔτους τῆς ἡλικίας του, ὁπότε καὶ ἀπεβίωσε
(τὴν 28ην Μακεδονικοῦ μηνὸς Δαισίου, ἤτοι 13ην Ἰουνίου, ἔτους 323 π.Χ.).
Ἔργον, τὸ ὁποῖον ἐσφράγισεν ἀμέσως ἕξη αἰῶνας Ἑλληνικῆς Ἱστορίας,
αὐτῆς τῶν λεγομένων Ἑλληνιστικῶν χρόνων, τῆς περιόδου δηλαδὴ ἀπὸ
τοῦ 3ου π.Χ. μέχρι τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνος, καὶ ἐπηρέασε βαθύτατα τὴν
παγκόσμιον Ἱστορίαν.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἐνδοξοτέραν περίοδον ποικιλώνυμοι
ἐπίβουλοι ἐπιχειροῦν νὰ ἀποκόψουν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικήν μας Ἱστορίαν.
Ἔτσι καὶ κατὰ τὰς ὄχι χαρωπὰς ἡμέρας μας, κατὰ τὰς ὁποίας εἰς τὸν
ὁρίζοντα προβάλλει ἡ ροδαυγὴ ἑνὸς νέου Μεσαίωνος, σχεδὸν ὅλα τὰ
ἀνωτέρω λησμονοῦνται. Ὄχι βεβαίως ἀπὸ τοὺς ἐντίμους ἐπιστήμονας.
Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀχρειότητα πολιτικῆς πρακτικῆς ἰσχυρῶν παραγόντων τῆς
διεθνοῦς σκηνῆς. Καταχθόνιοι πολιτικαὶ σκοπιμότητες καὶ ἰδιοτελεῖς
συσχετισμοὶ ἐδημιούργησαν ἐκ τοῦ μηδενὸς τὸ λεγόμενον «Μακεδονικὸν
ζήτημα», μὲ ἀμφισβήτησιν τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν
Μακεδόνων. Κατ’ ἀρχάς, κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος, ὡς ὄψιν τοῦ
ἀνατολικοῦ λεγομένου ζητήματος, δηλαδὴ τοῦ προβλήματος διανομῆς
τῆς ὑπὸ κατάρρευσιν Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, μὲ προβολὴν
βουλγαρικῶν διεκδικήσεων, καὶ αὐτὸ πρὸς ἱκανοποίησιν τοῦ
πανσλαβιστικοῦ ὀνείρου καθόδου εἰς τὸ Αἰγαῖον διὰ τῆς Βουλγαρίας μὲ
διαρπαγὴν τῶν Μακεδονικῶν ἐδαφῶν. Ἀκολούθως, μὲ τὸ πρόγραμμα
αὐτονομήσεως τῆς Μακεδονίας, χρησιμοποιηθὲν ὑπὸ τῆς σταλινικῆς
πολιτικῆς, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου, πρὸς τὸν ἴδιον καὶ πάλιν
σκοπόν, τῆς σοβιετικῆς πλέον ἐπεκτάσεως μέχρι καὶ τοῦ Αἰγαίου. Τώρα δὲ
τὰ φληναφήματα περὶ Μακεδονίας καὶ Μακεδόνων, ὡς δῆθεν ξεχωριστῆς
ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ἐθνότητος, συνεχίζονται, κατὰ τὸ σοβιετικὸν
πρότυπον, δυστυχῶς ὄχι μόνον ἀπὸ θρηνητικῶς ἀνισχύρους καὶ
ἐξαλλαγμένους σταλινικοὺς ἐπιγόνους. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐξωβαλκανικὰς
δυνάμεις, ποὺ διαγκωνίζονται, νὰ εὕρουν ὑπηρέτας καὶ νὰ δημιουργήσουν
προγεφυρώματα καὶ προτεκτοράτα εἰς τὴν Βαλκανικήν, ἡ κάθε μιὰ πρὸς
ἴδιον συμφέρον καὶ εἰς τὸ πλαίσιον γενικωτέρων ἐπιδιώξεών των εἰς
αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐρυτέραν περιοχήν. Καὶ μάλιστα πράττουσαι τώρα
αἱ ξέναι αὐταὶ δυνάμεις ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα πρὸς ὅσα κατὰ τὸ παρελθὸν
αἱ ἴδιαι σταθερῶς ὑπεστήριζαν καὶ ἔπρατταν∙ ὅπως π.χ. αἱ Ἡνωμέναι
Πολιτεῖαι τῆς Ἀμερικῆς, αἱ ὁποῖαι : ἄλλοτε, διὰ δηλώσεως τῆς 26ης
Δεκεμβρίου 1944 τοῦ τότε Ὑπουργοῦ των τῶν Ἐξωτερικῶν Edward Stettinius
εἶχον διακηρύξει κατὰ λέξιν, ὅτι «ἡ κυβέρνησις τῶν Η.Π.Α. θεωρεῖ, ὅτι
συζήτησις περὶ «Μακεδονικοῦ ἔθνους, Μακεδονικῆς πατρίδος καὶ
Μακεδονικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως» ἰσοῦται μὲ δημαγωγίαν, ποὺ δὲν
ὑποκρύπτει ἐθνικὴν ἢ πολιτικὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ὑποκρύπτει
ἐπεκτατικὲς διαθέσεις κατὰ τῆς Ἑλλάδος», ἀλλὰ καὶ ἀκολούθως, ὅταν
κατὰ τὴν περίοδον 1946‐1949 ἡ Ἑλλὰς ὑπέστη ἔνοπλον κομμουνιστικὴν
ἐπίθεσιν, ἀπὸ τοὺς βορείους γείτονάς της ὀργανωθεῖσαν καὶ
κατευθυνομένην, ὅπως Ἐπιτροπὴ ἐρεύνης τοῦ Ο.Η.Ε. ἐπιτοπίως
ἀσχοληθεῖσα ἐπισήμως διεπίστωσε, αἱ αὐταὶ Ἡνωμέναι Πολιτεῖαι μᾶς
εἶχον ἐνεργῶς βοηθήσει οἰκονομικῶς καὶ διὰ στρατιωτικοῦ ὑλικοῦ διὰ νὰ
ματαιώσωμεν τὸν ἐπιδιωκόμενον ἐδαφικὸν καὶ ἐθνικόν μας
ἀκρωτηριασμόν∙ ἐνῷ τώρα, αἱ αὐταὶ Η.Π.Α., πρὸς αἰωνίαν καταισχύνην
των ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας, ὑποστηρίζουν παντοιοτρόπως τὸ θνησιγενὲς
κρατικὸν μόρφωμα τῶν Σκοπίων, μὴ διστάζουσαι καὶ εἰς συναλλαγὰς μετ’
αὐτοῦ ὑπὸ τὸ κλοπιμαῖον ἑλληνικὸν ὄνομα τῆς «Μακεδονίας» νὰ
προέρχωνται ! Ἀλλὰ καὶ διὰ τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς ἔστι δίκης
ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ ! ... Κατὰ κανόνα, χωρὶς ἐξαίρεσιν ...
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ οἱ Μακεδόνες του, αὐτοὶ ποὺ ὑπῆρξαν
οἱ κύριοι συντελεσταὶ τῶν ἀπεράντων κατακτήσεών του, δὲν θὰ
διεκήρυσσαν, ὅτι εἶναι Ἕλληνες, καὶ δὲν θὰ ἐνεφύτευαν εἰς αὐτὰς τὴν
ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ τὸν ἑλληνικὸν πολιτισμόν, ἐὰν δὲν ἦσαν ὄντως
Ἕλληνες καὶ δὲν ἠσθάνοντο ἑαυτοὺς Ἕλληνας.
Καὶ ὁ Στράβων, δυόμισυ αἰῶνες μετά, εἰς τὰ Γεωγραφικά του
(VII,9) ἐσημείωσεν «ἔ σ τ ι μ ὲ ν ο ὖ ν Ἑ λ λὰς καὶ ἡ
Μ α κ ε δ ο ν ί α », ὅτι δηλαδή, «εἶναι λοιπὸν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία». Καὶ
αὐτὸ τὸ κατέγραψεν, ἐνῷ θὰ ἠμποροῦσε καὶ νὰ τὸ λησμονήσῃ, ἀφοῦ τότε
ὁλόκληρος ἡ Ἑλλὰς μὲ τὴν Μακεδονίαν της διετελοῦσεν ἐπὶ ἑνάμισυ καὶ
πλέον ἤδη αἰῶνες ὑπὸ ρωμαϊκὴν κατάκτησιν.
Καὶ δὲν τὸ ἐλησμόνησεν ἀπὸ διανοητικὴν ἐντιμότητα∙ ἔχων
ἐπίγνωσιν, ὅτι οἱ ἱστορικὲς ἀλήθειες παραμένουν ἐσαεί, δὲν
λησμονοῦνται. Καὶ αὐτὴν τὴν μνήμην μεγαλειωδῶς ἐξέφρασαν πρὸ ὀλίγων
χρόνων καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων, ποὺ αὐθορμήτως ἐξεχύθησαν
εἰς τοὺς δρόμους, καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα μας, πρὸ παντὸς εἰς τὴν Μακεδονίαν
μας, καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικόν, ὅπου ἀνθεῖ Ἑλληνισμός, διὰ νὰ διατρανώσουν
τὴν καθολικὴν ἀντίθεσιν εἰς τὴν οἰκειοποίησιν ἀπὸ ξένους, ἐν προκειμένῳ
Σλάβους, ποὺ πρωτοενεφανίσθησαν εἰς τὴν Βαλκανικὴν μόλις κατὰ τὰς
ἀρχὰς τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος, τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἑλληνικῆς
ἱστορίας τῆς Μακεδονίας μὲ πρωτόγνωρη εἰς τὰ παγκόσμια χρονικὰ
πλαστογράφησίν της. Καὶ ἂς ὑπῆρξαν ἀργυρώνητοι ἢ ἁπλῶς
ἀνερμάτιστοι μηδίζοντες καὶ συνθηκολόγοι, βεβαίως ἐλάχιστοι πλὴν
μανιωδῶς θορυβοῦντες, ἢ ἔστω μερικοὶ ταγοί μας, διακηρύσσοντες ὅτι «τὸ
ὄνομα θὰ τὸ ξεχάσουμε μέσα σὲ δέκα χρόνια» ! ...
ΟΧΙ ! Ἡ Ἱστορία καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν ξεχνοῦν. Ὅ λ ο ι ο ἱ
Ἕ λ λ η ν ε ς , π ρ ὸ π α ν τ ὸ ς ἐ μ ε ῖ ς ο ἱ Μ α κ ε δ ό ν ε ς δ ὲ ν θ ὰ
ξ ε χ ά σ ο υ μ ε π ο τ ὲ τ ὰ ζ ώ π υ ρ α τ ῆ ς ψ υ χ ῆ ς μ α ς . Ἡ
Μ α κ ε δ ο ν ί α ε ἶ ν α ι κ α ὶ θ ὰ π α ρ α μ ε ί ν ῃ Ἑ λ λ η ν ι κ ή .
Μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει τὸ εὐγενέστερον ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τέκνον
τῆς Οἰκουμένης, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος.‐

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ




ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ

Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών



(Πρόκειται για κείμενα των Εβραίων τα οποία αποκαλύφθηκαν εν έτει 1902 από τον Ρώσο Σέργιο Νείλο. Αμέσως μετά την αποκάλυψή τους οι Εβραίοι αγόραζαν όλα τα αντίτυπα, και αφού είδαν ότι δεν πετύχαιναν στο σκοπό τους, άρχισαν να λένε - μέχρι της σήμερον - ότι αυτά είναι ψέμματα και προέρχονται από τους εχθρούς τους! Όπως όμως θα δεις παρακάτω αναγνώστα, σχεδόν όλα τα πρωτόκολλα έχουν επαληθευθεί ή επαληθεύονται στις ημέρες μας!)



Πρωτόκολλο Πρώτο

Οι Χριστιανικοί λαοί αποκτηνώθηκαν από τα ισχυρά ποτά, η νεολαία τους αποβλακώθηκε από τις κλασσικές σπουδές και από την πρόωρη ακολασία, στην οποία την έχουν σπρώξει οι πράκτορές μας - οικοδιδάσκαλοι, υπηρέτες, γυναίκες παιδαγωγοί στα σπίτια των πλουσίων - οι υπάλληλοί μας αλλού, οι γυναίκες μας στους τόπους διασκεδάσεως των Χριστιανών. Στον αριθμό των τελευταίων αυτών πρέπει να προσθέσουμε και τις ονομαζόμενες "γυναίκες του κόσμου" που μιμούνται με τη θέλησή τους τις ακολασίες τους και τις ηδυπάθειές τους. Το σύνθημά μας είναι: Η ισχύς και η υποκρισία. Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι πρώτοι έχουμε ρίξει στο λαό τις λέξεις: "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα", λέξεις που επαναλαμβάνονται ύστερα από ανόητους παπαγάλους, οι οποίοι προσελκύονται από παντού μ' αυτό το δόλωμα και δεν χρησιμοποιούνται για τίποτε άλλο παρά για να καταστρέψουν την ευημερία του κόσμου, την αληθινή ατομική ελευθερία, που άλλοτε προφυλασσόταν τόσο καλά εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.



Πρωτόκολλο Δεύτερο

Οι άρχοντες, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξη του λαού ανάλογα με το δουλικό χαρακτήρα τους, δε θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία.

Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στο Δαρβινισμό, στο Μαρξισμό, στο Νιτσεϊσμό.

Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερία του λόγου. Αλλά τα Κράτη δε μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη, και έτσι αυτή έπεσε στα χέρια μας. Με αυτή πετύχαμε επιρροή, μένοντας συγχρόνως αφανείς.



Πρωτόκολλο Τρίτο

Λίγο χρόνο ακόμη και οι αταξίες, οι χρεωκοπίες θα εμφανισθούν παντού.

Οι καταχρήσεις της εξουσίας θα ετοιμάσουν τελικά την πτώση όλων των πολιτευμάτων, και όλα θα ανατραπούν κάτω από τα χτυπήματα του μαινόμενου πλήθους. Όλα αυτά τα δήθεν "δίκαια του λαού" δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία. Δεν είναι ποτέ πραγματοποιήσιμα. Με την καθοδήγησή μας ο λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατία, που ήταν η προστάτριά του και η φυσική μητέρα τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι συνυφασμένο με την ευημερία του λαού. Τώρα που η αριστοκρατία είναι κατεστραμμένη, ο λαός έπεσε στο ζυγό των οποιωνδήποτε, των λωποδυτών που πλούτισαν, οι οποίοι τον καταπιέζουν χωρίς έλεος. Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζονται οι Χριστιανοί. Οι Χριστιανοί έχασαν την συνήθεια να σκέπτονται χωρίς τις επιστημονικές συμβουλές μας. Θυμηθείτε τη Γαλλική Επανάσταση, την οποία χαρακτήρισαν "μεγάλη". Τα μυστικά της προπαρασκευής της είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξε ολόκληρη έργο των χεριών μας. Προς το παρόν είμαστε άτρωτοι σαν διεθνής δύναμη, διότι, όταν μας επιτίθενται σε ένα κράτος, μας υπερασπίζονται στα άλλα. Η λέξη "ελευθερία" βάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε πάλη εναντίον κάθε εξουσίας, εναντίον κάθε δύναμης και αυτής ακόμη της δύναμης του Θεού και της Φύσης.



Πρωτόκολλο Τέταρτο

Κάθε δημοκρατία περνά από διάφορα στάδια.

Το πρώτο μοιάζει με τις πρώτες μέρες της μανίας ενός τυφλού που ρίχνεται εδώ κι εκεί. Το δεύτερο είναι αυτό της δημαγωγίας, απ' την οποία γεννιέται η αναρχία. Έπειτα έρχεται αναπόφευκτα ο δεσποτισμός. Όχι δεσποτισμός νόμιμος και δηλωμένος και επομένως υπεύθυνος, αλλά δεσποτισμός αόρατος και άγνωστος, όμως αισθητός. Δεσποτισμός που ασκείται από μυστική οργάνωση, η οποία ενεργεί με πολύ μικρότερη ευσυνειδησία όσο χρόνο ενεργεί κάτω απ' την κάλυψη διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή όχι μόνο δεν τη βλάπτει, αλλά την ενισχύει κιόλας, απαλλάσοντάς την απ' το να ξοδεύει τους πόρους της στο να ανταμείβει μακροχρόνιες εκδουλεύσεις. Ποιος θα μπορούσε να ανατρέψει μια αόρατη δύναμη; Διότι τέτοια είναι η δική μας. Η εξωτερική επιφάνεια του Μασονισμού δε χρησιμεύει παρά στο να καλύπτει τους σκοπούς μας.

Το σχέδιο της ενέργειας της αόρατης αυτής δύναμης και επιπλέον ο τόπος της διαμονής της θα μένουν πάντοτε άγνωστα στο λαό. Να γιατί είναι αναγκαίο να καταστρέψουμε την πίστη, να αποσπάσουμε από το νου των Χριστιανών αυτή την ίδια την αρχή της Θεότητος και του Αγίου Πνεύματος, για να υποκαταστήσουμε στη θέση τους τους υλικούς υπολογισμούς και τις υλικές ανάγκες. Και για να μη έχουν τα πνεύματα των Χριστιανών τον καιρό να σκέπτονται και να εξετάζουν τα σχετικά με τους εαυτούς τους, πρέπει να τα αποσπάμε με τις βιομηχανίες και το εμπόριο. Οι κοινωνίες αυτές θα έχουν μία απόλυτη απέχθεια προς την ανώτερη πολιτική και προς τη Θρησκεία.

Πρωτόκολλο Πέμπτο

Ποια μορφή διοικήσεως μπορεί κανείς να δώσει σε κοινωνίες, στις οποίες η διαφθορά εισχώρησε παντού, στις οποίες δε φτάνει κανείς στον πλούτο παρά μόνο μέσω εκείνων των ικανών εκπλήξεων, που είναι ψευτολωποδυσιές, στις οποίες βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δε συγκρατείται παρά μόνο με τιμωρίες και με σκληρούς νόμους και όχι με εκούσια παραδεκτές αρχές, στις οποίες τα αισθήματα της Πατρίδας και της Θρησκείας καταπνίγονται από κοσμοπολίτικες δοξασίες; Ποια μορφή Κυβερνήσεως να δώσει κανείς σ' αυτές τις κοινωνίες εκτός από την αυταρχική μορφή, την οποία θα περιγράψω παρακάτω; Θα κανονίσουμε μηχανικά τις πράξεις του πολιτικού βίου των υπηκόων μας με νέους νόμους. Οι νόμοι αυτοί θα καταργήσουν μία προς μία όλες τις πάρα πολύ μεγάλες ελευθερίες, οι οποίες χορηγήθηκαν από τους Χριστιανούς, και η βασιλεία μας θα εκδηλωθεί με έναν αυταρχισμό τόσο επιβλητικό, ώστε να είναι σε θέση σε κάθε χρόνο και τόπο να φιμώσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι θα θελήσουν να μας κάνουν αντιπολίτευση και θα είναι δυσαρεστημένοι.

Όταν ο λαός θεωρούσε τα βασιλικά πρόσωπα ως μια καθαρή απόρροια της Θείας Θελήσεως, υποτασσόταν χωρίς ψίθυρο στην απολυταρχία των βασιλιάδων. Αλλά από την ημέρα που έχουμε υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα των ατομικών τους δικαιωμάτων, θεώρησαν τα βασιλικά πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το "ελέω Θεού" έπεσε από το κεφάλι των βασιλιάδων, αφού τους αφαιρέσαμε την πίστη τους προς το Θεό. Η εξουσία μεταφέρθηκε στο δρόμο, δηλ. σ' έναν τόπο δημόσιο, και έτσι εμείς την κυριεύσαμε. Οι δυνάμεις δε μπορούν να συνάψουν ούτε την πιο ασήμαντη συμφωνία χωρίς να παίρνουμε εμείς μέρος σ' αυτή. Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, που επινοήθηκε από τους σοφούς μας, μας δείχνει από πολύ καιρό το ακατανίκητο γόητρο του χρυσού. Το κεφάλαιο, για να έχει τα χέρια ελεύθερα, οφείλει να πετύχει το μονοπώλιο της βιομηχανίας και του εμπορίου. Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί συνεχώς ένα αόρατο χέρι σε όλα τα μέρη του κόσμου. Το μεγαλειώδες πρόβλημα της Κυβερνήσεώς μας είναι να εξασθενίζουμε το δημόσιο φρόνημα μέσω της κριτικής, να κάνουμε τους λαούς να χάνουν την συνήθεια να σκέπτονται, γιατί η σκέψη δημιουργεί την αντιπολίτευση, να μετατρέπουμε τις δυνάμεις της σκέψης σε ρητορικές αψιμαχίες. Θα οικειοποιηθούμε τη φυσιογνωμία όλων των κομμάτων, όλων των τάσεων και θα τις διδάξουμε στους ρήτορές μας, που θα μιλάνε τόσο πολύ, ώστε όλος ο κόσμος θα απαυδήσει ακούγοντάς τους. Για την εξασφάλιση της κοινής γνώμης στα χέρια μας, πρέπει να την κάνουμε περίπλοκη, εκφράζοντας από διάφορα μέρη και για πολύ χρόνο τόσες αντιφατικές γνώμες, ώστε οι Χριστιανοί θα χαθούν στο τέλος μέσα στο λαβύρινθό τους και θα πιστέψουν τελικά ότι αξίζει πολύ καλύτερα να μην έχει κάποιος καμμία γνώμη στην πολιτική. Αυτά είναι ζητήματα που η κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει. Δεν επιτρέπεται να τα γνωρίζει εκτός από εκείνον, ο οποίος τη διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό. Θα κουράζουμε τόσο πολύ τους Χριστιανούς μ' αυτή την ελευθερία, ώστε θα τους εξαναγκάζουμε να μας προσφέρουν μια διεθνή εξουσία, η διάταξη της οποίας θα είναι τέτοια, ώστε να κατορθώσει, χωρίς να τις συντρίψει, να περιλάβει τις δυνάμεις όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίσει την Υπέρτατη Κυβέρνηση.



Πρωτόκολλο Έκτο

Λίγο αργότερα θα ιδρύσουμε τεράστια μονοπώλια, δεξαμενές των κολοσσιαίων πλούτων, από τα οποία και οι μεγάλες περιουσίες των Χριστιανών θα εξαρτώνται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε θα καταβροχθισθούν μέσα σ' αυτά, όπως η αξιοπιστία των Κρατών την επόμενη μέρα μιας οικονομικής καταστροφής... Κύριοι οικονομολόγοι που είστε εδώ παρόντες, προσέξτε τη σπουδαιότητα αυτού του συνδυασμού! Η αριστοκρατία των Χριστιανών σαν πολιτική δύναμη εξαφανίσθηκε. Δε χρειάζεται να την λάβουμε υπόψη. Αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και μπορεί ως εκ τούτου να μας βλάψει λόγω των ανεξάρτητων πόρων της, είναι απόλυτα αναγκαίο να αφαιρέσουμε την κατοχή των γαιών της. Πρέπει η βιομηχανία να αφαιρεί από τη γη τον καρπό της εργασίας, όπως και του κεφαλαίου, και μέσω της κερδοσκοπίας να έρχεται το χρήμα όλου του κόσμου στα χέρια μας. Ριχνόμενοι έτσι όλοι οι Χριστιανοί στις τάξεις των απόρων, θα σκύψουν ενώπιόν μας μόνο και μόνο για να έχουν το δικαίωμα της ύπαρξης. Επιπλέον θα υποσκάπτουμε με επιτήδειο τρόπο και βαθιά τις πηγές της παραγωγής, συνηθίζοντας τους εργάτες στην αναρχία και τα οινοπνευματώδη ποτά και παίρνοντας κάθε μέτρο για ν' απομακρύνουμε από τη γη τους διανοούμενους Χριστιανούς.



Πρωτόκολλο Έβδομο

Η αύξηση των εξοπλισμών και του προσωπικού της αστυνομίας είναι αναγκαίο συμπλήρωμα του σχεδίου που εκθέσαμε. Πρέπει να μην υπάρχουν πια στα Κράτη, εκτός από μας, παρά μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας, αστυνομικοί και στρατιώτες. Σ' όλη την Ευρώπη, όπως και στις άλλες Ηπείρους, πρέπει να ξεσηκώνουμε την ταραχή, τη διχόνοια και το μίσος. Το όφελος είναι διπλό. Ο ασφαλέστερος δρόμος της επιτυχίας στην πολιτική είναι η μυστικότητα των ενεργειών της. Ο λόγος του Διπλωμάτη δεν οφείλει να συμφωνεί με τις πράξεις του. Η κοινή γνώμη θα μας βοηθήσει σ' αυτό, αυτή η κοινή γνώμη, την οποία η "μεγάλη δύναμη", δηλαδή ο τύπος, έχει ήδη βάλει μυστικά μέσα στα χέρια μας. Πράγματι, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τις οποίες είναι περιττό να λάβουμε υπόψη, ο τύπος είναι εντελώς στην εξουσία μας.



Πρωτόκολλο Όγδοο

Έχουμε χρέος να οικειοποιηθούμε όλα τα όργανα που οι αντίπαλοί μας θα μπορούσαν να μεταχειρισθούν εναντίον μας. Θα χρειασθεί να βρούμε στις λεπτότητες της δικαστικής γλώσσας μία δικαιολογία για τις περιπτώσεις που θα υπάρξει ανάγκη να ανακοινώσουμε αποφάσεις, οι οποίες πιθανό να φανούν πάρα πολύ θαρσείς και άδικες, γιατί ενδιαφέρει να εκφράζουμε τις αποφάσεις αυτές με λέξεις που να φαίνονται ότι είναι ηθικά γνωμικά πολύ υψηλά, έχοντας συγχρόνως νομικό χαρακτήρα. Θα περιστοιχίσουμε την κυβέρνησή μας με έναν ολόκληρο κόσμο οικονομολόγων. Να γιατί οι οικονομολογικές επιστήμες είναι οι σπουδαιότερες για τη διαπαιδαγώγηση των Ιουδαίων.



Πρωτόκολλο Ένατο

Θα κυβερνήσουμε με χέρι σταθερό, διότι έχουμε να κάνουμε με συντρίμμια ενός κόσμου άλλοτε ισχυρού, σήμερα όμως υποταγμένου σε μας. Κρατούμε στα χέρια μας υπέρμετρες φιλοδοξίες, ένθερμες απληστίες, ανελέητες εκδικήσεις, μνησίκακες έχθρες. Εμείς είμαστε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται ο τρόμος, που έχει κυριεύσει το παν. Έχουμε στην υπηρεσία μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων. Επανορθωτές της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστές, επαναστάτες, και κάθε είδους ουτοπιστές. Έχουμε αναθέσει σε όλο τον κόσμο από μία εργασία: Καθένας τους υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψει οτιδήποτε μένει ακόμη όρθιο. Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό ζήτημα με διεθνή συνεννόηση. Η διαίρεση του λαού σε κόμματα τους έχει φέρει όλους στην διάθεσή μας, διότι, για να υποστηρίξει κάποιος μια πάλη συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, και το χρήμα βρίσκεται ολόκληρο στα χέρια μας. Βάλαμε χέρι στη δικαιοσύνη, στις εκλογές, στον τύπο, στην ατομική ελευθερία και προπαντός στην εκπαίδευση και την ανατροφή, οι οποίες είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ελεύθερης ύπαρξης. Έχουμε αποκτηνώσει και διαφθείρει τη Χριστιανική νεολαία με μια ανατροφή βασισμένη σε αρχές και θεωρίες ψεύτικες, όπως γνωρίζουμε, αλλά οι οποίες ήταν έμπνευση δική μας. Σε λίγο οι οργανώσεις μας θα έχουν εγκατασταθεί σε όλες τις πρωτεύουσες, έτοιμες να ανατινάξουν οποιοδήποτε κρατικό συγκρότημα εναντίον μας.



Πρωτόκολλο Δέκατο

Επαναλαμβάνω σήμερα ό,τι ήδη είπα, και παρακαλώ να το θυμηθείτε, ότι δηλαδή ασφαλώς οι Κυβερνήσεις και οι λαοί δε βλέπουν παρά μόνο την εξωτερική επιφάνεια των πραγμάτων. Και πως θα μπορούσαν να διερευνήσουν την εσωτερική σημασία τους, αφού οι αντιπρόσωποί τους δε σκέφτονται τίποτε άλλο παρά να διασκεδάζουν; Όταν θα πραγματοποιείται το πραξικόπημά μας, θα πούμε στις λαϊκές μάζες "όλα πήγαιναν απελπιστικά, όλοι οι άνθρωποι υπέφεραν πάνω από τις δυνάμεις τους. Συντρίβουμε λοιπόν και αφανίζουμε τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλ. τις εθνότητες, τα σύνορα, τα διάφορα νομίσματα. Αναμφίβολα σας αφήνουμε ελεύθερους να μας δηλώσετε υπακοή. Μπορείτε όμως με πλήρη επίγνωση και δικαιολογημένα να το κάνετε αυτό προτού να δοκιμάσετε αυτό που θα σας προσφέρουμε;" Τότε οι λαοί συνεπαρμένοι θα μας σηκώσουν θριαμβευτικά κυριευόμενοι από ενθουσιώδεις ελπίδες και πεποιθήσεις. Από τότε που έχουμε εισαγάγει στον οργανισμό του Κράτους το δηλητήριο της φιλελευθερίας, όλη η πολιτική του σύσταση έχει μεταβληθεί! Τα Κράτη πάσχουν από θανάσιμη ασθένεια: την αποσύνθεση του αίματος. Δε μένει πια παρά να περιμένουμε το τέλος της αγωνίας τους. Από τη φιλελευθερία γεννήθηκαν οι συνταγματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες αντικατέστησαν για τους Χριστιανούς την σωτήρια μοναρχία, και το Σύνταγμα, όπως ξέρετε καλά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διδασκαλία διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωμιών, ολέθριων προστριβών των κομμάτων.

Στο προσεχές μέλλον θα δημιουργήσουμε την ευθύνη των προέδρων. Τότε θα διαπράξουμε τα γεγονότα χωρίς να στενοχωρηθούμε για όσα ενδιαφέρεται το απρόσωπο δημιούργημά μας και θα δώσει λόγο, τι μας ενδιαφέρει αν οι τάξεις εκείνων που αποβλέπουν στην εξουσία γίνονται αραιότερες, αν λόγω έλλειψης προέδρων συμβαίνουν αναταραχές ικανές να παραλύσουν την χώρα;... Για να πετύχουμε το αποτέλεσμα αυτό, θα συντελέσουμε στην εκλογή προέδρων, οι οποίοι έχουν στο παρελθόν τους κρυμμένη κάποια ηθική πληγή, κάποιον "Παναμά". Ο φόβος των αποκαλύψεων, η επιθυμία που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο που ανέβηκε στην εξουσία να διατηρήσει τα προνόμιά του, τις ωφέλειες και τις τιμές, οι οποίες ανήκουν στη θέση του, θα καταστήσουν τους Προέδρους τυφλούς εκτελεστές των διαταγών μας. Η Βουλή θα καλύψει, θα υπερασπίσει, θα εκλέξει τους Προέδρους, αλλά εμείς θα της αποσύρουμε το δικαίωμα να προτείνει νόμους ή να τους μεταβάλλει. Το δικαίωμα αυτό θα απονεμηθεί στον υπεύθυνο Πρόεδρο, ο οποίος θα είναι ένα παιχνιδάκι μέσα στα χέρια μας. Έτσι θα προχωρήσουμε στην κατάργηση κάθε συνταγματικότητας, όταν θα έχει έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσουμε όλες τις κυβερνήσεις κάτω από τη Μοναρχία μας. Η αναγνώριση της Μοναρχίας μας μπορεί πιθανόν να επέλθει πριν την κατάργηση του Συντάγματος, αν οι λαοί, αγανακτισμένοι από τις ταραχές και την ανικανότητα των κυβερνητών τους, αναφωνήσουν: "Διώξτε τους και δώστε μας γενικό βασιλιά που να μπορεί να μας ενώσει και να καταστρέψει τα αίτια των διαφωνιών μας, τα σύνορα των εθνών, τις θρησκείες, τους υπολογισμούς των Κρατών. Βασιλιά που να μας εξασφαλίσει την ειρήνη και την ανάκαμψη, τις οποίες δε μπορούμε να απολαύσουμε με τους κυβερνήτες μας και τους αντιπροσώπους μας". πρέπει να διαταράζουμε διαρκώς σε όλες τις χώρες τις σχέσεις του λαού και της κυβερνήσεως, να κουράζουμε όλο τον κόσμο με το χωρισμό, την έχθρα, το μίσος και με το μαρτύριο της πείνας, του εμβολιασμού των ασθενειών, της αθλιότητας, για να μη βλέπουν έτσι οι Χριστιανοί άλλη σωτηρία παρά την προσφυγή στην πλήρη και ολοκληρωτική ηγεμονία μας.



Πρωτόκολλο Ενδέκατο

Οι Χριστιανοί είναι κοπάδι πρόβατα και εμείς είμαστε γι' αυτούς λύκοι. Και ξέρετε τι συμβαίνει στα πρόβατα όταν οι λύκοι μπουν μέσα στη μάντρα τους.

Τούτο χρησίμευσε για βάση στη διοργάνωση από μας του μυστικού μασονισμού που δε γνωρίζει ο κόσμος και τους σκοπούς του οποίου ούτε καν υποπτεύονται οι ηλίθιοι Χριστιανοί, που προσελκύονται από μας στην ορατή στρατιά των στοών, για να παραπλανήσουμε τα βλέμματα των αδελφών τους.



Πρωτόκολλο Δωδέκατο

Απέναντι στον Τύπο θα ενεργούμε με τον εξής τρόπο. Ποιο ρόλο παίζει τώρα ο Τύπος; Χρησιμεύει για να αναφλέγει τα πάθη ή να συντηρεί τους εγωισμούς των κομμάτων. Είναι μάταιος, άδικος, ψεύτης και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου σε τι χρησιμεύει. Θα του φορέσουμε σαμάρι και θα του βάλουμε γερά χαλινάρια, θα κάνουμε το ίδιο και για τα άλλα έντυπα, γιατί σε τι θα μας χρησίμευε να απαλλαγούμε από τον τύπο, αν επρόκειτο να χρησιμεύσουμε για στόχος των φυλλαδίων και των βιβλίων; Θα απαιτούμε εγγύηση για την ίδρυση εφημερίδων ή τυπογραφείων. Έτσι θα προφυλάσσεται η Κυβέρνησή μας από κάθε επίθεση εκ μέρους του τύπου. Είναι αλήθεια ότι οι εφημερίδες των κομμάτων θα μπορούσαν να αντέξουν στις χρηματικές απώλειες. Θα τις απαγορεύσουμε αμέσως μετά τη δεύτερη επίθεση εναντίον μας. Κανείς δε θα θίξει χωρίς τιμωρία την αίγλη του κυβερνητικού μας αλάθητου. Σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι ανάμεσα σ' εκείνους που θα μας επιτίθενται θα υπάρχουν και όργανα δημιουργημένα από μας, αλλά αυτά θα προσβάλλουν αποκλειστικά ορισμένα σημεία, των οποίων εμείς θέλουμε τη μεταβολή. Τίποτα δε θα δημοσιεύεται στο κοινό χωρίς τον έλεγχό μας. Το αποτέλεσμα αυτό κατορθώθηκε πια στις μέρες μας από το γεγονός ότι όλες οι ειδήσεις συλλέγονται από πάρα πολλά πρακτορεία, τα οποία τις συγκεντρώνουν από όλα τα μέρη του κόσμου. Τα πρακτορεία αυτά θα είναι τότε εξ ολοκλήρου δικά μας και δε θα δημοσιεύουν τίποτε άλλο παρά αυτό που θα τα διατάζουμε. Αν από τώρα μπορέσαμε να κυριαρχήσουμε στις σκέψεις των Χριστιανικών κοινωνιών σε τέτοιο βαθμό, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα παγκόσμια γεγονότα μέσα από τους χρωματιστούς φακούς των γυαλιών τα οποία βάζουμε μπροστά στα μάτια τους, αν από τώρα σε κανένα Κράτος δεν υπάρχουν συρτάρια που να μας κρύβουν τα ανόητα λεγόμενα από τους Χριστιανούς μυστικά του Κράτους, τι θα γίνει, όταν εμείς θα είμαστε οι αναγνωρισμένοι Κυρίαρχοι του σύμπαντος στο πρόσωπο του παγκόσμιου Βασιλιά μας;Όλοι εκείνοι που ονομάζουμε φιλελεύθερους είναι αναρχικοί, αν όχι έμπρακτα, τουλάχιστον ως προς τη σκέψη. Ο καθένας τους επιδιώκει τις φαντασιοπληξίες της ελευθερίας και καταλήγει στην αναρχία, διαμαρτύρεται απλά γιατί του αρέσει να διαμαρτύρεται. Αν βρεθούν πρόσωπα που θα θέλουν να γράψουν εναντίον μας, δε θα βρεθεί κανείς για να εκτυπώσει τα γραπτά τους. Πριν δεχτεί να τυπώσει ένα κείμενο ο εκδότης ή ο τυπογράφος, θα υποχρεώνεται να πηγαίνει στις αρχές, για να πετύχει την έγκριση γι' αυτό. Μ' αυτό τον τρόπο θα γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις παγίδες που μας στήνουν και θα τις καταστρέφουμε, δίνοντας εκ των προτέρων εξηγήσεις για την εξεταζόμενη υπόθεση. Στην τρίτη γραμμή θα βάλουμε την υποτιθέμενη αντιπολίτευσή μας. Ένα ελάχιστο όργανο θα είναι ο αντίποδας των ιδεών μας. Οι αντίπαλοί μας θα θεωρήσουν τον ψευτοαντίπαλό μας αυτόν για σύμμαχό τους και θα μας αποκαλύψουν το παιχνίδι τους. Από τώρα πλέον, τουλάχιστον στο γαλλικό Τύπο, υπάρχει μία μασονική αλληλεγγύη. Όλα τα όργανα του Τύπου είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με το επαγγελματικό μυστικό. Όπως με τους αρχαίους μάντεις, κανένα μέλος δεν προδίδει το μυστικό των πληροφοριών του, αν δεν πάρει διαταγή γι' αυτό. Πρέπει να γίνει πιστευτό ότι το νέο καθεστώς έχει τόσο καλά ικανοποιήσει όλο τον κόσμο, ώστε και τα εγκλήματα ακόμη εξαφανίσθηκαν. Οι περιπτώσεις εκδήλωσης της εγκληματικότητας πρέπει να είναι γνωστές μόνο στα θύματά της και τους τυχόν μάρτυρές τους.



Πρωτόκολλο Δέκατο Τρίτο

Ο Τύπος άλλωστε θα τραβάει αμέσως την προσοχή πάνω σε νέα ζητήματα (έχουμε, όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητούν πάντοτε το νέο). Κάποιοι ηλίθιοι, που θα φαντάζονται τους εαυτούς τους όργανα του πεπρωμένου, θα ασχοληθούν με τα νέα αυτά ζητήματα, χωρίς να αντιληφθούν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε από εκείνα που θέλουν να συζητήσουν. Και για να μην κατορθώνουν τίποτε με τη σκέψη, θα τους αποτρέπουμε απ' αυτή με διασκεδάσεις, με παιχνίδια, τέρψεις, πάθη, οίκους ανοχής... Λίγο μετά θα προτείνουμε μέσω του Τύπου διαγωνισμούς τέχνης, αθλητισμού κλπ. Το ενδιαφέρον γι' αυτά θ' απομακρύνει οριστικά το πνεύμα τους από ζητήματα, για τα οποία θα αναγκαζόμασταν να παλέψουμε εναντίον τους. Χάνοντας λίγο-λίγο τη συνήθεια να σκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία, θα καταλήξουν να μιλάνε για συνταύτιση των ιδεών μας, διότι θα είμαστε οι μόνοι που θα προτείνουμε νέες κατευθύνσεις της σκέψης μέσω τέτοιων προσώπων, που να μη θεωρούνται συνεργάτες μας. Ο ρόλος των Φιλελεύθερων ουτοπιστών θα λήξει οριστικά όταν το πολίτευμά μας θα αναγνωριστεί. Μέχρι τότε θα μας προσφέρουν καλές υπηρεσίες. γιατί υποτάξαμε αυτούς τους βλακοχριστιανούς με πλήρη επιτυχία με τη λέξη "πρόοδος" και δεν υπάρχει ούτε ένας μεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω απ' αυτή τη λέξη κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις, αφού η αλήθεια είναι μία και μόνη και δε μπορεί να έχει πρόοδο.



Πρωτόκολλο Δέκατο Τέταρτο

Όταν θα έρθει η βασιλεία μας δε θ' αναγνωρίσουμε την ύπαρξη άλλης θρησκείας εκτός απ' αυτή του ενός θεού μας, με τον οποίο είναι συνδεδεμένη η μοίρα μας, γιατί είμαστε ο εκλεκτός λαός και μέσω του οποίου η ίδια μοίρα είναι ενωμένη με τα πεπρωμένα του κόσμου. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να καταστρέψουμε κάθε πίστη. Θα διεγείρουμε τόσο μεγάλη απέχθεια απέναντι σ' αυτά, ώστε οι λαοί θα προτιμούν την ησυχία της δουλείας από τα δικαιώματα της διαβόητης ελευθερίας, η οποία τόσο τους βασάνισε, η οποία τους αφαίρεσε τα μέσα της επιβίωσης, η οποία τους παρέδωσε για εκμετάλλευση σε συμμορία τυχοδιωκτών που δε γνώριζαν τι έκαναν...



Πρωτόκολλο Δέκατο Πέμπτο

Όταν τέλος αρχίσουμε να βασιλεύουμε μετά από πραξικοπήματα οργανωμένα παντού την ίδια μέρα, ύστερα από την οριστική ομολογία της μηδαμινότητας όλων των υφισταμένων Κυβερνήσεων (και θα περάσει πολύς καιρός ακόμη, ίσως αιώνας ολόκληρος, μέχρι τη στιγμή εκείνη), θα προσπαθήσουμε να μην υπάρχουν συνομωσίες εναντίον μας. Κάθε νέα δημιουργία οποιασδήποτε μυστικής οργάνωσης θα τιμωρείται επίσης με θάνατο. Με τον ίδιο τρόπο θα μεταχειρισθούμε και τους Χριστιανούς Μασόνους που γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα πρέπει. Στις Χριστιανικές κοινωνίες που έχουμε σπείρει τόσο βαθιές ρίζες διαφωνιών και διαμαρτυριών, δεν είναι δυνατό ν' αποκατασταθεί η τάξη παρά μόνο με αμείλικτα μέτρα, που να μαρτυρούν άκαμπτη εξουσία. Είναι ανώφελο να δίνεται προσοχή στα θύματα που πέφτουν για χάρη του μελλοντικού καλού. Αλλά για όσο καιρό θα περιμένουμε την ανακήρυξή μας, θα δημιουργούμε και θα πολλαπλασιάζουμε τις μασονικές στοές σε κάθε χώρα της οικουμένης. Θα προσελκύουμε σ' αυτές όλους εκείνους που είναι ή μπορούν να γίνουν υπέροχοι πράκτορές μας. Οι στοές αυτές θ' αποτελούν το σπουδαιότερο γραφείο πληροφοριών μας και το όργανό μας που θα έχει τη μεγαλύτερη επιρροή. Όσοι συμμετέχουν στις μυστικές οργανώσεις είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκτες και γενικά άνθρωποι ως επί το πλείστον κενοί, με τους οποίους δε θα δυσκολευτούμε να συνεννοηθούμε για την εκπλήρωση των σκοπών μας. Είναι φυσικό να είμαστε εμείς, και όχι κάποιος άλλος, εκείνοι που θα καθοδηγούν τις υποθέσεις του μασονισμού, διότι γνωρίζουμε που βαδίζουμε, γνωρίζουμε τον τελικό σκοπό κάθε ενέργειας, ενώ οι Χριστιανοί δε γνωρίζουν τίποτα, ούτε καν το άμεσο αποτέλεσμα. Θέλουν την συγκίνηση της επιτυχίας και των χειροκροτημάτων, τα οποία πάντοτε χορηγούμε άφθονα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πως γίνεται να φτάσουν και οι πιο συνετοί Χριστιανοί σε ασυνείδητη απλοϊκότητα, με τον όρο να είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, και συγχρόνως πόσο εύκολα απογοητεύονται από την παραμικρή αποτυχία, έστω και μόνο με την παρεμπόδιση των χειροκροτημάτων, καταλήγοντας κατόπιν σε δουλική υπακοή με το σκοπό νέων επιτυχιών... Πόσο οξυδερκείς ήταν οι παλιοί σοφοί μας που έλεγαν ότι, για να πετύχει κάποιος ένα σκοπό, δεν πρέπει να διστάζει μπροστά στα μέσα ούτε και να υπολογίζει τον αριθμό των θυμάτων που θυσιάστηκαν. Ποτέ δεν υπολογίσαμε τα θύματα των κτηνών Χριστιανών και, μολονότι έχουμε θυσιάσει πολλούς δικούς μας, έχουμε δώσει στο λαό μας τέτοια δύναμη πάνω στη γη, που δε θα τολμούσε καν να ονειρευτεί άλλοτε. Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος καθενός. Είναι προτιμότερο να επισπεύδουμε το τέλος εκείνων, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στο έργο μας, παρά το τέλος το δικό μας, που δημιουργήσαμε αυτό το έργο. Τα μέτρα αυτά εξολόθρευσαν από τον κόλπο του μασονισμού κάθε σπέρμα διαμαρτυρίας. Ενώ συγκρατούμε το λαό και τους πράκτορές μας σε πλήρη υπακοή. Οι καταχρήσεις εξουσίας των κατώτερων υπαλλήλων θα τιμωρούνται τόσο αυστηρά, ώστε κανείς δε θα τολμήσει να μετρήσει τη δύναμή του. Κάθε περίπτωση παρανομίας ή καταχρήσεως θα τιμωρείται παραδειγματικά. Η δωροδοκία και η αλληλέγγυα συνενοχή μεταξύ των υπαλλήλων της Διοικήσεως θα εξαφανιστούν μετά τα πρώτα παραδείγματα αυστηρότατης τιμωρίας. Η αίγλη της εξουσίας μας απαιτεί αποτελεσματικές τιμωρίες, δηλαδή σκληρές, για την ελάχιστη παράβαση των νόμων, γιατί κάθε παράβαση θίγει το γόητρο της ανώτερης αρχής. Θα απομακρύνουμε το φιλελευθερισμό απ' όλες τις σπουδαίες θέσεις της διοίκησής μας, από τις οποίες θα εξαρτάται η μόρφωση των υποτελών μας σύμφωνα με τον τρόπο που επιβάλλει η κοινωνική μας τάξη. Θα καταργήσουμε το δικαίωμα της αναίρεσης, την οποία θα διατηρήσουμε μόνο εμείς οι κυβερνήτες, γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σχηματίσει ο λαός την εντύπωση ότι είναι δυνατό να βγήκε κάποια άδικη απόφαση από τους δικαστές που διορίστηκαν από μας. Αν ο Βασιλιάς του Ισραήλ βάλει πάνω στο ιερό κεφάλι του το στέμμα που θα του προσφέρει η Ευρώπη, θα γίνει ο Πατριάρχης του Κόσμου. Τα αναγκαία θύματα, τα οποία λόγω της χρησιμότητάς τους θα τα θυσιάσει, δε θα φτάσουν ποτέ στον αριθμό των θυμάτων που προσφέρθηκαν για πολλούς αιώνες στη μανία των μεγαλείων από την αντιζηλία των Χριστιανικών κυβερνήσεων.



Πρωτόκολλο Δέκατο Έκτο

Για το σκοπό να καταστρέψουμε κάθε ξένη για μας συγκεντρωτική δύναμη, θα καταργήσουμε τα Πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν τον πρώτο σταθμό του συγκεντρωτισμού, και θα ιδρύσουμε καινούργια με νέα μορφή. Η κακή γνώση που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τα πολιτικά ζητήματα δημιουργεί ουτοπιστές και κακούς πολίτες. Μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε σε ποια κατάσταση έφερε τους Χριστιανούς η γενική μόρφωσή τους. Αναγκασθήκαμε να εισαγάγουμε στη μόρφωσή τους όλες τις αρχές που τόσο καλά εξασθένησαν την κοινωνική τους τάξη. Όταν θα βρισκόμαστε όμως στην εξουσία, θ' αποκλείσουμε από την εκπαίδευση οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει αναταραχές και από τη νεολαία θα δημιουργήσουμε παιδιά που θα υπακούουν στους Νόμους και θ' αγαπούν τον κυβερνήτη τους σαν ένα στήριγμα και ελπίδα ειρήνης και ευτυχίας. Θα διαγράψουμε από τη μνήμη των ανθρώπων όλα τα δυσάρεστα σε μας γεγονότα των περασμένων αιώνων, διατηρώντας απ' αυτά μόνο εκείνα που ζωγραφίζουν τα σφάλματα των Χριστιανικών Κυβερνήσεων. Θα καταργήσουμε κάθε ελεύθερη μόρφωση. Το σύστημα της κατάπνιξης της σκέψης μπήκε ήδη σε εφαρμογή με τη μέθοδο που ονομάστηκε "διδασκαλία με εικόνες" και που θα μεταβάλλει τους Χριστιανούς σε υπάκουα ζώα που δε θα σκέπτονται και θ' αναμένουν την παράσταση των πραγμάτων με εικόνες, για να τ' αντιληφθούν...



Πρωτόκολλο Δέκατο Έβδομο

Η ελευθερία της συνειδήσεως έχει ήδη διακηρυχθεί παντού. Επομένως ελάχιστα χρόνια απομένουν ακόμη μέχρι την πλήρη κατάρρευση της Χριστιανικής Θρησκείας. Ο βασιλιάς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθινός Πάπας της Οικουμένης, ο Πατριάρχης της διεθνούς Εκκλησίας. Το πολίτευμά μας θα είναι ενσάρκωση της Βασιλείας του Βισνού, ο οποίος θα είναι το σύμβολό μας. Με καθένα από τα εκατό χέρια μας θα κρατάμε και ένα ελατήριο της κοινωνικής μηχανής. Θα αντιλαμβανόμαστε τα πάντα χωρίς τη βοήθεια της επίσημης Αστυνομίας, η οποία, όπως την έχουμε διοργανώσει για τους Χριστιανούς, εμποδίζει σήμερα τις Κυβερνήσεις να βλέπουν. Στο πρόγραμμα μας το ένα τρίτο των υπηκόων μας θα επιβλέπει τους άλλους από καθήκον, για να υπηρετήσουν το Κράτος με τη θέλησή τους. Δε θα θεωρείται τότε ατιμία να είναι κάποιος κατάσκοπος και καταδότης. Απεναντίας αυτό θα είναι αξιέπαινο, οι αβάσιμες όμως καταγγελίες θα τιμωρούνται σκληρά, για να μη γίνεται κατάχρηση αυτού του δικαιώματος. Όποιος δεν αναφέρει ό,τι είδε και άκουσε γύρω από τα πολιτικά ζητήματά τους, θα θεωρείται εξίσου ένοχος συμμετοχής και απόκρυψης, σαν να αποδεικνυόταν ότι διέπραξε αυτά τα δύο εγκλήματα. Όπως σήμερα οι αδελφοί μας είναι υποχρεωμένοι με δική τους ευθύνη να καταγγέλουν στην κοινότητά τους τούς αποστάτες ή τα πρόσωπα που σχεδιάζουν κάτι εναντίον της κοινότητάς τους, έτσι και στο παγκόσμιο Κράτος μας οι υπήκοοί μας θα είναι υποχρεωμένοι πάντοτε να εξυπηρετούν το Κράτος σε κάθε περίπτωση. Μια τέτοια οργάνωση θα εξαφανίσει τις καταχρήσεις της εξουσίας, τη διαφθορά και οτιδήποτε τα συμβούλιά μας και οι θεωρίες μας για πανανθρώπινα δικαιώματα εισήγαγαν στις συνήθειες των Χριστιανών... Πως αλλιώς όμως θα μπορούσαμε να πετύχουμε τον πολλαπλασιασμό των ανωμαλιών στη διοίκησή τους; Με ποια άλλα μέσα;... Μεταξύ των σπουδαιότερων απ' αυτά είναι και τα όργανα στα οποία έχει ανατεθεί η διατήρηση και η αποκατάσταση της τάξης.



Πρωτόκολλο Δέκατο Όγδοο

Θα εξαναγκάσουμε τις Κυβερνήσεις ν' αναγνωρίσουν την αδυναμία τους με τα φανερά μέτρα ασφαλείας που θα παίρνουν, και με τον τρόπο αυτό θα καταστρέφουμε το γόητρο της εξουσίας.

Η κυβέρνησή μας θα φρουρείται από σχεδόν αόρατη φρουρά γιατί δεν παραδεχόμαστε ούτε καν τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει εναντίον της κάποια δύναμη, εναντίον της οποίας να μην είναι σε θέση να παλέψει, ώστε να είναι υποχρεωμένη να κρύβεται.



Πρωτόκολλο Δέκατο Ένατο

Οι επαναστάσεις δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν αλλιώς εκτός από γάβγισμα μικρού σκυλιού εναντίον ενός ελέφαντα. Για μια καλά διοργανωμένη Κυβέρνηση, όχι από άποψη αστυνομικής, αλλά κοινωνικής οργάνωσης, το μικρό σκυλί γαβγίζει εναντίον του ελέφαντα, γιατί αγνοεί την ξεχωριστή του θέση και αξία. Αρκεί κάποιος να αποδείξει μ' ένα καλό παράδειγμα την αξία της μιας ή της άλλης, για να πάψουν τα σκυλάκια να γαβγίζουν και να συνηθίσουν να κουνάνε την ουρά τους μόλις εμφανίζεται ο ελέφαντας. Για να αφαιρέσουμε το γόητρο της ανδρείας από το πολιτικό έγκλημα, θα τους καθίζουμε στο εδώλιο των κατηγορουμένων δίπλα με τους κλέφτες, τους δολοφόνους και τους κάθε λογής φτηνούς και ταπεινούς εγκληματίες. Τότε η κοινή γνώμη θα συγχύσει στη σκέψη της αυτή την κατηγορία των εγκληματιών με τον εξευτελισμό των άλλων και θα τους αντιμετωπίσει με την ίδια περιφρόνηση. Είμαστε διατεθειμένοι (και ελπίζω ότι το έχουμε κατορθώσει) να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να καταπολεμήσουν τις επαναστάσεις μ' αυτό τον τρόπο. Γι' αυτό το σκοπό, μέσω του τύπου, των λόγων μας που δημοσιεύονται και των ωραίων εγχειριδίων της ιστορίας έχουμε διαφημίσει το μαρτύριο που προτίμησαν δήθεν οι επαναστάτες για το κοινό καλό. Αυτή η διαφήμιση αύξησε τις τάξεις των φιλελευθέρων και έριξε χιλιάδες Χριστιανούς στις τάξεις του κοπαδιού μας.



Πρωτόκολλο Εικοστό

Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τη σημερινή αναλογική φορολογία, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να διεγείρουμε αναταραχές και δυσαρέσκειες μεταξύ των Χριστιανών. Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό σκοπό ν' αποσύρουμε το χρυσό από την κυκλοφορία. Τεράστια κεφάλαια έμειναν στάσιμα, αποσύροντας και το χρήμα των Κρατών, που υποχρεώνονταν έτσι ν' απευθύνονται στα ίδια αυτά κεφάλαια, για να βρούν χρήματα. Τα δάνεια αυτά επιβάρυναν τα οικονομικά των Κρατών με την πληρωμή τόκων. Τα υποδούλωσαν στο κεφάλαιο. Η συγκέντρωση της βιομηχανίας στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι κατέστρεψαν τη μικρή βιομηχανία, απορρόφησε όλες τις δυνάμεις του λαού και συγχρόνως του Κράτους. Όσο καιρό τα δάνεια παρέμειναν εσωτερικά, οι Χριστιανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μεταβιβάζουν το χρήμα από την τσέπη του φτωχού στις τσέπες του πλούσιου. Όταν όμως εξαγοράσαμε τα πρόσωπα που χρειάζονταν για να μεταφέρουμε τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των Χριστιανών διοχετεύθηκαν στα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί άρχισαν να μας πληρώνουν φόρο υποτέλειας. Πόσο φανερή είναι η απουσία της κρίσης από τα καθαρά ζωώδη μυαλά των Χριστιανών! Δανείζονταν από μας με τόκο και χωρίς να σκέπτονται ότι θα χρειαζόταν ν' αφαιρέσουν το χρήμα αυτό επιβαρυμένο με τους επιπλέον τόκους από τα ταμεία του Κράτους για να μας εξοφλήσουν! Υπήρχε τίποτε απλούστερο από το να παίρνουν το χρήμα που είχαν ανάγκη από τους φορολογουμένους τους;



Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο

Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος. Θα καταργήσουμε επίσης όλα τα χρηματιστήρια, γιατί δεν επιτρέπουμε να κλονιστεί το γόοητρο της δυνάμεώς μας με την αυξομείωση των τιμών των αξιών μας.



Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο

Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό. Μήπως δεν αποδείξαμε με τον τόσο μεγάλο πλούτο ότι το κακό που αναγκαστήκαμε να διαπράξουμε για τόσους αιώνες χρησίμευσε επιτέλους στο αληθινό καλό, να τακτοποιήσουμε δηλαδή τα πάντα; Ορίστε η σύγχυση του ορισμού του καλού και του κακού. Η τάξη θ' αποκατασταθεί κάπως με τη βία, αλλά επιτέλους θ' αποκατασταθεί. Θα εξηγήσουμε συγχρόνως ότι η ελευθερία δεν έγκειται στην ακολασία και το δικαίωμα της ισχύος. Το κράτος μας θα είναι ένδοξο, γιατί θα είναι ισχυρό, θα διοικεί και θα διευθύνει και δε θα ρυμουλκείται από αρχηγούς κομμάτων και ρήτορες, που απαγγέλουν ανόητες λέξεις, τις οποίες ονομάζουν μεγάλες αρχές αλλά στην πραγματικότητα είναι ουτοπίες.



Πρωτόκολλο Εικοστό Τρίτο

Για να συνηθίσουν οι Λαοί την υπακοή, πρέπει να τους εξασκήσουμε στη μετριοφροσύνη και, επομένως, να ελαττώσουμε την παραγωγή των ειδών πολυτελείας. Μ' αυτό το μέτρο θα βελτιώσουμε τα διεφθαρμένα ήθη ανταγωνιζόμενοι την πολυτέλεια. Θα επανιδρύσουμε τη μικρή βιομηχανία, η οποία θα μειώσει τα ιδιωτικά κεφάλαια των εργοστασιαρχών. Η απεργία είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για την κυβέρνηση. Για μας ο ρόλος της θα τελειώσει, αμέσως μόλις η εξουσία έρθει στα χέρια μας. Το μεθύσι θ' απαγορευτεί επίσης με νόμους και θα τιμωρείται σαν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, αφού οι άνθρωποι που κατακυριεύονται απ' αυτό κάτω από την επίδραση του οινοπνεύματος μεταμορφώνονται σε κτήνη. Ο άρχοντας αυτός θα πάρει τη θέση των κυβερνήσεων που υπάρχουν σήμερα, οι οποίες σέρνουν την ύπαρξη τους ανάμεσα στις απογοητευμένες εξαιτίας μας κοινωνίες, που απαρνήθηκαν ακόμη και αυτή τη δύναμη του Θεού και στους κόλπους τους υψώνεται από παντού η φωτιά της αναρχίας, ενώ αυτός πρέπει πριν από οτιδήποτε άλλο να κατασβέσει αυτή την αχόρταγη φλόγα. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία θα υποχρεωθεί να καταδικάσει σε θάνατο αυτές τις κοινωνίες, ακόμη και αν πρέπει να τις πνίξει στο αίμα τους, για ν' αναστήσει με τη μορφή στρατιάς που οργανώθηκε σωστά και αγωνίζεται ευσυνείδητα εναντίον κάθε μολύνσεως ικανής να μολύνει το κρατικό σώμα. Οι δυνάμεις αυτές ήδη θριαμβεύουν, λεηλατούν και προβαίνουν σε κάθε είδους βιαιοπραγίες με το πρόσχημα της ελευθερίας και του δικαίου. Αυτές κατέστρεψαν κάθε τάξη στην κοινωνία, για να υψώσουν πάνω στα ερείπιά τους το θρόνο του Βασιλιά του Ισραήλ. Τότε θα χρειαστεί να τους απομακρύνουμε από το δρόμο του, στον οποίο δεν πρέπει να υπάρχει ούτε το ελάχιστο εμπόδιο.



Πρωτόκολλο Εικοστό Τέταρτο

Και για να γνωρίζει και να αγαπά ο λαός το Βασιλιά του, είναι αναγκαίο αυτός να συνεννοείται με τους υπηκόους του στις δημόσιες πλατείες. Αυτό επιφέρει την αναγκαία ένωση των δύο δυνάμεων, τις οποίες έχουμε χωρίσει σήμερα με τον τρόμο. Αυτή η τρομοκρατία μας ήταν κάθε φορά απαραίτητη, για να πέσουν οι δύο αυτές δυνάμεις χωρισμένες κάτω από την επιρροή μας.



Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμεταλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού. Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο της πιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος. Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους 'Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους 'Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους... Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».

Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824. Οι 'Ελληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «Εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραίους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα. Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκαν παραπάνω. Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του... τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες). Όμως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων. Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο... χρηματιστήριο. Ποτέ άλλοτε 'Εθνος δεν καταληστεύθηκε κατ’ αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση. Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλιπέστατο. Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές - τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθρο από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμωνται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας...». Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλλην Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.



«Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία
'Οχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη
ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.
'Ηταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο
πλούσια σε εβραίους;
'Ολες οι καταστάσεις.
'Ολα τα πράγματα.
'Ολες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν.
Κάνουν ένα δάνειο «απ’ την Ινδία ως τον Πόλο»
με μεγάλη ταχύτητα.
Αυτοί τραπεζίτης - κτηματομεσίτης - Βαρώνος.
Βοηθούν την χρεωκοπία μας
τύραννοι για το συμφέρον τους...



Ο διεθνής σιωνισμός άλωσε καίρια την πολιτική ζωή της Ελλάδας, εγκαθιδρύοντας το κοινοβουλευτικό πλαίσιο, το οποίο είναι γνωστό από που έλκει την καταγωγή του. Συνακόλουθα δημιούργησε κόμματα - μαριονέτες, τα οποία ήταν φαινομενικά αυτόνομα, αλλά στην ουσία εξαρτώνταν οικονομικά και εργάζονταν για σκοπούς του ιουδαϊσμού.

Ενα από τα κόμματα - δημιουργήματα των τοποτηρητών της ξενοκρατίας στον τόπο μας, αποτελεί και το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από εβραίους και εξωμότες, διαδραματίζοντας έναν άθλιο και προδοτικό ρόλο σε όλες τις φάσεις της Ελληνικής Ιστορίας.



Ο ρόλος του ΚΚΕ και οι σκοποί της συστάσεώς του, είχαν ήδη διαφανεί από το 1918, όταν οι γνήσιοι σοσιαλιστές (''λληνες στη συνείδηση) είχαν καταγγείλει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Σ.Ε.Κ.Ε.), σαν εβραϊκό δημιούργημα, αποχωρώντας ομαδικά από αυτό.



Το κόμμα αυτό έπειτα μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ. Τη δημιουργία του ΚΚΕ από σιωνιστικούς κύκλους την παραδέχονται και οι ίδιοι οι εβραίοι. Στο περιοδικό «Χρονικά» -επίσημο όργανο του Κ.Ι.Σ.- (τεύχος Σεπτ. - Οκτ. 1992, σελ. 13 - 14), διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων, και τα ακόλουθα αποκαλυπτικά: «...Ευθύς μετά τη νεοτουρκική επανάσταση, δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη, το σιωνιστικό κίνημα με την ίδρυση της Λέσχης «Μπενέ Σιών» και του αθλητικού συλλόγου «Μακαμπή». Ο σιωνισμός είχε πρωτοεμφανισθεί στην πόλη από το 1899, καλυπτόμενος αρχικά κάτω από τον μανδύα σωματείων όπως η «Καδίμα» που προέβαλε σαν κύριο σκοπό την διάδοση της εβραϊκής γλώσσας. Σχεδόν ταυτόχρονα, το 1909, μέσα από την πολυάριθμη εβραϊκή εργατική (...) τάξη της Θεσσαλονίκης, γεννιέται και η σοσιαλιστική εργατική ομοσπονδία, περισσότερο γνωστή με τον στην ισπανοεβραϊκή γλώσσα τίτλο της «Φεντερασσιόν», που θα λειτουργήσει αυτόνομα μέχρι το 1918, όταν μαζί με άλλες ελληνικές αριστερές οργανώσεις έγινε συνιδρύτρια του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που αργότερα μετονομάσθηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). Ιδρυτής και ηγέτης της Φεντερασιόν ήταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια...



Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το ΚΚΕ, πιστό στον διεθνισμό του εβραϊκού ιδεολογικού εμπνευστή του Μαρδοχάι Κεσιλί (Καρλ Μαρξ), όχι μόνο αντιτάχθηκε, αλλά και υπονόμευσε όλες ανεξαιρέτως τις Ελληνικές προσπάθειες που κατά καιρούς καταβλήθηκαν, αποσκοπώντας στην Εθνική Αναγέννηση και στην πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, επικαλούμενο πάντοτε ως πρόσχημα, την ιδεολογική του δήθεν αντίθεση προς τα αίτια διεξαγωγής των Εθνικών Αγώνων. Αυτή η υπονόμευση όμως, κατά την Εκστρατεία του 1922 έφθασε στο αποκορύφωμά της... Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον εν Ελλάδι εβραϊκό στοιχείο, χρηματοδότησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αποκαλυπτική των σχέσεων κομμουνιστών-εβραίων, είναι το τηλεγράφημα που απηύθυνε αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανών από την Ελλάδα, ο μέγας ραββίνος Ηλίας Μπαρτζιλάι, προς τον Γ. Παπανδρέου, στο οποίο αναφέρει μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «η σωτηρία των -εννοείται των εβραίων- οφείλεται στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την αλληλεγγύην του λαού».



Εξ’ άλλου το Ε.Α.Μ. κατά το 1945 έπλεκε το εγκώμιο των εβραίων, διότι όπως τόνιζε σε ανακοίνωσή του (Υπ. Αριθμ. Πρωτ. 356, 9ης Οκτωβρίου 1945) «...είναι γνωστόν ότι πολλοί Ισραηλίτες πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση όχι μόνον από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. αλλά και του Ε.Λ.Α.Σ. δίνοντας παλικαρίσια το αίμα τους». Και σήμερα το ΚΚΕ πλαισιώνεται από εβραίους. Πρωτοστατούν οι Α. Κανελίδης, Ι. Καρέρας, Η. Καμχής, Μ. Μπενάκης, Σ. Σολμών, Α. Αβραμίδης, Χ. Ροζάκης, Δ. Τσάτσος και άλλοι πολλοί. Φημολογείται ακόμη ότι ο «αριστερός» Μίκης Θεοδωράκης, ο γνωστός πολιτικά περιπλανώμενος μουσικοσυνθέτης, έχει νυμφευθεί εβραία σύζυγο. Γνωρίζοντας πλέον την προέλευση των «ιθυνόντων νοών» που συγκρότησαν το ΚΚΕ, κατανοούνται πολλά για τη στάση του επί πολλών γεγονότων που σημάδεψαν την Ελληνική Ιστορία και ζωή.