ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ


Ο Αλέξανδρος είναι ένα αποφασιστικό όνομα της ιστορίας. Αποκαλείται Μέγας. Και πραγματικά είναι μέγας γιατί ποτέ δεν θαμπώθηκε το άστρο του στο πεδίο της μάχης. Το απολύτως μεγαλειώδες εγκαθιδρύεται αιφνιδιαστικά σε πλήρη αρμονία με την εμφάνισή του.
Το να εννοήσουμε τον Μέγα Μακεδόνα και να εκτιμήσουμε την δράση του αποτελεί επίτευγμα που μας ανυψώνει στις ανώτερες σφαίρες της αρχαίας Ελληνικής παιδείας, τον ατομικό ηρωισμό και την υψηλή παρόρμηση των ηθικών αξιών που επηρέασαν αποφασιστικά τις ενέργειές του.
Η ενατένιση των υπερανθρώπων μέσα στην ιστορία είτε αυτοί έζησαν προ χιλιάδων ετών είτε χθες, ενεργεί παρορμητικά σε μας τους μεταγενέστερους που έχουμε την υποχρέωση να διαδραματίσουμε το ρόλο μας στο αδιάκοπο ρεύμα της Ελληνικής ιστορίας.
Ο Μέγας Μακεδόνας είναι το πρόσωπο εκείνο της ιστορίας που οι ιστορικοί διαφωνούν για το έργο του και τους σκοπούς του και θα συνεχίσουν να διαφωνούν γιατί δεν κατάφεραν να κατανοήσουν την σκέψη και την προσωπικότητά του.
Ανεξάρτητα με τις διαφωνίες, κρίσεις και επικρίσεις, η αστραφτερή φυσιογνωμία του μεγάλου Έλληνα στρατηλάτη δεν θα πάψει να ηλεκτρίζει κάθε γνήσια Ελληνική ψυχή, να ενδυναμώνει το εθνικό φρόνημα και να τροφοδοτεί με θρύλους την εθνική μας παράδοση.
Η δράση και το μεγαλείο του, η εγκράτεια και η υψηλοφροσύνη του μαρτυρούν την θεία προέλευσή του, την οποία επισφράγισε με την απαράμιλλη ευσέβειά του σε τέτοιο βαθμό ώστε οι κατακτηθέντες να τον πιστέψουν για θεό.
Κακόπιστοι επικριτές επιχείρησαν την πτώση του ήρωα από το βάθρο του, στο οποίο είχε τοποθετηθεί από εκατομμύρια Ασιατών, Ευρωπαίων και Αφρικανών επειδή δεν συγχωρούσαν τον Αλέξανδρο για το μεγαλείο του. Τον ήθελαν στο ίδιο επίπεδο με αυτούς στο επίπεδο της ασημαντότητας.
Αυτός ο γιγαντόμορφος άνδρας της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας που έκανε την οικουμένη υποχείριό του, θα παραμείνει Μέγας, τόσο Μέγας που η ιστορία γίνεται μικρή για να τον χωρέσει. Τον αγκαλιάζει ο θρύλος, η λαϊκή μούσα τον κάνει τραγούδι και ο Πήγασος τον παίρνει στα φτερά του και τον ανεβάζει στον Όλυμπο αθάνατο στην λήθη που φέρνει ο χρόνος.
Την 22 Ιουλίου 356 πΧ γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας ο Μέγας Αλέξανδρος, ο θεϊκός γιος της Ολυμπιάδας και του Φιλίππου βασιλιά των Μακεδόνων. Θρύλοι γεννήθηκαν για την ενσάρκωση του μεγάλου ανδρός και ο Πλούταρχος γράφει σχετικά "Μια νύχτα πριν παντρευτεί η Ολυμπιάδα θύελα λυσσομανούσε γύρω της και ένας κεραυνός από τον ουρανό την χτύπησε στην κοιλιά. Φλόγες ξεπετάχτηκαν από αυτή και σκέπασαν όλο τον κόσμο". Πραγματικά από εκείνη την στιγμή η μοίρα της ανθρωπότητας αρχίζει να διαγράφει μια νέα τροχιά μια νέα φωτεινή πορεία.

Παιδική ηλικία του Αλεξάνδρου - Μόρφωση

Όσο πλούσια και αν ήταν τα προσόντα του Φιλίππου φυσικά και επίκτητα δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν το φαινόμενο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος όχι μόνο τον υπερέβαλε αλλά δεν συναντώνται παρόμοια προσόντα σε κανέναν πρωταγωνιστή της ιστορίας.
"Αν κάποιος άνθρωπος έμοιασε με θεό αυτός είναι ο Αλέξανδρος" λέγει ο Σατωβριάν, ενώ ο 'Aρθουρ Βεϋγκάλ έγραφε "Ο Αλέξανδρος υπήρξε ένας ενσαρκωμένος θεός".
Η Ολυμπιάδα δίδαξε στον Αλέξανδρο την λιτότητα και την καρτερία και αν αυτός στις εκστρατείες του δεν φάνηκε ποτέ να υποφέρει από τις στερήσεις, αν ήξερε να επιβάλλεται πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στους άλλους, το χρεωστούσε όχι μόνο στην αυτοπεποίθηση που του ενέπνεε η καταγωγή του, αλλά και στην αγωγή και σωματική αντοχή του.
Ο στρατηγός του Φιλίππου Αντίπατρος του δίδαξε την εγκράτεια, ο Λυσίμαχος ο Ακαρνάν, ιστορία και Ελληνική παιδεία, ο Λεύκιππος ο Λημνιός την μουσική, την γραφή ο Πολυνείκης ο Πελαίος, τα μαθηματικά ο Μινεκλής από την Καλλίπολη.
Παράλληλα ήταν άφθαστος στα αγωνίσματα, τα όπλα και την ιππασία. Αυτός που σφυρηλάτησε την άφθαστη προσωπικότητα του Μεγάλου ανδρός ήταν ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης. Του δίδαξε ιστορία, Έλληνες τραγικούς, φυσική, βοτανική, βιολογία και ιατρική και ειδικότερα του δίδαξε ρητορική για την οποία ο Αλέξανδρος είχε έμφυτο το χάρισμα. Αργότερα άλλωστε με την ρητορική του δεινότητα θα ασκεί μια ακατανίκητη γοητεία στους άνδρες του οδηγώντας τους ακόμη μέχρι σωματικής εξαντλήσεως.
Εκεί στις καταπράσινες πλαγιές του Βερμίου ο Αριστοτέλης διδάσκει στον νεαρό βασιλέα: "Αλέξανδρε ο μεγαλόψυχος και ως προς τις τιμές και ως προς τον πλούτο και την ισχύ και πάσα ευτυχία ή δυστυχία συμπεριφέρεται μετριοπαθώς, και ούτε ευτυχών χαίρεται ούτε δυστυχών λυπείται. Δεν θα δεχθείς ποτέ ευεργεσία, γιατί θα μειονεκτείς και θα είσαι υπόχρεος". Ο Αριστοτέλης είναι αυτός που μιλούσε στον νεαρό ηγεμόνα για μια πανανθρώπινη κοινωνία μ' έναν ηγέτη, την οποία ο Αλέξανδρος ήθελε να δημιουργήσει με τον εαυτό του βασιλέα - θεό.
Αργότερα βλέπουμε τον Αλέξανδρο να εξοργίζεται με την Πυθία γιατί αρνείται να χρησμοδοτήσει, να την αρπάζει από τα μαλλιά και να την οδηγεί στο ναό, και η οποία εντυπωσιάζεται τόσο με το νεαρό βασιλέα και την ορμητική συμπεριφορά του ώστε αναφωνεί "Δεν σου χρειάζεται χρησμός, είσαι ο ίδιος ένας θεός, θα είσαι αήττητος".
Στο Αμμώνιο από τους ιερείς του ¶μμωνα ανακηρύχθηκε θεός και πραγματικά ο Δίας ήταν στον ουρανό και αυτός στη γη. Από τον Αλέξανδρο έλειπε η αιωνιότητα και ο ουρανός για να είναι θεός.
Η θέλησή του ήταν θεϊκή προσταγή, για αυτό θα γίνει παγκόσμια θέληση και θέληση των Μακεδόνων του.
Από περιγραφές μαθαίνουμε "οι οφθαλμοί του πλέοντες στην υγρή λάμψη τους ήταν γαλανοί με ατσάλινη απόχρωση ανδροπρεπώς απαστράπτοντες όπως το βλέμμα του ορμητικού λέοντος όπως η ματιά του αρπακτικού ιέρακος. Η όλη μορφή του ανδρός ήταν μια ουράνια εικόνα που ενέπνεε φόβο και αγάπη μαζί και μόνο η γραφίδα του κάλλους μπορούσε να αποδώσει την θεϊκή του μορφή".
Με την αστραφτερή πανοπλία του και τα λευκά φτερά της περικεφαλαίας του καβάλα στον Βουκεφάλα ωραίος σαν τον Απόλλωνα και τρομερός όπως ο ¶ρης συντρίβει ό,τι βρεθεί μπροστά του ανθρώπινο ή θεϊκό.
Η ζωή και ο θάνατος δεν είχαν αξία μπροστά του, δεν υπολόγιζε την ζωή του και πριν οι άλλοι σκεφθούν, αυτός είχε αποφασίσει. Πριν αρχίσει την μάχη ήξερε ότι θα νικήσει.
Οι Μακεδόνες του γοητευμένοι απ' το θεϊκό ίνδαλμά τους θα τον ακολουθήσουν ως την άκρη του κόσμου και ως το τέλος της ζωής του χωρίς ποτέ να ρωτήσουν το γιατί. Η φωνή του ήταν ισχυρή όταν εφώναζε στο πεδίο της Μάχης και η μεταπήδηση από την ηρεμία στην αγριότητα, επενεργούσε μαγευτικά στους στρατιώτες του, που είχαν θαμπωθεί από την ευψυχία την τόλμη και τον ηρωισμό του. Ήταν ένας επίγειος θεός και ό,τι ήθελε το πετύχαινε.
Η γενναιότητά του κατά την γνώμη των συγχρόνων ιστορικών, ήταν απότοκος της πεποιθήσεως ότι καταγόταν από τους θεούς. Ποτέ δεν μειώθηκε στα μάτια των στρατιωτών του. Και στον πλέον υπερόπτη δεν έπαυε να αποτελεί πρότυπο Βασιλέα - Ηγέτη - Στρατιώτη.
Είχε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ώστε έφθανε στο σημείο να τολμά το κάθε τι μέχρι παραλογισμού. Το ανυπέρβλητο θάρρος του, η ωραία εμφάνισή του, η μεγαλοφροσύνη του και η άκαμπτη θέλησή του για την νίκη, συνέθεταν την εικόνα του μυθικού ήρωα, όπως την διατηρούσε στην φαντασία του ο Ελληνισμός. Οι μοίρες είχαν χαράξει το μεγαλειώδες διάβα του στον ρουν της ιστορίας.
Γοήτευε και παρέσυρε στην μεγαλουργία και αυτοθυσία τους συμπολεμιστές του, έθετε σε αχρηστία το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως των ανδρών του και τους υπέβαλε σε τέτοιες δοκιμασίες όπου ένας υποψήφιος αυτόχειρας θα αισθανόταν ρίγος. Η θέλησή του ήταν πανίσχυρη σαν θεϊκή προσταγή και υπέτασσε την μοίρα του κόσμου. Τίποτε δεν οφείλεται στην τύχη αλλά στην θέλησή του.
"Ήταν μεγαλοφυία δράσεως, δυνατός σαν τη ζωή και ισχυρός όπως ο θάνατος. Ο Περικλής, ο Επαμεινώνδας, κι αυτός ακόμη ο Θεμιστοκλής ωχριούν μπροστά του. Οι λαμπροί αυτοί άνδρες της ιστορίας, εμπρός στον Αλέξανδρο έμοιαζαν, όπως τα κυνηγητικά σκυλιά προ του πάνθηρος, όπως τα χελιδόνια προ του ορμητικού ιέρακος. Ήταν τόσο εκθαμβωτικός όπως η αστραπή στο σκοτάδι" γράφει ο Γερμανός ιστορικός Θ. Βέρτ.
Σε ηλικία 20 ετών ο Αλέξανδρος έγινε βασιλιάς ενός βασιλείου που έμοιαζε με ηφαίστειο μετά τον θάνατο του Φιλίππου. Σε ηλικία 25 ετών διασφάλισε τον τίτλο του μεγαλύτερου κατακτητή, στα 30 του ήταν ο κραταιότερος μονάρχης και στα 33 είχε ολοκληρώσει το έργο του. Τα κατορθώματά του, οι μεγαλοφυείς συλλήψεις του και η ανεπανάληπτη προσωπικότητά του με τα ανεξάντλητα αποθέματα ενεργείας συνιστούν μια μοναδική δημιουργία. Παντού πρωτοτύπησε. Χάραξε νέους δρόμους, στους λαούς, στις ιδέες, στους ανθρώπους. Ήταν ένα εκλεκτό σκεύος του θεού για να αναμορφώσει την ανθρωπότητα.
Αυτόν τον ευνοούμενο του θεού θα ακολουθήσουμε στην πιο ένδοξη εκστρατεία όλων των εποχών που έχει να επιδείξει η ιστορία.

Πολιτική κατάσταση της Ελλάδος

Η νότια Ελλάδα μετά τις νίκες των Πλαταιών και του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και τον "Χρυσούν Αιώνα του Περικλέους" εμέθυσε από αυτές και είχε περιπέσει σε μακαριότητα με αποτέλεσμα αργά και σταθερά να υποδουλωθεί στον μεγάλο βασιλέα των Περσών. Φθόνος, έριδες, διαμάχες και αλληλοσυγκρούσεις κυριαρχούσαν μεταξύ των Ελληνικών κρατών, και ο αδελφοκτόνος σπαραγμός είχε λάβει επιδημική μορφή.
Η εθνική αξιοπρέπεια είχε χαθεί, ρήτορες χρηματιζόμενοι από τους Πέρσες ξεσηκώνουν τον όχλο, άνδρες όπως ο Σωκράτης φονεύονται και άλλοι όπως ο Πλάτωνας πωλούνται δούλοι, για να επικρατήσουν τελικά τα ταπεινά ένστικτα του όχλου.
Η Αθήνα και η Σπάρτη αλληλοκαταστράφηκαν και έγιναν τελείως αδύναμες. Η Ανταλκίδειος ειρήνη του 387 πΧ όριζε τον Αρταξέρξη βασιλέα των Περσών, ρυθμιστή των Ελληνικών πραγμάτων. Η οριστική διάλυση της Ελλάδος ήταν θέμα χρόνου. Τα περσικά χρήματα συντηρούν τον αδερφοκτόνο σπαραγμό. Ο στενός τοπικισμός των Ελληνικών πόλεων, απέκλειε κάθε περίπτωση συνενώσεως μεταξύ τους.
Ο Δημοσθένης σε επιστολή του πρός τον Φίλιππο λέει "Ο βασιλιάς των Περσών έχει τέτοια επιρροή σε ό,τι γίνεται εδώ, ώστε και την εποχή που πολεμούσαμε με τους Σπαρτιάτες, όποιον υποστήριζε αυτός νικούσε τους άλλους και αν έρθει με το μέρος μας θα καταπολεμήσει τη δύναμή σου Φίλιππε".
Το 380 πΧ ο Ισοκράτης σε πανηγυρικό του έριξε για πρώτη φορά την ιδέα της Πανελληνίας ενώσεως, για να εκστρατεύσουν κατά των Περσών δεχόμενος η Αθήνα να μπεί σε δεύτερη μοίρα, αρκεί να θριαμβεύσει ο Ελληνισμός. Σε επιστολή του που έστειλε στον Φίλιππο έλεγε "Εκπλήσσεται κανείς Φίλιππε, όταν σκεφθεί ότι από τους βάρβαρους βρέθηκαν άνδρες ικανοί να επιδιώξουν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, ενώ από εμάς δεν βρέθηκε άνδρας υψηλού αναστήματος, για να μας επιβάλλει κυριάρχους της Ανατολής. Οι απόγονοι του Ηρακλή έγιναν υπηρέτες των βαρβάρων. Τούτο είναι αποκαρδιωτικό Φίλιππε και πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να κάνεις αυτόν που ονομάζεται μέγας Βασιλέας να εκτελεί ό,τι εσύ προστάζεις.
Μη χρησιμοποιήσεις βία κατά των Ελληνικών πόλεων, κέρδισε αυτές με την φιλία και την αγάπη όπου είναι δυνατό".
Αντίθετα οι φράσεις του Δημοσθένη περί "Βαρβάρων Μακεδόνων" αν και γνώριζε ότι φυλετικά ήταν Έλληνες, από τυφλό πάθος και μόνο, αποτελούν σήμερα επιχείρημα της σκοπιανής προπαγάνδας. Τυφλωμένος από τον στενό τοπικισμό του, διέπραξε τεράστιο ηθικό έγκλημα σε βάρος της Ελλάδος, βλαπτικό για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Ο Δημοσθένης ήταν ένας επαγγελματίας λαοπλάνος, που το μόνο όνειρό του ήταν να στηθεί το άγαλμά του στην αγορά των Αθηνών, δίπλα στους μεγάλους άνδρες.
"Ο Δημοσθένης εγκατέλειψε δύο φορές το πεδίον της μάχης" γράφει ο Παπαρηγόπουλος, ενώ ο αντίπαλός του Φίλιππος πρώτος στρατιώτης, βάδιζε ακάθεκτα προς τα εμπρός. Στην μάχη της Χαιρώνειας [ο Δημοσθένης] εδειλίασε και ήταν ο πρώτος ρίψασπις και ουδέποτε θα εξιλεωθεί ενώπιον της ιστορίας με δικανικά σοφίσματα.
"Όσο μεγαλύτερα είναι τα προσόντα του τόσο πιό τραγική θα παρουσιάζεται η τύφλωσή του στο φως της ιστορίας" έγραφε ο ¶γγλος ιστορικός Τζώρτζ Βάλτερ για τον Δημοσθένη.
Ο νικητής της Χαιρώνειας Φίλιππος σαν γνήσιος Έλληνας δεν καταδίωξε τους ηττημένους, γιατί το θεωρούσε σφαγή και δεν ήθελε να χυθεί αδερφικό αίμα.
Ποτέ δεν καυχήθηκε για την νίκη του αυτή, και ούτε επέβαλλε εξευτελιστικούς όρους στους ηττημένους. Ήταν τόσο γενναιόφρων που νόμιζε κανείς ότι ήθελε να τους ζητήσει συγνώμη.
Μια λύση υπήρχε. Η συνένωση των Ελλήνων.

Ο Φίλιππος

Ο Φίλιππος αποτέλεσε την θεϊκή μοίρα της Ελλάδος, για να σταματήσει την εθνική αφροσύνη, τις ατέλειωτες έριδες και τον αδερφοκτόνο σπαραγμό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μεγάλος ηγέτης Φίλιππος ήταν από τους πιό άτυχους άνδρες της ιστορίας και δεν ονομάσθηκε Μέγας γιατί είχε άσπονδο εχθρό τον Δημοσθένη ο οποίος εξαντλείτο σε ύβρεις και συκοφαντίες. Επίσης ήταν άτυχος σαν πατέρας του Αλεξάνδρου αφού θαμπώθηκε από το μεγαλείο του και οι ιστορικοί τον αντιπαρέβαλαν μαζί του με αποτέλεσμα να διαφύγει της προσοχής τους η στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία του ανδρός.
Η νότια Ελλάδα παρασύρθηκε από τον Δημοσθένη και παρατάχθηκε στην Χαιρώνεια για να αντιμετωπίσουν τον Φίλιππο. Στην μάχη που ακολούθησε η Αθήνα με τους συμμάχους της συνετρίβησαν. Ο δεκαεφτάχρονος Αλέξανδρος πρωταγωνίστησε διαλύοντας τον Ιερό Λόχο που αντιπροσώπευε το απάνθισμα της Ελληνικής νεολαίας.
Απέρριψε δε με οργή την πρόταση για την καταστροφή των Αθηνών λέγοντας "Αν καταστρέψω την Αθήνα είναι σαν να καταστρέφω την δόξα μου".
Ο Φίλιππος ανακηρύχθηκε Αθηναίος πολίτης και του στήθηκε ανδριάντας. Στην Κόρινθο συγκαλέστηκε το κοινό των Ελλήνων και αποφασίστηκε να μην εγερθούν κατά των Μακεδόνων. Τερματίζεται ο εμφύλιος σπαραγμός. O μόνος εχθρός των Ελλήνων ήταν οι Πέρσες και έπρεπε να τους τιμωρήσουν. Ο Φίλιππος ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος των Ελλήνων και κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά των Περσών. Οι Πέρσες πληροφορούνται τα πάντα από τον Δημοσθένη. Ο Φίλιππος αποτελεί κίνδυνο για την Περσία και πρέπει να εκλείψει. Ο Αλέξανδρος ήταν μόλις 20 ετών και ο θάνατος του Φιλίππου θα σήμαινε και την διάλυση του Βασιλείου της Μακεδονίας.
Ο μέγας οραματιστής του Ελληνισμού, ο βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος, δολοφονείται το 336 πΧ την στιγμή που έμπαινε στο στάδιο για να παρακολουθήσει τους αγώνες.
Ο εμπνευστής της εθνικής ενότητας δεν υπάρχει πια.
Οι πόλεις κράτη αθετούν την συμφωνία της Κορίνθου και στέλνουν αντιπροσώπους στον μεγάλο βασιλέα των Περσών και δηλώνουν την υποταγή τους.
Ο Δημοσθένης αν και πενθούσε τον θάνατο της κόρης του, παρουσιάστηκε με λευκή στολή και έπεισε την εκκλησία του Δήμου να ηρωοποιήσει τον Παυσανία και να γίνουν γιορτές για τον θάνατο του Φιλίππου. Όταν μίλησε για τον Αλέξανδρο εκφράστηκε περιφρονητικά γι' αυτόν "Ο νεανίσκος αυτός αγένειος ψευδοπαληκαράς δεν είναι ικανός για τίποτε".
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου ο καθ' όλα αγαπητός και φίλος του Δημοσθένη ο Δαρείος, έδειχνε τόσο ευχαριστημένος από τον θάνατο του Φιλίππου που κάλεσε τους στρατηγούς του και γελώντας τους είπε "Αν ο τολμηρός νεανίας Αλέξανδρος τολμήσει να διαβεί τον Ελλήσποντο, να τον συλλάβετε, να τον μαστιγώσετε και να τον στείλετε δεμένο στα Σούσα".
Δεν φανταζόταν όμως και οι δύο τι δύναμη γίγαντος έκρυβε μέσα του ο τολμηρός νεανίας και ο αγένειος ψευδοπαληκαράς, ούτε καν υποψιαζόταν την ολοκληρωτική συντριβή τους από αυτόν.

Ο Αλέξανδρος Βασιλιάς

Ο Αλέξανδρος δεν είχε προλάβει να συλλέξει την τέφρα του πατέρα του και να την αποθέσει στους βασιλικούς τάφους και ξέσπασε το χάος. Οι μνηστήρες του θρόνου, οι σφετεριστές της εξουσίας και οι συνωμότες έδρασαν ακαριαία πλην όμως η συντριβή τους ήταν κεραυνοβόλος και οριστική από τον νεαρό βασιλέα Αλέξανδρο.
Η νότια Ελλάδα συνεχίζει τις γιορτές και τα πανηγύρια για τον θάνατο του Φιλίππου.
Ο Αλέξανδρος αφού αποκατάστησε την τάξη κινήθηκε προς νότο. Οι Θεσσαλοί παραδίνονται αμαχητί και διέθεσαν το περίφημο ιππικό τους στον Αλέξανδρο.
Όλες οι πόλεις παρέλυσαν από τρόμο και δεν προβάλλουν καμία αντίσταση. Η πόλη των Αθηνών σπεύδει να παραδοθεί και ο ελεεινός εκείνος Δημοσθένης, επικεφαλής της αντιπροσωπείας συνθηκολόγησης, εγκαταλείπει τους συντρόφους του και φεύγει στα βουνά για να κρυφτεί, γιατί τον τρόμαζε ακόμη και η ιδέα πως θα αντικρύσει τον Αλέξανδρο, που τόσο είχε κατηγορήσει.
Ουδεμία πόλη κατέλαβε ο Αλέξανδρος. Η υποταγή της απειθάρχητης μάζας των διανοουμένων στους λιτούς στρατιωτικούς ήταν απόλυτη και καμία αντίρρηση δεν υπήρξε. Κατόπιν συντόμου πορείας, τα Μακεδονικά στρατεύματα έφθασαν στην Κόρινθο και συγκαλείται το κοινό των Ελλήνων στο οποίο αποφασίζονται:
Η Ελληνική ομοσπονδία να πειθαρχεί στις εντολές του Αλεξάνδρου και να παρέχει βοήθεια στους Μακεδόνες.
Ο Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας - Στρατηγός των Ελλήνων και κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά της Περσίας. Κοινός εχθρός όλων των Ελλήνων οι Πέρσες. Αφήνοντας την Κόρινθο, ο Αλέξανδρος στράφηκε προς βορα, για την συντριβή των βαρβαρικών φύλων.
Η Αθήνα με τον Δημοσθένη παίρνει χρήματα από τους Πέρσες για να καταπολεμήσουν τον Αλέξανδρο.
Καθώς ο Δημοσθένης αγόρευε, έφθασε στο βήμα ένας κατάκοπος αγγελιαφόρος για να αναγγείλει τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Τον είχε πληρώσει ο ίδιος ο Δημοσθένης, και έφερε την είδηση ότι είδε τον Αλέξανδρο να σκοτώνεται μπροστά του την ώρα που πολεμούσε στο σημερινό Μοναστήρι των Σκοπίων.
Και πάλι γιορτές και πανηγύρια όπως με τον θάνατο του Φιλίππου. Έστειλαν αγγελιοφόρους στον μεγάλο βασιλέα των Περσών για να δηλώσουν την υποταγή τους και να ζητήσουν συγνώμη. Η συμμαχία διαλύθηκε και έσφαξαν την Μακεδονική φρουρά.
Όταν ο Αλέξανδρος πληροφορήθηκε τα γεγονότα έγινε κάτι το οποίο ούτε στρατιωτικός ούτε ιστορικός κατάφερε να εξηγήσει.
Ξεκινώντας από το Μοναστήρι, μέσα σε 13 μέρες έφθασε προ των Θηβών. Αν αναλογιστούμε ότι η απόσταση Μοναστηρίου - Θηβών είναι 650 χιλιόμετρα, ο δε Αλέξανδρος ήταν τραυματίας, είχε δε διανύσει 2.000 χιλιόμετρα πολεμώντας, και δίνοντας 10 μάχες, τότε η πορεία αυτή παραμένει άλυτο αίνιγμα.
Η θέα των Μακεδόνων προκαλεί τρόμο στην Θήβα που δεν θέλει να πιστέψει στο γεγονός. Ο Αλέξανδρος επί ημέρες προσπαθεί να πείσει τους Θηβαίους να παραδοθούν για να μην χυθεί αδερφικό αίμα. Οι Θηβαίοι όχι μόνο δεν συμφωνούν αλλά προκαλούν τον Αλέξανδρο και προσβάλλουν τις Μακεδονικές φάλαγγες. Η υπομονή έχει και τα όρια της. Δίδεται το σύνθημα της επίθεσης.
Η Θήβα έπεσε μέσα σε δύο μέρες. Η καταστροφή ήταν ολοσχερής. Η γεμάτη ζωή και σφρίγος Θήβα μετατράπηκε σ' ένα απέραντο βουβό νεκροταφείο πένθιμο σαν τον θάνατο. Καμία λέξη κατηγορίας, παραπόνου ή οδύνης από τους συμμάχους και φίλους. Νεκρική σιωπή του τάφου. Οι Μούσες του Ελικώνα φόρεσαν τα πένθιμά τους και βουβάθηκαν μπροστά στον θανατικό. Η κοιλάδα με τ' ανθισμένα λουλούδια ήταν έρημη και αυτή πενθώντας για τον θάνατο. Τον θάνατο της χιλιοδοξασμένης πόλης των Θηβών.
Με κομμένη την ανάσα η νότια Ελλάδα πληροφορείται την συμφορά των Θηβών. Τρόμος κατέλαβε την Αθήνα, τρομερότερη όμως υπήρξε η εντύπωση πως η πανίσχυρη Θήβα κατελήφθη μέσα σε δύο μέρες.
Έντρομες οι πόλεις σπεύδουν να παραδοθούν και ο υπαίτιος Δημοσθένης, εγκαταλείπει την πόλη του στο έλεος των Μακεδόνων. Η Αθήνα ο πραγματικός ένοχος, όχι μόνο δεν προβάλλει αντίσταση, αλλά επιφυλάσσει θερμή υποδοχή στον Αλέξανδρο και τον συγχαίρει για την επιτυχία του.
Η συντριβή των Θηβών έπεισε τους Έλληνες για την Μακεδονική ισχύ και ανάγκασε τους Έλληνες να πειθαρχήσουν οριστικά στην ιδέα της εθνικής ενότητας και να μιλούν με θαυμασμό για τον Αλέξανδρο.
Αφού παγίωσε ο Αλέξανδρος την κατάσταση στο εσωτερικό, και προς βορά, ετοιμάζεται για τον μεγαλύτερο άθλο της παγκοσμίου ιστορίας, την εκστρατεία στην Ασία.

Η Εκστρατεία στην Ασία

Το 334 πΧ, 30.000 πεζοί και 5.000 στρατιώτες με αρχηγό τους τον νεαρό βασιλιά Αλέξανδρο, με την προστασία του θεού των θεών Δία και με οδηγό τους το "Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης" ξεκινούν για τον μεγαλύτερο άθλο της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.
Φθάνοντας στο Ίλιον ο Αλέξανδρος περιέτρεξε τα πεδία των ομηρικών μαχών, έκτισε ναούς στον Δία και τον Ηρακλή, προσκύνησε τον τάφο του Αχιλλέα όπου άφησε την ασπίδα του και πήρε την ιερή ασπίδα του ήρωα.
Ο Αλέξανδρος κατανίκησε τους στρατούς τριών ηπείρων, ξεπέρασε τα Ιμαλάια και τον Ινδό και δεν ηττήθηε ούτε μια φορά.
Στον Γόρδιο ο Μέγας Αλέξανδρος περιφρονεί τον χρησμό και σαν επίγειος θεός κόβει τον δεσμό με το ξίφος του και ανοίγει τις πύλες της Ασίας, η φρενήρης κατάληψη της οποίας θαμπώνει και τον πιο ικανό στρατηλάτη.
Παράλληλα με τις πύλες της Ασίας, άνοιξαν και οι δέλτοι της ιστορίας, για να δεχθούν έναν νεαρό βασιλιά, έναν ικανό ηγεμόνα γεμάτον αυτοπεποίθηση και ανυπόμονο να κατακτήσει όλον τον γνωστό τότε κόσμο.
Η πρώτη αναμέτρηση του Αλεξάνδρου με τον Δαρείο θα γίνει στον Γρανικό ποταμό. Η αντιστοιχία δυνάμεων ήταν συντριπτική υπέρ των Περσών. Πριν από την μάχη ο Αλέξανδρος με την άφθαστη ρητορική του δεινότητα ομιλεί στους στρατηγούς και αρχηγούς τμημάτων προσφωνώντας τους με τα μικρά τους ονόματα.
Αφού θυμίζει στους Μακεδόνες τα δεινά που έχουν προκαλέσει οι Πέρσες στην Ελλάδα συνεχίζει "Πρέπει να είστε ευτυχείς που η μοίρα επέλεξε εσάς για να τιμωρήσετε τους Πέρσες και να ανυψώσετε το μεγαλείο της Ελλάδος. Οι Πέρσες είναι πολυάριθμοι. Η οκνηρία και η μαλθακότητα εξουδετερώνουν την αριθμητική τους υπεροχή. Σήμερα η Ελλάδα σας καλεί να επαναλάβετε τα κατορθώματά σας".
Ο Αλέξανδρος νικά και η νίκη αυτή ενισχύει την πεποίθηση ότι οι θεοί εκφράζουν την θέλησή τους. Οι Μακεδόνες φθάνουν στην Ισσό όπου ένας όγκος 660.000 πεζών και ιππέων τους φράσσουν τον δρόμο. Η αναλογία δυνάμεων είναι 20 Πέρσες ένας Μακεδόνας. Ο Δαρείος είναι απόλυτα σίγουρος για την νίκη και εκφράζεται με περιφρόνηση για τον Αλέξανδρο.
Η πειθαρχία σ' αυτόν τον τεράστιο συρφετό είναι ανύπαρκτη και η ισχύς μηδαμινή. Ο δεσποτισμός του βασιλιά αφαιρούσε από τα στρατεύματα κάθε πρωτοβουλία, σκεφτόταν αυτός για όλους και για αυτό τον κολάκευαν και προσκυνούσαν.
Απέναντ στον Δαρείο στέκεται ο Αλέξανδρος με τον καλογυμνασμένο και εμπειροπόλεμο στρατό του, που περίμενε τις προσταγές του σαν θεϊκή εντολή. Με την άφθαστη ρητορεία του ανύψωσε στα ύψη το ηθικό των στρατιωτών του "Σκοπός μας είναι η ολοκληρωτική και άνευ όρων κατάληψη της Περσίας. Και η υποταγή αυτής στην θέληση της Ελλάδος, που περιμένει από εσάς να αναστήσετε το μεγαλείο της. Το πνεύμα θα νικήσει και σήμερα τον αριθμό. Αντλήστε δύναμη από τα κατορθώματά σας. Είστε νικητές και πολεμάτε εναντίον ηττημένων. Οι νωθροί Πέρσες στρατιώτες δεν μπορούν να σας αντιμετωπίσουν. Αυτοί πολεμούν για χρήματα ενώ εσείς για την δόξα και το μεγαλείο της Ελλάδος. Να είστε απόλυτα σίγουροι ότι θα νικήσουμε και σήμερα τον Δαρείο. Θα σας ιδώ για να σας συγχαρώ μετά την νίκη μας".
Οι στρατιώτες με αλαλαγμούς φώναξαν "Πήγαινέ μας όπου εσύ θέλεις, θεωρούμε τον εαυτό μας αθάνατο αφού έχουμε τέτοιο βασιλιά" και πήγαιναν να του σφίξουν το χέρι προτρέποντάς τον "Ταχέως κατά του εχθρού".
Πριν την μάχη ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν νηφάλιος σαν τον Δία. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε δόλο ή απάτη στο πεδίο της μάχης. Ήταν φιλικός με τους φίλους και απόλυτα ειλικρινής ενώ με τους εχθρούς του σκληρός και πολεμικός. Αρνείται στην υπόδειξη των στρατηγών να αιφνιδιάσει τον Δαρείο την νύχτα λέγοντας το ανεπανάληπτο εκείνο "Δεν θα κλέψω την νίκη, θα την κερδίσω στο πεδίο της μάχης".
To ψυχικό σθένος των Μακεδόνων και η φοβερή αυτοπεποίθηση του Αλεξάνδρου ήταν αυτά που συντέλεσαν στη νέα συντριβή του Δαρείου. Συνέλαβε αιχμαλώτους την σύζυγο και τα τρία παιδιά του Δαρείου, δυο κόρες 10 και 13 ετών και τον γιο του 6 ετών, την μάνα του Δαρείου Συζύγαμβη και τον Αδελφό του Οξάρθη. Ήταν ανεπανάληπτη η συμπεριφορά του Αλεξάνδρου στην οικογένεια του αντιπάλου του στο πεδίο της μάχης βασιλιά. Η οικογένεια του Δαρείου το μόνο που στερήθηκε ήταν το φως της παρουσίας του.
Η βασίλισσα γοητεύτηκε από την ευγένεια του νεαρού βασιλιά, ο οποίος τίμησε την βασίλισσα και μητέρα. Ο Οξάρθης, ο αδελφός του Δαρείου έγινε επιστήθιος φίλος του Αλεξάνδρου και η μάνα του τον αποκαλούσε γιο της και αυτός την φώναζε μητέρα, μια σχέση που βλάστησε από την έλλειψη της πολυαγαπημένης του μάνας Ολυμπιάδας που δεν επρόκειτο ποτέ να ξαναδεί. Όταν ο Αλέξανδρος πήγαινε στη σκηνή της Συζύγαμβης στεκόταν όρθιος μέχρι να του επιτρέψει να καθίσει.
Ο Δαρείος έστειλε επιστολή στον Αλέξανδρο και παρακαλούσε να του επιστραφεί η οικογένειά του έναντι μεγάλης αμοιβής προσφέροντάς του ειρήνη και φιλία αν επέστρεφε στην Μακεδονία. Στην επιστολή αυτή παρέλειπε για τον Αλέξανδρο τον τίτλο του βασιλιά ενώ δεν έκανε το ίδιο και για τον εαυτό του. Ο Αλέξανδρος ενοχλήθηκε και απαντώντας απαριθμεί τις κακουργίες που είχε διαπράξει η Περσία σε βάρος της Ελλάδος και του εγγυάται ο ίδιος την ασφάλειά του για να έρθει να παραλάβει την οικογένειά του και καταλήγει στην επιστολή "Μην μου ξαναγράψεις σαν να ήμουν όμοιός σου. Απευθύνεσαι στον νικητή σου στο πεδίο της μάχης. Προς τον κυρίαρχο του κράτους σου. Αν έχεις διάφορη γνώμη θα αναγκαστώ να τιμωρήσω την προσβολή".
Τα κατορθώματα του μεγάλου στρατηλάτη εμπνέουν φόβο στην Ελλάδα και όλες οι στασιατικές κινήσεις παραλύουν.
Ελευθερώνει την Αίγυπτο από τους Πέρσες. Οι Αιγύπτιοι του επιφυλάσσουν θεϊκή υποδοχή. Τον ανακηρύσσουν θεό και τον κατατάσσουν μεταξύ των αθανάτων, τιμή που δεν είχε δοθεί ποτέ σε άλλον εκτός των Φαραώ.
Ο Δαρείος θα συγκρουστεί με τον Αλέξανδρο για μια ακόμη και τελευταία φορά στα Γαυγάμηλα. Φεύγοντας από την Αίγυπτο ο Αλέξανδρος, στις επίπονες πορείες του, πέθανε η βασίλισσα η σύζυγος του Δαρείου.
Με δάκρυα στα μάτια απέδωσε βασιλικές τιμές στην νεκρή βασίλισσα. Ήταν τόσο γενναιόψυχος μετά την νίκη όσο τρομερός ήταν στην μάχη, ευγενής με τις γυναίκες και ανδρείος με τους άνδρες.
Όταν πληροφορήθηκε ο Δαρείος το γεγονός έμεινε κατάπληκτος από το μεγαλείο του Αλεξάνδρου και προσευχόμενος πριν την μάχη στους θεούς είπε "Ω θεοί κάνετε να νικήσω για να ανταποδώσω τις χάρες που οφείλω στον Αλέξανδρο. Αν ήρθε η ώρα που όρισε η μοίρα για θεία εκδίκηση ας μην καθίσει άλλος στον θρόνο του Κύρου εκτός απ' τον Αλέξανδρο".
Η μάχη των Γαυγαμήλων έγινε, ο Δαρείος συντρίβεται ολοκληρωτικά και δολοφονείται από τον στρατηγό του Βήσο, όταν τον καταδίωκε ο Αλέξανδρος. Και πάλι τα ψυχικά χαρίσματα του νεαρού βασιλιά σκλάβωσαν καρδιές και ψυχές Ελλήνων και Περσών. Ο Δαρείος θάφτηκε στους τάφους των Αχαιμενιδών με βασιλικές τιμές και λαμπρή μεγαλοπρέπεια.
Ο Δαρείος, ήταν άτυχος, διαλύθηκε από τους τροχούς της μοίρας χωρίς να ευθύνεται γι' αυτό. Δεν ήταν δικό του το λάθος αν η βασιλεία του συνέπεσε με τη βασιλεία του γιου του Δία που κυβερνούσε τη γη, που σαν θύελλα τον σύντριψε μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Ο Αλέξανδρος στέκεται στο ύψος της παντοδυναμίας του και συγχρόνως στο ύψιστο σημείο της πνευματικής του ζωής. Η υπερηφάνεια και παντοδυναμία του, τον ανέβασαν στο στερέωμα ψηλα σαν ουράνιο τόξο, πάνω από λαούς και χώρες. Ήταν ο μέγας κυρίαρχος. Ταυτίστηκε με τον άνεμο και προκαλούσε την λάμψη του ήλιου.
Ήταν αρκετά μεγάλος. Η Μακεδονία ήταν αυτός. Η απέραντη Ασία ήταν αυτός. Η τύχη των λαών και των ανθρώπων ήταν αυτός. Εκεί που οι άλλοι θα έτρεμαν κάτω από το βάρος της τεράστιας ευθύνης αυτός ήταν ατάραχος σαν τον Ολύμπιο Δία. Απαλλαγμένος από κάθε είδους προκαταλήψεις, διοικούσε τον κόσμο με θεϊκή δικαιοσύνη.
Στην Βαβυλώνα του επεφύλαξαν θεϊκή υποδοχή και τον ανακήρυξαν βασιλιά και κύριο των τεσσάρων σημείων του κόσμου. Κάθισε στον θρόνο του Δαρείου για να αποδείξει ότι η Περσική αυτοκρατορία τερμάτισε οριστικά τον βίο της.
Αυστηρά εγκρατής, υπέρμετρα γενναιόφρονας, απόλυτα ανεξίθρησκος, αφού εδραίωσε την κυριαρχία του, βαδίζει για τα βάθη της Ασίας. Το χιόνι έλιωνε προ των Μακεδόνων, τα όρη υποχωρούσαν στο διάβα τους και η θάλασσα γαλήνευε στο πέρασμα του μεγάλου στρατηλάτη.
Έφθασε στην Υρκανία αφού είχε διανύσει 14.000 χιλιόμετρα. Διασχίζει τα υψίπεδα του Τουράν, το Παμίρ, το Αφγανιστάν, την Σογδιανή και τερματίζει στα Ιμαλάια. Διέτρεξε μέχρι τον θάνατό του 30.000 χιλιόμετρα όσος δηλαδή είναι ο Ισημερινός της γης. Πέρασε από την Νυσσαία την εσχάτη που είχε χτίσει ο Θεός Διόνυσος και αποτελούσε τα όρια του γνωστού κόσμου. Διάβηκε τον Ινδό ποταμό ξεπερνώντας ακόμη και τους θεούς αφού η θρησκευτική δοξασία θεοποιούσε όποιον έφθανε στον Ινδό, αυτός τον προσπέρασε. ¶δικα οι επικριτές του τον κατηγορούν ότι είχε θεοποιήσει τον εαυτό του. Τον ανακήρυξαν θεό αφού είχε καλύψει όλες τις θρησκευτικές δοξασίες.
Στην Ώπιδα ο στρατός κουρασμένος επαναστατεί και αρνείται να τον ακολουθήσει. Ο Αλέξανδρος αντιδρά ακαριαία και εκτελεί επί τόπου τους 13 υποκινητές. Οι φωνασκίες σταμάτησαν και μια βαθιά σιγή καταπλήξεως ξαπλώθηκε στην συγκεντρωμένη μάζα. Μπρος την κατάσταση αυτή ο Αλέξανδρος εκφώνησε λόγο αποσπάσματα του οποίου παραθέτω.
"Λησμονήσατε αχάριστοι τι έκανα για σας. Από μένα αποκτήσατε δόξα και πλούτο και όλα εκείνα που κάνουν τον κοινό άνθρωπο περήφανο και ευτυχή. Εγώ δεν απέκτησα απολύτως τίποτε, μετά από τόσους αγώνες. Δεν έχω τίποτε άλλο εκτός από τα ρούχα που φορώ, και το βασιλικό διάδημα. Δεν έχω περιουσία και θησαυρούς. Τρώω μαζί σας, κοιμάμαι όπως κι εσείς και μάλιστα ξυπνώ νωρίτερα από σας και τρώω λιγότερο από εσάς. Ας προχωρήσει ο καθένας σας και να μου δείξει τις πληγές του. Θα κάνω και εγώ το ίδιο. Δεν υπάρχει σημείο του σώματός μου που δεν έχει ουλές. Δεν σας θέλω πλέον. Γυρίστε στα σπίτια σας και αναγγείλατε στην πατρίδα σας ότι εγκαταλείψατε εκείνον που σας οδήγησε από νίκη σε νίκη δια μέσου χιλίων χωρών και τον εμπιστευτήκατε στην αφοσίωση των Περσών. Είστε ελεύθεροι να φύγετε".
Νεκρική σιγή διαδέχθηκε τις φωνασκίες. Ο Αλέξανδρος κλείστηκε στην σκηνή του και για τρείς μέρες δεν ήθελε να ιδεί κανέναν.
Οι Μακεδόνες ήταν σαν να χτυπήθηκαν από κεραυνό. Μετανοιωμένοι και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσαν τον βασιλιά τους να τους συγχωρήσει.
Ο Αλέξανδρος όταν είδε αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας των στρατιωτών του δάκρυσε και δακρυσμένος όπως ήταν βγήκε από την σκηνή του. Η εικόνα ήταν συγκινητική ένας στρατιώτης από το πλήθος φώναξε "Ήταν μόνο γιατί αγαπάς τους Πέρσες περισσότερο από εμάς". Η απάντηση του Αλέξανδρου "Σας αγαπώ όλους σαν αδέρφια μου" έκανε τα στρατεύματα να παραληρούν και να ξεσπάσουν σε εκδηλώσεις αφοσιώσεως και λατρείας.
Ο Αλέξανδρος δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από τους θεούς. Ζήλεψαν όμως οι θεοί την δόξα του και αποφάσισαν να τον πάρουν μαζί τους στον Όλυμπο της αθανασίας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος πεθαίνει

Πεθαίνει ο επιστήθιος φίλος του Αλεξάνδρου ο Ηφαιστίωνας και ενώ ετοιμαζόταν η κηδεία αρρώστησε και αυτός. Η αρρώστια του μεγάλου στρατηλάτη είναι η πιο μυστηριώδης της ιστορίας.
Κανένας δεν διέγνωσε την ασθένεια, ούτε βαβυλώνιοι γιατροί.
Η Πνευμονία ήταν γνωστή αρρώστια και την θεράπευαν, το ίδιο και το κρυολόγημα.
Το ημερολόγιο της αυλής τηρεί ασυνήθη και ένοχο σιγή.
Αν ήταν πνευμονία θα έπρεπε να πεθάνει σε 72 ώρες ενώ ο Αλέξανδρος αργοπέθαινε 12 ημέρες. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και τρείς ιστορικοί του παρελθόντος ισχυρίζονται ότι ο θάνατος του μεγάλου ανδρός ήταν ανθρώπινο έργο.
Ο Αρριανός απαντώντας στους επικριτές του Αλεξάνδρου γράφει "Aς κοιτάξουν τον εαυτό τους για να ιδούν πόσο μικροί είναι μπροστά του και ύστερα να τον κατηγορήσουν. Ας ιδούν που έφθασε εκείνος και που βρίσκονται αυτοί και έπειτα να τον κατακρίνουν. Κανένας άνθρωπος δεν τον έφθασε μέχρι σήμερα αυτόν που ξεπέρασε και αυτούς ακόμη τους θεούς".
13 Ιουνίου 323 πΧ ο μέγας στρατηλάτης πεθαίνει σε ηλικία 33 ετών. Έφυγε τόσο νέος και εισέρχεται στην χωρία των θεών.
Ο θρύλος του θανάτου του μεγάλου στρατηλάτη είναι εξ ίσου εντυπωσιακός μ' αυτόν της γέννησής του "Την παραμονή του θανάτου ένα πύρινο φίδι μαζί μ' έναν αετό κατέβηκαν από τον ουρανό στην θάλασσα. Απότομα τινάχτηκαν και πάλι στον ουρανό μα ο αετός κρατούσε στα πόδια του ένα λαμπρό αστέρι και χάθηκαν στα ύψη". Αυτό συμβόλιζε τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Τ' αστέρι ήταν αυτός. Το πνεύμα του αθανάτου βασιλιά ζει στην Μακεδονία και θα ζει αιώνια όσο θα υπάρχει Ελλάδα και Έλληνες που θα μνημονεύουν το άγιο και τρισένδοξο όνομά του.
Ο γιός του Δία, ο Βασιλιάς των Μακεδόνων, ο Ηγεμόνας των Ελλήνων, ο Νέος Φαραώ της Αιγύπτου, ο Μονάρχης των Περσών, ο Μέγας Κυρίαρχος της Ασίας δεν υπάρχει πιά. Όταν πεθαίνει ένας τόσο πολύ μεγάλος, στεκόμαστε μπροστά του σιωπηλοί, ο θάνατος αφήνει στην ψυχή την θλίψη όπως η δύση του ηλίου την μελαγχολία του δειλινού.
Σκοτεινή αβεβαιότητα κατέλαβε τον Ελληνισμό.
Η μάνα του Δαρείου αυτοκτόνησε από θλίψη, κάτι που δεν έκανε για τον γιο της Δαρείο.
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες λάτρεψαν τον Αλέξανδρο για θεό και αυτοί συνέχισαν το έργο του και είναι οι πρώτοι που τον αποκάλεσαν Μέγα.
Στην Ισπανία στεφάνωσαν τα αγάλματά του.
Στην Αίγυπτο αντικατέστησε τον ¶μμωνα Δία στην λατρεία.
Στην Αφρική οργάνωναν μεγαλοπρεπείς τελετές για να τιμήσουν την μνήμη του.
Στην Ασία, Σαμαρκανδή, Χεράτη, Κανδαχάρη και τα Ιμαλάια ακόμη και σήμερα τον λατρεύουν για θεό και ισχυρίζονται πως είναι απόγονοί του.
Οι μόνοι που δεν σεβάστηκαν τον μεγάλο νεκρό ήταν οι διάδοχοί του οι οποίοι δολοφόνησαν την μάνα του, την αδερφή του, την γυναίκα του και τα παιδιά του και δυστυχώς οι ίδιοι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να καταστρέψουν το έργο του και να λησμονηθεί το όνομά του.
Το ύψος και το μεγαλείο του Αλεξάνδρου κανένα γήινο ή ανθρώπινο δεν μπορεί να βλάψει, όσο και αν τον πολεμήσουν, έγινε συνώνυμος με την δόξα και την αθανασία, θα παραμένει ζωντανός μπροστά στη λήθη της αιωνιότητας. Είναι ο μόνος κατακτητής που θρηνήθηκε από τους κατακτηθέντες και τον λάτρεψαν για θεό.
Όλοι οι μεγάλοι κατακτητές άφησαν πίσω τους ερείπια, ενώ ο Αλέξανδρος ήταν μια δημιουργία. Δημιούργησε έναν νέο κόσμο και άλλαξε τον ρουν της ιστορίας. Τις κακές πράξεις του τις έκανε περίφημες με την μετάνοιά του και γι' αυτό κανένας δεν τον μίσησε.
Είναι ο μοναδικός στρατηλάτης της ιστορίας που έδωσε τόσες μάχες χωρίς να ηττηθεί ποτέ και τον προσκύνησαν οι λαοί τριών ηπείρων. Στις αχανείς κτήσεις του κυριαρχούσε η θέλησή του, ώστε για δεκάδες αιώνες μετά τον θάνατό του να λέγουν "Ο Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει". Ο Μέγας Μακεδόνας θα παραμείνει αιώνιο αίνιγμα, θεός ήταν ή άνθρωπος;
Θα ζει και θα βασιλεύει στις καρδιές των Ελλήνων όσο θα ζει και θα υπάρχει Ελλάδα.

Το έργο του Αλεξάνδρου

"Η ιστορία δεν έχει να δείξει παρόμοιο γεγονός, τόσο καταπληκτικό όπου ένα τόσο μικρό έθνος μπόρεσε τόσο γρήγορα και τόσο ολοκληρωτικά να κατανικήσει ένα τεράστιο κράτος και να καθιερώσει νέους τύπους πολιτικού και εθνικού βίου" γράφει για τον Αλέξανδρο ο ¶γγλος ιστορικός Ντρόουζ.
Ο μεγαλύτερος εχθρός για την Ελλάδα ήταν η Περσία, διαρκής απειλή, η οποία στο παρελθόν επιχείρησε την κυριαρχία της επί των Ελληνικών πόλεων.
Ο Αλέξανδρος δεν ήθελε να καταλάβει τμήμα του εχθρικού εδάφους, αλλά την ολοκληρωτική υποταγή της Περσίας και την οριστική εξάλειψη του από ανατολών κινδύνου.
Μπορεί οι Περσικές εκστρατείες να απέτυχαν, αλλά οι προσαρτήσεις Ελληνικών εδαφών ήταν μεγάλες. Ταλαιπώρησαν πάνω από έναν αιώνα τον Ελληνισμό, οι θυσίες και οι καταστροφές ήταν μεγάλες και η Περσία δεν έπαψε ποτέ να έχει κατακτητικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδος.
Η εκστρατεία του Αλέξανδρου κατά των Περσών ήταν πόλεμος ανάγκης. Όση εμπιστοσύνη ένοιωθε ο Αλέξανδρος για τους Πέρσες άλλη τόση εμπιστοσύνη αισθανόμαστε και μεις σήμερα για τους Τούρκους.
Η εκστρατεία του μεγάλου στρατηλάτη δεν ήταν απόρροια ρομαντικής διάθεσης, ούτε εγκληματικού τυχοδιωκτισμού, αλλά πήγαζε από την ανάγκη ύπαρξης της Ελλάδος. Έπρεπε η στρατηγική διάνοια του Αλεξάνδρου να αναζητήσει ασφαλή όρια για το κράτος του.
Η κραταιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν πολύ μικρή σε σύγκριση με την Αλεξανδρινή και χρειάστηκαν αιώνες για την σύστασή της. Ο Αλέξανδρος επέτυχε το ανθρωπίνως αδύνατο μέσα σε 13 χρόνια. Οι ιστορικοί επειδή δεν μπορούν να συλλάβουν και να κατανοήσουν την σκέψη του μεγάλου ανδρός επιδίδονται σε ανούσια σχόλια.
Ποιά ήταν τα οφέλη της ανθρωπότητας από την εκστρατεία αυτή;
Τις νίκες του Αλεξάνδρου ακολουθούσε κατά πόδας ο Ελληνισμός με την ανεξάντλητη ενεργητικότητά του. Επεκράτησε παντού και έδωσε σάρκα και οστά στα όνειρα των λαών ισοπεδώνοντας όλες τις ευτελείς τάσεις αυτών.
Η φαρμακολογία, βοτανολογία, ναυσιπλο'ί'α, γεωλογία, μεταλλευτική, ιατρική και άλλες επιστήμες, πήραν τεράστια ώθηση και μαζί με την ανάπτυξη του εμπορίου άλλαξε η μορφή της ανθρωπότητας.
Οι τέχνες, η φιλοσοφία και η αστρονομία αναμορφώθηκαν τελείως και το Ελληνικό πνεύμα και ο Ελληνικός τρόπος ζωής μεταφέρθηκαν στα βάθη της Ασίας. Καθιερώθηκαν οι βάσεις διοίκησης των λαών και της κυβερνητικής, καθώς επίσης και του στρατού, ώστε να μην έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα από την σημερινή κοινωνία.
Ο Αλέξανδρος έκτισε μια νέα ανθρωπότητα αφού διέλυσε τον σκοταδισμό, δίνοντας το φως του Ελληνισμού. Δίκαια λατρεύτηκε σαν θεός.
Σεβάστηκε τα ήθη και έθιμα, την θρησκεία και τον τρόπο ζωής των λαών και δεν τους επέβαλε τα δικά του με την βία. Για να αισθάνονται οι λαοί ελεύθεροι, συγκυβερνούσε με τους δικούς τους άρχοντες. Αλίμονο σ' εκείνον που θα βίαζε σαν κατακτητής γυναίκα. Τον εκτελούσε επί τόπου.
Όλοι οι μεγάλοι κατακτητές άφησαν πίσω τους ερείπια και αίμα, ο Αλέξανδρος άφησε πίσω του μια νέα ανθρωπότητα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ελληνισμός

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν η αστραπή, ήταν ο κεραυνός που έλαμψε πάνω από την ανθρωπότητα. Ήταν ένα ανεπανάληπτο ιστορικό φαινόμενο ίδια η θεία χάρη. Η θέλησή του είχε κάτι το ωκεάνιο. Εκινείτο κατά κύματα και σαν την θάλασσα αγκάλιαζε όλη την τότε γνωστή γη.
Ήταν τόσο το μεγαλείο του που μετέβαλε ακόμη και τους πιο άσπονδους εχθρούς του σε φίλους. Ακόμη και αυτός ο αδυσώπητος εχθρός των Μακεδόνων, ο Δημοσθένης, υποστήριξε πρόταση του Μακεδονικού Κόμματος των Αθηνών, να αποδίδονται θεϊκές τιμές στον νεκρό Αλέξανδρο.
Με τον Αλέξανδρο επιβλήθηκε πανταχού ο Ελληνισμός. Ούτε βουνά, ούτε ποτάμια, ούτε θάλασσες ήταν ικανά να σταματήσουν την διάδοση του Ελληνικού πνεύματος. Η διείσδυσή του ήταν καθολική και η Ελληνική έγινε παγκόσμια γλώσσα και ο Ελληνικός τρόπος ζωής ξεχύθηκε στην οικουμένη και επεκτάθηκε όπως το ηλιακό φως, χωρίς να γνωρίζει σύνορα και εμπόδια.
Η Αθήνα η πόλη της γλαύκας, αποτελούσε για τους φιλοσόφους ότι το λυκαυγές για το φως της ημέρας. Ο Ελληνισμός ήταν ο ίδιος ο άνεμος της σοφίας που διέτρεξε όλη την γη μέσα σε 12 χρόνια που κράτησε η βασιλεία του μεγάλου Μακεδόνα.
Όμως οι μεγαλέμποροι της διαφθοράς, οι μικροαστοί ηθικολόγοι, οι μικρόψυχοι ειρηνιστές, οι διαβρωμένοι ιστορικοί, διέστρεψαν αδίστακτα την προσωπικότητά του Αλεξάνδρου και του απέδωσαν ανύπαρκτα πάθη και ελαττώματα, για να θαμπώσουν την αστραφτερή σαν τον ήλιο φυσιογνωμία του.
Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ο Μέγας Μακεδόνας, χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο για την αφύπνιση του σκλαβωμένου γένους στους Τούρκους. Το όνομα και ο θρύλος του Αλεξάνδρου ήταν μια βασική αιτία να συνδαυλιστεί η κοιμισμένη μνήμη του Ελληνισμού και να θυμηθεί πως υπήρξε ένας πρόγονός του που δεν ήξερε τι θα πει ήττα και η ελπίδα φούσκωνε στα στήθη του λαού μας, μαζί με την ευχή "Ανάστησε θεέ μου έναν νέο Αλέξανδρο".
Ο εθνομάρτυρας Ρήγας ο Βελεστινλής, σε αφίσα της εποχής του, έδειχνε τον μεγάλο στρατηλάτη να νικά τους Πέρσες και ένα κείμενο κάτω από αυτή που έλεγε "Έλληνες. Η εικόνα από μόνη της είναι αρκετή να ζωντανέψει τον θρύλο του Μεγαλέξαντρου και ν' αφυπνίσει την εθνική σας υπερηφάνεια και τον πατριωτισμό σας ώστε ν' αναστήσουμε ανάμεσά μας έναν άξιο Έλληνα, μιμητή του μεγάλου Μακεδόνα που θα τιμωρήσει τον βάρβαρο Ασιάτη και θα λυτρώσει το σκλαβωμένο γένος".
Στο Πολεμιστήριο Σάλπισμα του 1801 ο Κοραής γράφει "Έλληνες, θυμηθείτε ότι οι πρόγονοί μας με βασιλέα τον Αλέξανδρο, κατανίκησαν τον Δαρείο που ήταν ασύγκριτα φοβερότερος βασιλιάς από τον σημερινό άνανδρο και γυναικώδη τύραννο της Ελλάδος".
Η σκιά του μεγάλου ανδρός θα οδηγεί τον Έλληνικό στρατό στα Αλβανικά βουνά το 1940. Η μνήμη του σήμερα αφυπνίζει τον πατριωτισμό του νεοέλληνα μπροστά στην πρόκληση του Τούρκου.

Επίλογος

Ο Αλέξανδρος ήταν μια ανεπανάληπτη μεγαλοφυία δράσεως. Ο θαυμασμός της ανθρωπότητας, για την αστραφτερή μορφή του, είναι αυτός που έκτισε την γέφυρα προς αυτόν πάνω από την άβυσσο των αιώνων, ώστε οι εκκολαπτόμενοι πολιτικοί αρχηγοί του μέλλοντος, να μπορούν να ατενίζουν τον Αλέξανδρο και να μαθαίνουν πως συνδέεται η απεριόριστη προσπάθεια για την εξουσία και η πλέον σιδηρά θέληση για κυριαρχία, με το φιλάνθρωπο πνεύμα και την χρηστή ευγένεια. Ακόμη και σήμερα η ένδοξη μορφή του μπορεί να αποτελέσει τον πολικό αστέρα προσανατολισμού των ηγετών.
Το έργο του, η παιδεία του και προ πάντων η προσωπικότητά του, μπορούν να αποτελέσουν ασπίδα κατά των σλαβικών επιβουλών εναντίον της Μακεδονίας και είναι τα μόνα που πείθουν ότι από το λυκαυγές της ιστορίας μέχρι σήμερα, υπάρχουν Έλληνες χωρίς καμία διακοπή στην Μακεδονική γη. Αντίθετα με τους σλάβους που ανακάλυψαν την Μακεδονία μετά το 1878 με τη συνθήκη του Βερολίνου.
Η όλη δράση του μεγάλου ανδρός είναι ικανή να προσδώσει αίγλη και μεγαλείο στον Ελληνισμό και να τον καταστήσει και πάλι παγκόσμιο κυρίαρχο του πνεύματος, το οποίον πνεύμα και σήμερα, παρά την τερατώδη τεχνολογική εξέλιξη, αποτελεί προνόμιο του Ελληνισμού και των Ελλήνων που είναι ο ευφυέστερος λαός, απεριόριστα δημιουργικός και έδωσε πολλά στην ανθρωπότητα χωρίς να πάρει τίποτε από κανέναν.
Ας διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού την γενέτειρα του μεγάλου ανδρός την Μακεδονία μας, και όλοι οι Έλληνες αναβαπτιζόμενοι στην κολυμβήθρα της Ελληνικής φιλοπατρίας σαν ένας άνθρωπος ας αποδώσουμε τιμές στον Αλέξανδρο και την πατρώα γη του που είναι θεοπαγής βάση του Ελληνισμού, ιερή ακρόπολη των ελπίδων του γένους και απροσμάχητη πανοπλία της Ελλάδος.